Morgunblaðið - Sunnudagur - 15.03.2020, Síða 13

Fatima lenti í sprengjuárás í Írak þar sem hún
var að leik í götunni. Hún missti fingur og tær.
þjóðlega vernd á grundvelli þess að þau séu
með vernd í Grikklandi. Nú bíða þau milli von-
ar og ótta því það liggur fyrir að fjölskyldan
verði öll send aftur til Grikklands þar sem ekk-
ert bíður þeirra nema eymdin ein. Þau segjast
ekki vita hvenær það muni gerast en líklega á
næstu vikum.
„Nú eru fimm fjölskyldur á leiðinni þangað
en ég bíð bara. Við vitum ekki hvenær kemur
að okkur. Við eigum alltaf von á að verða sótt
af yfirvöldum,“ segir Ali sem er alsæll á Ís-
landi.
„Ég vissi að hér væri kalt en ég sá á netinu
að hér væri gott fólk. Ég vildi bara að dóttir
mín kæmist í skóla. Ég var orðinn mjög
þreyttur; ég svaf ekkert á nóttinni fyrir
áhyggjum. Nú sef ég ekki heldur hér; ég er svo
áhyggjufullur yfir að vera sendur úr landi. Ég
hef fengið tvær synjanir. Hvert eigum við að
fara? Aftur til Grikklands þar sem dóttir mín
fær enga menntun? Svo höfum við áhyggjur af
kórónuveirunni; hvað ef fólk í flóttamannabúð-
unum smitast? Þar er engin læknishjálp,“ seg-
ir Ali.
„Hér hefur okkur liðið vel. Börnin ganga í
skóla og ég á hreint heimili. Stelpurnar eru svo
hamingjusamar og eru farnar að tala íslensku.
Þær eiga vini. En hvenær kemur lögreglan að
sækja okkur?“
Ali Aljauoubi leggur orð í belg. „Í flótta-
mannabúðunum vorum við 2.400 manns. Að-
eins þrjú salerni fyrir alla. Þarna var gott fólk
og þarna var vont fólk. Sumir voru eiturlyfja-
neytendur og slagsmál voru daglegt brauð.
Börnin gátu ekki leikið sér frjáls utan dyra og
við héldum mest til í tjöldunum. Hér geta
börnin notið lífsins, farið í skóla og íþróttir,“
segir hann.
„Dóttir mín er sködduð á hendi og það vant-
ar á hana bæði fingur og tær og þarna í Grikk-
landi var öllum sama. Henni er oft illt,“ segir
hann en þess má geta að litla stúlkan lenti í
miðri sprengjuárás á götu nærri heimili sínu í
Bagdad.
„Hér er hún ekki með kennitölu og því fær
hún heldur ekki hjálp hér.“
Líf fyrir dæturnar
Nafnarnir þrá ekkert heitar en að dætur
þeirra fái að alast upp við frið og hamingju. Að
þær eigi von á góðu lífi. Í dag bíða þau í kvíða
og ótta.
„Ég hugsa ekki um mig eða konu mína, ég
hef mestar áhyggjur af dóttur minni,“ segir
Ali.
„Í dag er ástandið í Grikklandi skelfilegt,
það er verið að drepa börn þarna sem eru að
flýja yfir. Það var einn lítill drengur skotinn
þar nýlega. Ástandið er að versna til muna.
Það er stórhættulegt þarna.“
Ali Aljauoubi tekur undir og segir: „Við vilj-
um bara lifa í öryggi. Í Írak átti ég stórt hús
með fimm herbergjum. Núna nægir bara að fá
herbergi til að sofa í. Ég vil bara gott líf fyrir
mig og dætur mínar.“
Fjölskyldan samankomin. Ali Aljauoubi
stendur og heldur í litlu Ritu. Við hlið hans er
ættmóðirin Fadheelah. Ali Alzirkani stendur
og heldur í þær stöllur Fatimu og Jwan og
eiginkona hans Weldan er á endanum.
Morgunblaðið/Ásdís
Flóttamannabúðirnar í Grikklandi eru yfirfullar og fólkið þarf að sofa í röðum.
Einungis var boðið upp á útrunninn mat.
Fjölskyldan svaf í afar lúnum tjöldum í tvö og hálft ár. Aðstæður voru vægast sagt skelfilegar.
Í flóttamannabúðunum í Grikklandi var ekki rennandi vatn og aðeins þrjú salerni fyrir þúsundir.
Ali Alzirkani tók sjálfsmynd af sér í flótta-
mannabúðunum með hvítu tjöldin í baksýn.
15.3. 2020 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 13