Hvöt - 01.02.1938, Side 10

8
H V Ö T
menn vakna aftur til starfa !
sinna, er allt víl sem var, en
þeir sjálfir ver á sig komnir
til manndómslegra átaka. Svo
segir Páll Ólafsson frá því,
þegar vitið kom til hans eftir
túrinn og ásakaði hann fyrir
drykkjuskapinn:
því sjónin og heyrnin og málið
fer meS
og minnið nr vistinni gengur.
Reyndar orti Ólafur Davíðs-
son:
Finnst oss lífið fátt og kalt,
fullt er þar af lýgi og róg.
— En brennivínið bætir allt,
bara að það sé drukkið nóg.
Þetta er sú meinabót, sem
mér skilzt að Jakob Thoraren-
sen ráðleggi þeim, sem unnust-
an hefir brugðizt:
Drekktu þá og drekktu fast,
dreptu þig á viku.
Páll Ólafsson fer að líkindum
mjög nærri því almenna og
raunverulega í þessari vísu:
Eg drekk til þess aS finna fró,
og íarga við það hjartans ró,
ég drekk til að svæfa syndimar,
—en svo vek ég með því gimdirnar,
ég drekk — og finn mitt æskuvor,
—en eldist við hvert drykkjuspor.
Þetta er prýðileg lýsing á
viðleitni drykjumannsins. Þeirri
viðleitni, sem alltaf færir hann
þó fjær því takmarki, sem hann
er að leita eftir. Hnossið, sem
hann höndlar er hverful blekk-
ing og aðeins stundargaman og
kostar hann þó nokkuð af því,
sem hann hefir og vill hafa.
Ég get ekki heldur gengið
framhjá þessari vísu:
Eg hef selt hann yngra Itauð,
er því sjaldan glaður,
— svona er að vanta veraldarauð
og vera drykkjumaður.
Skáldið harmar hestinn sinn,
og finnur að féleysi olli því,
að hann seldi hann, en hon-
um er það ljóst, að það er
svona að vera drykkjumaður.
IJonum kemur það í hug, að
hefði hann ekki verið drykkju-
maður, þá hefði hann ekk^
þurft að selja Rauð og þá væri
hann líklega oftar glaður.
Þessi yfirlætislausa vísa er
snilldarverk, vegna þess, að
hún segir svo mikið í fáum
látlausum orðum. Þetta látleysi
og stilling fer svo vel við ís-
lenzka skapgerð. Það er ekki
hávaði eða flysjungslegar upp-
hrópanir. Það er róleg þjáning
hins viti gædda alvörumanns,
sem veit að ekki þýðir að æðr-
ast yfir því óláni, sem hann
hefir sjálfur boðið heim, —
slétt og þung þjáning eins og
árstraumur.
Nú vil ég víkja að þeim, sem
lýsa gleði vínsins, sem blekk-
ingu, og það merkilega er, að
það gera einmitt sum þau skáld-