Hvöt - 01.02.1938, Qupperneq 20

18
H VÖT
næstum því heyra andvörp og
stunur hins innra manns, sem
þrátt fyrir allt lætur ekki
blekkjast, en veit, að hér er
aðeins um að ræða skrípamynd
af hinni sönnu gleði, — eins
leynist vanmáttartilfinningin,
skjálfandi af ótta, á bak við öll
látalæti áfengisáhrifanna.Því að
enginn rekur vanmáttarkennd
sína á dyr fyrir fullt og allt
með því að hella í sig áfengi.
Ég ætla að lesa yður, áheyr-
endur góðir, kvæði, sem heitir:
„Til hins vínhneygða", og á
það að nokkru leyti að bregða
birtu yfir þetta atriði. Kvæðið
er á þessa leið:
,,Þú ert einn af þeim, sem illa
þola lífsins svipuhögg! —
Vonirnar á tá sér tylla
til þess eins að glepja og villa.
Verður mörgum vín að hylla
vanti aðra gróðrardögg.
Þegar eitthvert böl þig beygir
Bakkus fær þig endurhresst.
Þá eru vængir þínir fleygir.
þá eru færir allir vegir.
Þá eru allir elskulegir,
er áður skorti gæðin flest!
En á betri veg mér virtu,
veik þó sýnist mér þín rök.
Vitsins megingjörð þig girtu.
Grýlur þær, er heill þig firtu,
skelfast aðeins skilningsbirtu
og skynseminnar fastatök.
Þó að virðist burtu benda
Bakkus þeim og reka á dyr,
þær munu aftur hefjast handa,
halda áfram þær að granda
og til svartra sorgarlanda
sigla með þig — nýjum byr!
!
Hver sem út úr hugans ranni
hopaði, aldrei sigur vann.
Bakkus, hann er gálaus glanni,
er getur engan leyst úr banni.
Hollast verður hverjum manni
að horfaframan ísannleikann!“
Hvað á að gera? Nú má
spyrja: Hvað er hægt að gera
til þess að losa menn undan
áhrifavaldi þessa eiturs? Það
er erfitt að svara spurningunni,
meðal annars vegna þess, að
menn eru svo ólíkir, og þess
vegna á ekki hið sama við alla.
Sumum dugar fræðslan ein,
fræðslan um skaðsemi áfeng-
isins. Aðra er unnt að frelsa frá
Bakkusi með því að ráðast á
vanmáttartilfinningu þeirra og
útrýma henni, svo sem með því
að hjálpa þeim til að sigrast á
erfiðleikum lífsins, með hughrif-
um, andlegum áhrifum, eða
með því að vekja áhuga þeirra
fyrir stórum og göfugum við-
fangsefnum, sem taka hug
þeirra allan. En því miður virð-
ist sumum vera allsendis ómögu
legt að vitkast í þessum efnum
nema með því að reka sig á
hvað eftir annað, og það all-