Hvöt - 01.02.1938, Qupperneq 36

34
H y Ö T
A drykkjukrármi
S má sa g a
Ettir Helga !
Eg hafði veitt því eftirtekt
strax og ég kom inn í krána, að'
maðurinn, sem sat við borðið í
horninu við dyrnar, var enginn
annar en æskuvinur minn og
leikbróðir, Freysteinn Finn-
bogason.Útlit hans var að vísu
mjög breytt. Hann, sem áður
var fríður og beinvaxinn, með
dökkt og vel hirt hár, festulega
andlitsdrætti og frjálslega fram
komu, var nú orðinn hrukkótt-
ur og dökkur í andliti og sat
lotinn yfir vínglasinu. Hann,
sem var aðeins að byrja fjórða
tug æfiáranna, var orðinn grá-
hærður, eins og gamall maður;
óregla og heilsuleysi höfðu
skráð rúnir sínar á útlit hans;
en augun voru hið eina sem
ekki hafði gjörbreytzt, þau voru
dökk og tindrandi, gáfuleg eins
og í gamla daga. Þetta voru
auðsýnilega augu Freysteins,
míns forna vinar, sem ungur
hafði farið út í heiminn úr fá-
tæktinni, sem foreldrar hans
höfðu búið við heima í fæðing-
arþorpi okkar. I sálu hans ríkti
Sæmundsson
útþrá æskumannsins. Hann
' hafði ætlað að vinna sér fé og
frama, og brjóta sér nýjar
brautir, en orðið döprum örlög-
um að bráð; — orðið skipbrots-
maður í lífinu.
Mér var saga hans vel kunn,
þó að við hefðum ekki sézt í
mörg ár. Ég hafði kynnzt mörg-
um, sem höfðu þekkt hann og
verið með honum, og þeir höfðu
ekki látið á sér standa að lýsa
ferli hans niður á við; niður í
djúp glötunar og auðnuleysis.
Og nú þegar ég rakst á hann
hér í drykkjukránni þetta húm-
ríka vetrarkvöld, rifjaði ég upp
þá þætti í lífi þessa manns, sem
ég hafði kynnzt, og örlagarík-
astir voru, og nú ætla ég að
leyfa mér að skrifa þessar end-
urminningar, og senda þær fyr-
ir almenningssjónir, ekki til að
iýsa eymd Freysteins og um-
komuleysi, af ásettu ráði í þeim
vesæla tilgangi að gera lítið úr
þeim manni, sem ég hafði forð-
um talið með mínum beztu vin-
um, heldur til þess að sýna og