Austri - 29.03.1990, Blaðsíða 4

4
AUSTRI
Egilsstöðum, 29. mars 1990.
Austiaspuming
Gerir þú samanburð á vöru
verði í verslunum?
össur Torfason, Fellabæ.
— Jú, ég geri það nú alltaf eitthvað, en ég er nú
heldur latur við það. Það er erfitt að fylgjast með
því.
Gunnar ÓIi Hákonarson, Egilsstöðum.
— Nei aldrei. Ég fylgist lítið með verðinu og fer
sjaldan út að versla.
Anna Fía Emilsdóttir, Vallahreppi.
— Já, ég geri það nú stundum, en samt ekki-nóg.
Þorbjörg Jóna Kristjánsdóttir, Fellahreppi.
— Já, ég geri það nú. Yfirleitt er þó ekki mikill
munur á verði milli verslana, en það er þó betra
að fylgjast með.
Gunnar Stefánsson, Reyðarfirði.
— Já, yfirleitt geri ég það. Það er verðmunur að
vissu marki milli verslana.
Þórarinn Lárusson, Skriðuklaustri.
— Jú, ég er farinn að gera það svona á seinni
árum. Ég gerði það ekki þegar ég var yngri.
MINNING
Jón Sigurðsson
Fæddur 28. júlí 1920 Dáinn 14. mars 1990
Mágur minn, Jón Sigurðsson,
andaðist á Borgarsjúkrahúsinu
þann 14. mars sl. eftir stutta
sjúkrahúslegu.
Hann var fæddur á Finnsstöðum
í Eiðaþinghá 28. júlí 1920. Sonur
hjónanna Sigurðar Steindórssonar
og Guðnýjar Jónsdóttur, sem þá
bjuggu þar. Flutfu síðan í Miðhús
í sömu sveit 1926 og bjuggu þar til
ársins 1951 að þau hættu búskap.
Við ólumst upp í Eiðaþinghánni
og vorum því kunningjar frá ungl-
ingsárum og vorum mikið saman í
starfi og leik. Þá voru aðrir tímar
en nú, engin véltækni komin í
landbúnaðinn. Þá unnu menn allt
með handverkfærum og var það
erfiðara en nú gerist. Nú er nærri
allt unnið með vélum. Yfirleitt var
þá ekki unnið á sunnudögum og
við strákarnir í Eiðaþinghánni
vorum ólatir að koma saman í
knattspyrnu á hverjum sunnudegi.
Og náðum það góðum árangri að
við unnum oftast nágrannalið sem
keppt var við. Jón var mjög dug-
legur og góður knattspyrnumaður
og seinna ágætur í leikfimi eftir að
hann var í Eiðaskóla. Hann ólst
upp við venjuleg landbúnaðarstörf
og var mjög duglegur og laginn við
allt sem hann gerði.
Hann fór í Eiðaskóla 1939 og
lauk námi þaðan. Pá var Eiðaskóli
alþýðuskóli með tveggja vetra
námi. Eftir skólaveruna fór hann
að vinna mikið að heiman en var
oft heima við búskapinn ef á þurfti
að halda.
Árið 1947 keypti hann vörubíl
og stundaði mikið vegavinnu og
aðra keyrslu sem til féll. En átti
alltaf heima á Miðhúsum á þeim
árum.
Þau voru sex Miðhúsasystkinin,
fjórar systur og tveir bræður. Elst
var Anna Björg, húsfreyja Stein-
holti, fædd 11.01.1915, dáin
10.09.1979. Hún var gift undirrit-
uðum. Næstur var Magnús, bóndi
í Stakkahlíð í Loðmundarfirði,
fluttist á Seyðisfjörð, fæddur
14.11.1917, dáinn 17.04.1983.
Eftirlifandi kona hans er Ásta
Stefánsdóttir frá Stakkahlíð.
Þriðji í röðinni var Jón. Þá
Ingunn, húsfreyja, Fjallsseli
Fellum, fædd 13.05.1923, dáin
25.04.1985. Eftirlifandi maður
hennar er Eiríkur Einarsson frá
Fjallsseli. Svo er Sveinbjörg, hús-
freyja, Kirkjustíg 8, Eskifirði.
Maður hennar Hallgrímur Einars-
son, skrifstofumaður frá Fjallsseli.
Hún er fædd 12.02.1930 og yngst
er Steindóra, húsfreyja, Fagra-
hjalla 4, Vopnafirði, fædd
13.03.1932. Hennar maður er
Sveinn Sigurðsson, útgerðarmað-
ur.
Jón kvæntist eftirlifandi eigin-
konu sinni Lilju Maríu Petersen,
lækni, 19. nóvember 1949 en þá
starfaði hún sem aðstoðarlæknir
við Sjúkraskýlið á Egilsstöðum,
sem þá var nýlega tekið í notkun.
Dvöldu þau á Miðhúsum sumarið
1950 en flytja til Reykjavíkur um
haustið. Hófu þau búskap í Skóla-
stræti 3 og bjuggu þar í 10 ár en
keyptu þá íbúð í Mávahlíð 2 og
hafa búið þar síðan.
Eignuðust þau fimm mannvæn-
leg börn, sem öll eru á lífi og hafa
stofnað sín eigin heimili. Elst er
Birna, læknir, næstur er Sigurður,
sölustjóri, Guðný, barnfóstra, þá
Hans Pétur, framkvæmdastjóri og
yngst Guðrún, kennari. Barna-
börnin eru orðin 14.
Jón Sigurðsson.
Jón átti sendiferðabíl fyrstu árin
en 1953 gerist hann leigubílstjóri á
Bifreiðastöðinni Hreyfli og starfar
þar til æviloka. Auk þess starfaði
hann mörg ár sem ökukennari og
um tíma rak hann söluturn á
Hlemmtorgi.
Jón var heilsteyptur maður.
Hann var ákveðinn í skoðunum og
lét þær í ljós tæpitungulaust í
umræðum. Hann var félagslyndur
og tók virkan þátt í félagsstörfum í
þeim félögum, sem hann var í. Ég
hef áður minnst á knattspyrnuna
og íþróttir. Og hann var einnig
mjög virkur félagi í Samvirkjafél-
agi Eiðaþinghár, en svo heitir ung-
mennafélagið sem enn er starf-
andi. Þá er mér kunnugt um að
hann var mikið í félagsskap þeirra
Hreyfilsmanna t.d. í Bridgefélag-
inu og vann oft til verðlauna í
keppnum þar. Hann var gæddur
miklum keppnisanda, vildi ekki
láta hlut sinn fyrir öðrum, en ávallt
drengilegur í keppni.
Jón var alltaf Austfirðingur í
anda þó árunum fjölgaði sem hann
bjó í Reykjavik. Kom austur af og
til, stundum bæði hjónin, Lilja og
Jón. Ég held að honum hafi alltaf
fundist hann vera kominn heim
þegar hann kom á sínar æskuslóð-
ir. “Römm er sú taug, sem rekka
dregur föðurtúna til.“
Ég og mín börn eigum þeim
hjónum, Lilju og Jóni, mikla skuld
að gjalda, sem aldrei verður full-
goldin, fyrir alla þá vináttu og
fyrirhöfn sem þau hafa látið okkur
í té á umliðnum árum. Við höfum
ævinlega verið velkomin til þeirra í
Mávahlíðina eins og við segjum
okkar á milli.
Þar hefur verið okkar heimili í
borginni hvort sem um lengri eða
skemmri dvöl hefur verið að ræða.
Jón var alltaf boðinn og búinn að
aka okkur um borgina í ýmsum
erindum og sýna manni sitt af
hverju, sækja á flugvöllinn og
koma okkur þangað aftur þegar
heim var snúið. Og það var séð
fyrir því að engum leiddist á
meðan dvalið var í Mávahlíðinni.
Sama er að segja um börn þeirra
hjóna. Þau hafa ævinlega sýnt mér
vináttu og hlýju og gert mér greiða
ef um það hefur verið að ræða.
Fyrir þetta allt vil ég, með þessum
fátæklegu línum, þakka þér Lilja
og þínum börnum. Nú er orðið of
seint að þakka honum persónu-
lega, en ég geri það í anda og til-
beiðslu.
Ég votta ykkur innilega samúð
mína og bið Guð að styrkja ykkur
og styðja í sorg og söknuði. Öll
getum við þakkað fyrir minning-
una um góðan og kæran vin.
Blessuð sé minning hans.
Ingvar Friðriksson,
Steinholti.
Umsjón:
Sigurður Óskar Pálsson.
/
I hendingum
Sigurður Karlsson í Laufási í
Hjaltastaðaþinghá hafði sam-
band við mig fljótlega eftir að
síðasti þáttur birtist. Hann
kann vísuna “Dropinn holar
“ sem þar er prentuð og
þekkir á henni tvennskonar
orðalag þótt ekki muni miklu. í
fyrsta lagi það sama og Svava á
Snælandi ritar og í öðru lagi:
Dropinn holar bergið blátt,
ber svo til, hann fellur þrátt.
í síðari hluta vísunnar ber
ekkert á milli. Óneitanlega er
rökréttara að segja hann
(dropinn) fellur, hvort sem um
er að ræða upprunalegt orðalag
eða endurbót.
Mig fer að gruna, að erindið
hafi verið allvel þekkt á Héraði.
Ólína Sigurgeirsdóttir, sem
kenndi dótturdóttur sinni það
niðri á Borgarfirði fyrir margt
löngu, var frá Galtastöðum út í
Hróarstungu.
Þegar ég var að taka saman
þáttinn með gömlu vísunum frá
Svövu á Snælandi datt skyndi-
lega inn í kollinn á mér staka,
sem ég heyrði oft hafða yfir í
æsku, en hefur ekki komið mér
í hug árum eða jafnvel ára-
tugum saman:
Hér er verið að hleypa ost.
Hann mun eiga að geyma
þar til koma þorrafrost.
Það á að borða hann heima.
Stökuna þá arna var mér sagt
að kveðið hefði vinnumaður á
bóndabæ einhvern tíma fyrir
löngu. Aldrei heyrði ég bæinn
nefndan ellegar vinnumanninn.
Þetta er undur einföld vísa eins
og allir geta séð. Vinnumaður-
inn kemur inn í eldhúsið þar
sem starfað er að ostagerð.
Fögnuðurinn og tilhlökkunin
leynir sér ekki í orðum hans,
eða hvað?
Vísunni fylgdi lítil saga:
Hjúin á bænum þóttust ekkert
ofmjúk í bakholdunum, enda
matföng óspart út látin fyrir
gjald í málminum rauða, sem
hvarf ofan í kistuhandraðann.
Stakan reynist því vera háðs-
merki, haglega skorin sneið til
húsbændanna.
Hannes Sigurðsson (f. 1861,
d. 1945), sem lengi var hrepp-
stjóri Borgfirðinga, fór oft með
þessa vísu, að mér er sagt:
Nú er tíðin næsta bág,
nógan hefur drifið snjá.
Húfi liggur Hvalvík á
hrófum tótta dauður hjá.
Af orðum, er Hannes hafði
látið fylgja vísunni, er ljóst að
Húfi var nautgripur, en hvort
hann var tarfur eða uxi vita
menn nú ekki gerla. Vísan
hlýtur að vera borgfirsk, hver
sem höfundur hennar er. Hval-
vík er lítil vík milli Brúnavíkur
og Kjólsvíkur, og þar eru hróf
tótta, þótt byggð muni hafa
verið þar stopul um aldirnar.
Síðast var þar byggt upp árið
1832, að því er heimildir greina
og stóð sú byggð um áratugar
skeið.
Vísan um Húfa er býsna hag-
lega gerð. Hún er kveðin undir
samhendum hætti, eins og vísan
um dropann, sem mér hefur
orðið svo tíðrætt um. Dropavís-
una vil ég í bragarháttafáfræði
minni mega kalla óbreytta sam-
hendu, hvað sem lærdómsmenn
í rímkonstum kunna um það að
segja, því hún hefur aðeins
endarím. Þessi hefur hér að
auki rím fremst í ljóðlínum og
rímar saman upphaf fyrstu og
þriðju svo og annarrar og
fjórðu ljóðlínu. Grunar mig
því, að erindið geti talist víxl-
framrímuð samhenda. Hafi ég
á hinn bóginn lesið fræðin rangt
segi ég bara eins og Mörður
Valgarðsson í Njálu:
“Vil ek eiga rétting allra orða
minna, unz ek kem máli mínu
til réttra laga.“ - Og er ekki
leiðum að líkjast.
Með bestu kveðju.
S.Ó.P.
Ljósmyndasafnið
á Egilsstöðum:
Af hverjum
er myndin?
Ef lesendur vita af hverjum myndin er þá vinsamlegast komið upplýs-
ingum til Sigurðar Pálssonar á Héraðsskjalasafninu á Egilsstöðum,
sími 11417 eða Guðrúnar Kristinsdóttur Safnastofnun Austurlands,
sími 11451.