Austri - 19.12.1991, Side 13

Egilsstöðum, jólin 1991.
AUSTRI
13
Ari Sigurbjörnsson:
Kylfíngar hleypa
heimdraganum
Á öndverðum vetri tók útþrá að
herja á nokkra kylfinga í Golf-
klúbbi Fljótsdalshéraðs. Reyndist
þetta svo smitandi að áður en yfir
lauk, höfðu ekki færri en tíu tekið
farsóttina. Svo vel vildi til að Sam-
vinnuíerðir-Landsýn buðu upp á
golfferð til Cala D’Or á mjög hag-
stæðu verði, átta daga ferð 1.-8.
október.
Þótti það vel við hæfi að hressa
upp á móralinn hjá Spánverjunum
eftir útreiðina sem þeir hlutu hjá
„sparkverjum“ okkar.
Var nú hópurinn, þ.e. átta frá
Golfklúbbi Fljótsdalshéraðs, einn
frá Golfkúbbi Eskifjarðar og einn
frá Golfklúbbi Hornafjarðar,
samankominn í Reykjavík daginn
fyrir brottför. Gengu menn snemm-
endis til náða, því til stóð að vakna
með fyrra fallinu.
Minna varð þó úr svefni en til
stóð því nú upplýstist að einn hafði
gleymt passanum austur á Egils-
stöðum. Var nú slegið upp mál-
þingi og þótti fokið í flest skjól, þó
ekki öll, klukkan sex og hálf var
smalað í bíl og ekið á vit laganna
varða í Keflavík. Báru kylfingar
þar upp sín vandræði en hinum
vösku mönnum þótti lítið til
koma, slengdu þeim passalausa á
bekk, ræstu út sakamannafótó-
graffinn og smelltu af mynd. Vitað
var að fógetinn opnaði klukkan
átta og var sá passalausi skilinn
eftir á dyrahellunni, en hinir upp á
völl í inntékk.
Við fyrsta útkall var hópurinn
heldur bágrækur, stóð þó á endum
í þriðja kalli var hann staddur
gegnt stiganum niður í móttökuna.
Glumdu þá fótaslög á steinlögðu
gólfinu og var þar kominn sá
passalausi, flagnsandi með bláa
kverið í hendi, inngreypt mynd
í amstrinu vildi eitt og annað verða eftir
heima og varð þá að notast við það sem
nærtœkast var: Hér spilar ístró grossó
golf á espandrellum.
með skældu brosi , lengd, burðar-
degi og stimpli fógeta. Flengdist
hann upp á móti rúllustiganum á
sinn stað aftarlega i röðinni sam-
kvæmt mannvirðingum. Marseraði
nú hópurinn um borð líkt og Þrá-
inn á flokksþingi, ávallt fyrstur,
síðan Alli, Einar, Rúnar og minni
spámenn reka lestina með hjart-
slátt í augum.
Á Mallorka var lent á áliðnum
degi. Er menn voru búnir að taka
upp úr töskum var farið að skima
eftir fatnaði er hæfði veðurfari.
Fyrir flestum gekk þrautalaust að
finna boli og Bermudabuxur við
hæfi, en einum dvaldist en fannst í
fataverslun upp að hnjám í taui.
Spánverjar eru menn smávaxnir
og þvældist eitthvað fyrir afgreiðslu-
stúlkunni að finna rétta stærð. Sló
hún út höndum og heyrðist okkur
hún tauta „ó ístró grossó“ og hvarf
á bakvið. Kom að vörmu spori
með stranga undir hendi, var þar
kominn passlegur bolur.
Lá nú leiðin í skóverslanir. Það
er grundvallaratriði á svo suðlægri
breidd, ef þröngt er búið, að ganga
í skóm sem anda, annars færi í það
verra færu allir úr samtímis. Mælti
einn sigldur með sérhönnuðum inn-
fæddra skóm. „Is it my númeró?“
spurði sá framhleypnasti á spænsku-
skotinni ensku. „Nei þetta er
allt of lítið“ svaraði hún á lýta-
lausri íslensku. Fóru nú viðskiptin
að greiðast og innan tíðar val-
hoppuðu „dres arnigos" út á pass-
legum espadrellum, til fótanna
eins og hérlenskar fjósakonur í
gúmmíleysi stríðsáranna.
Voru nú flestir tilbúnir að takast
á við amstur næstu daga, fengu
Nokkrir úr hópnum.
sér létta nautasteik (sumir tvo
skammta) og ljúft vín. Alkóhól
smakkaði ekki nokkur fyrr en eftir
sólsetur, til að fá ekki á sig stimpil
dagdrykkjumannsins.
Hópurinn spilaði mest, eða
fjóra daga á Val D’Or vellinum,
sem er níu holu völlur, brautir
langar og opnar á spánskan mæli-
kvarða, þótt flestum þætti nóg um
tré og sandglompur á brautum.
Tvisvar var farið á aðra velli á
norðausturhorni eyjunnar. Cania-
mel var annar, átján holu völlur
langur og þröngur, en hinn Roca
Greinarhöfundur reiðir hátt til höggs.
Viva, glæsilegur völlur sem opn-
aður var mánuði áður en við
komum.
Verður sá dagur okkur
ógleymanlegur, en við komumst á
völlinn á kynningarverði, en innan
tíðar verður hann of dýr fyrir
venjulega túrista. Þegar við
komum á völlinn var besta veður,
um 25 stiga hiti. Það hafði rignt
um nóttina, skýjamökkur lá yfir
fjöllunum í kring, eldingar leiftr-
uðu og þrumur skóku fjöllin.
Völlurinn eftir skýfalUb mikla.
Þegar við höfðum spilað í u.þ.b.
tvo tíma opnuðust allar gáttir him-
ins og ekki annað að gera en flýja
í skjól. Stóðu þessi ósköp í tæpa
tvo tíma og þegar stytti upp var
völlurinn einn hafsjór. Nokkru
síðar fórum við að spila og slógum
á milli hávaða sem upp úr stóðu,
en óðum elginn á milli.
Völlurinn þornaði á undra-
verðum tíma og kom undan vatns-
aganum iðjagrænn og fallegri.
Einn og einn ráðvilltur froskur,
sem skolað hafði úr tjörnum,
stökk um brautir.
Á fimmta degi var haldið golf-
mót fyrir hópinn á Val D'Or vell-
inum. Ekki á alvarlegri nótunum,
reglur frjálslegar. Menn skiluðu
inn skorkortum til Kjartans farar-
stjóra en um kvöldið kom hópur-
inn saman og útbýtti Kjartan þar
verðlaunum til manna.
Úrslit án ábyrgðar
í fyrsta sæti voru tveir jafnir, þeir
Gunnar Einarsson og Guðlaugur
Erlingsson, Golfklúbbi Fljótsdals-
héraðs. Fékk Gunnar styttu, en
Guðlaugur fría golfferð að ári.
Annar varð Pálmi Einarsson Golf-
klúbbi Hornafjarðar, þriðji Ási úr
Golfklúbbi Ness, að ég held.
Fyrsta sæti með forgjöf Bragi
Golfklúbbi Reykjavíkur, annað og
þriðja sæti undirritaður og Páll
Pétursson Golfklúbbi Fljótsdals-
héraðs.
Á áttunda degi flugu þreyttir og
^ælir menn heim á leið, stórum
rróðari um hvernig staðið skuli að
ippbyggingu eigin vallar, harð-
ákveðnir að endurtaka slíka ferð
þótt síðar verði. Færum við Kjart-
ani Pálssyni okkar bestu kveðjur
og þakklæti fyrir alla lipurðina.
Hér er það einbeitnin sem gildir.
Ljóð
í fjörunni brunnu gömlu rúmin
og rokkarnir.
Svo átti að hefja nýtt líf
á nútímavísu.
Nýtt líf í nýjum húsum
með hrjúfa kalda steinveggi,
stórar stofur búnar nýjum húsgögnum
sem enginn hafði tíma til að nota.
í huganum ómar endurminning
um litlar stofur
með viðarklœdda veggi
og eld í ofni.
Lestur sögu,
tif í prjónum
og suð rokksins
renna saman
við rólegan andardrátt
fólksins í stofunni
og mynda Ijúfan klið
og háir gaflar gömlu rúmanna
veita öryggiskennd
á myrkum nóttum.
Réttu mér hönd þína, gamli tími,
svo höldum við saman
inn í óljósa framtíð
í leit að þekkingu og visku.
Guðný G. H. Marinósdóttir