Harmonikublaðið - 01.09.2015, Page 18

Á meðan sauðfjárveikivarnir voru við lýði í Skagafirði
var hlið á brúnni á Grundarstekk. Þar var alltaf maður
til að passa hliðið svo fé færi ekki á milli. Brúarverðir
oftast fullorðnir menn, urðu vinir þeirra sem áttu fastar
ferðir um veginn, enda sáu þeir um útréttingar fyrir þá.
Einu sinni bað gæslumaður mjólkurbilstjora að sækja
lyf fyrir sig í apótekið á Króknum og þegar þau komu
voru þetta stílar sem setja átti í endaþarm að kveldi.
Mjólkurbílstjórinn var hrekkjalómur og gat ekki stillt
sig um að útskýra notkunarreglurnar fyrir gamla mann-
inum. „Þú átt að stinga þessu í rassgatið á þér í kvöld og
taka það svo út áður en þú ferð á fætur í fyrramálið.
Morguninn eftir þegar mjólkurbillinn kemur 1 sjonmal
við skúrinn stendur vörðurinn úti á vegi og veifar.
Stoppar bílstjórinn og fær þá skýringu brúarvarðar:
„Ég gerði allt eins og þú sagðir en nú er illt í efni því ég
get ómögulega fundið stautinn. Ég er búinn að leita af
mér allan grun!“
íálari, var »
ci oít aekk
i ^ Hofsósi, Matti málari,
Marteinn Sigmundsson á Hofsósi og g-
uppi á þaki að mala Sr hjúkrunarfræðingur a
heilsugæslustoðinn . „ nnufélaga sinn sem svarar
hún Sigga,“ segh Mam við ^r jér hugsandl
engu í fyrstu en tekur efnr að l nakus. Vinnu.
fram á rúlluskaftið °g staru U j ; og þá svarar Mattr.
félagi spyr hvort ekb se J Hag jPvað ,g di
komast til Siggu-
ST' h“ Monila'
s«sfu, /LZ S t Þó“s,m™
yfirleitt. ÓJafi , ™ °rðvar maður né við aJþýðuskap
heppnari/njalíava/í “T h“ “ ”ffl
mæltI: „HeJdur hefði ég viliað að h ? ° afur
hef* gifi. h„„d, en Sfmon eyeri,
““ hæcci hamtí LSnS'L Vffl”æl“‘la
hann.“ ” aÖUr hefðl Þa getað skotið
Lionsklúbburinn Höfði á Hofsósi var eitt árið í ljósa-
perusolu og menn komnir í Hjaltadalinn. Á ónefndum
bæ er bankað uppá og aldraður bóndi kemur til dyra.
Þegar hann opnar hurðina fylgir kona hans í humátt á
ehir. Lionsmenn spyrja þá hvort þau vilji ekki kaupa
perur. „Eg veit það nú ekki,“ sagði bóndinn, „þessar
perur sem þið selduð okkur í fyrra voru svo lélegar að
þær lýstu ekki nokkurn skapaðan hlut, Þær voru svo
elegar að maður sá ekki einu sinni fram á tittlinginn á
sér!
Þá sagði sú gamla fyrir aftan hann: „Ég held að það taki
þvi nú ekki að lýsa upp þann bölvaða ræfil!“

r* 7* fit ILSS1 std.
kálkssonar SkaSamannraæddur og skreið eins langt og
iu varð St,efan m) | £U óli hélt áfram að láta í
crat inn í mohlaðann, en
ia Dýrin snudduðu um stund við byrgið
' y, , * apra drengjunum neitt metn. Þegar
ieg var dddauhður hvo-hort sem var.
18