Freyr - 15.11.1967, Blaðsíða 10

piltinn hvort hann álíti að lífið treinist
lengur.
—o—
Veðrið er beint í fangið. Bleytuhríð, sem
límist í allt og á allt og verður að tálmun
hverjum þeim, sem vill fram. En hjörðin
þarf að komast áleiðis því að hér er ekkert
skjól og ekki verður snúið við, það er jafn
vonlaust og að breyta vindstefnunni því
að margra stunda ferð er til byggða. Hér
er aðeins ein leið til, rétt eins og hjá Na-
póleon á steppum Rússlands, aðeins fram,
hvort sem það þarf að ganga eða skríða;
En svo bregzt þrekið. Fyrst hníga mögru
ærnar að velli, sem eytt hafa holdunum
allt vorið til þess að framleiða mjólk handa
afkvæmunum. Og svo uppgefast fleiri og
fleiri, líka þær sem þróttmeiri eru. Smal-
arnir geta lítið að gert, vá er á næsta leiti.
Þeir bera í hlé undir steina þær, sem lífs-
mark er með enn og sópa að þeim lyngi
og mosa.
Þeim dauðu er safnað í dysjar en fyrst
eru hálshönd með auðkennum eigenda los-
uð og hirt. Og hægt miðar hópnum áleiðis,
hann hefur minnkað, en loks er komið á
stað þar sem veðursæld og góður hagi tek-
ur við. En hve margar skepnur týndust úr
lestinni? Voru þær 30, eða 50, eða fleiri? í
slíkum óhappaferðum hefur það komið fyr-
ir að 300—400, jafnvel 500 eða fleiri hafa
týnt lífi áður en komið var til áfangastaða.
Það er aflraun að bera uppgefna skepnu
eða veika til byggða, en slíkt er ekkert ó-
venjulegt fyrirbæri, jafnvel þó að leiðin til
næsta bæjar skipti kílómetrum. í fjósinu,
þar er ylur og konan á bænum stendur úti,
þegar gestinn ber að garði.
„Má ég koma henni í fjósið?
„Komdu bara með hana inn í stofu“.
Kindin er færð að ofninum, þar er kynt
með birkilurkum og það snarkar í eldin-
um.
„Eru þær fleiri, sem þarfnazt líknar?“
„Já, önnur til“.
„Komdu þá með hana líka“.
Og önnur aðframkomin er öxluð og bor-
in heim til konunnar, sem veitir henni við-
eigandi aðhlynningu á stofugólfinu við

Landshættir, sem þessi mynd
sýnir, eru aS sjálfsögSu ofan af
fjöllum, þar sem smalarnir dvelja
meS hjarSirnar sumarlangt. I*aS
er hlutverk hjarSmannsins aS
halda fénu til haga, sjá um aS
þaS fari hvorki í ógöngur né
verSi villidýrum aS bráS.