Feykir - 23.10.2019, Blaðsíða 8

Skjáskot
ÁSKORANDAPENNINN
Jón Kalmann skrifaði eitt sinn um
höfuðáttirnar þrjár, vindinn, hafið
og eilífðina. Hann skrifaði líka um
aflið sem enginn getur staðist.
Aflið sem togar í okkur öll. Ástina.
Aflið mitt er í Skagafirði,
vindurinn, hafið og eilífðin. Aflið er
Skagafjörður.
Ég er fimm ára, stend inni í
herbergi frænku minnar. Ég
er af einhverjum ástæðum að
stara á vegginn. Ég er kvíðin.
Upphaflega ætluðum við að horfa
á Grease en ég veit að hún setti
Ghostbusters spóluna í tækið.
Bókasafnsdraugurinn hræðir mig.
Ég hugsa með mér að ég biðji
hana bara að spóla yfir það. Vona
að hún verði við því en hún er
ákveðin. Ég bít á jaxlinn.
Ég er níu ára. Mamma og pabbi
eru að vekja mig um miðja nótt.
Skil ekki alveg hvað þau eru að
segja, eyrun eru ennþá sofandi.
Þau draga mig út í bíl og keyra
niður á sand. Það er sumarnótt og
sólin rúllar á sjónum norður í firði.
Þetta er fallegt, mamma og pabbi
vita það. Þau ala í brjósti óskina
og þrána um sólina sem aldrei
sest á sumarlandinu.
Ég er ellefu ára. Ég sit í
skólarútunni á leið heim, ekki
samt of aftarlega, þar sitja stóru
krakkarnir. Það er ískalt og snjór.
Það er rifa á hnjánum á Levi´s
gallabuxunum mínum. Hún er þar
viljandi. Einn af stóru strákunum
kemur upp í rútuna. Hann vill fá
uppskriftina af svo flottum buxum.
Ég hugsa lengi hvort ég eigi að
grínast með egg og hveiti, ég segi
ekkert. Ég hef áhuga á tísku.
Ég er tólf ára. Ég er að labba heim
eftir sundæfingu. Það er kalt, frost.
Mér er illt í fótunum eftir grófa
saltið á sundlaugarbakkanum.
Hárið er frosið. Ég kreisti það í von
um að það þiðni. Ætli hestunum
sé eins kalt og mér. Að synda er
eins og að svífa, fljúga. Ég hef
alltaf getað flogið í draumum
mínum.
Ég er 15 ára og ástfangin. Hann
er líka aflið. Hann togar. Fyrsti
kossinn er fyrir framan vini okkar
beggja, fyrir framan alla. Það er
klappað og fagnað… eða var það
í hausnum á mér. Hann er það
fallegasta sem hefur verið búið til.
Hvíta kollinum er náð á Króknum.
Sá hvíti gefur til kynna nýtt upphaf.
Árin fjögur á undan voru ólgusjór,
dásamleg og skelfileg. Síðan er
stefna tekin suður. Ætla að gera
það sama og pabbi. Hann er
fyrirmyndin. Fyrir sunnan hverfur
maður í fjöldann. Maður er enginn,
þar til maður verður einhver.

Stressið er mikið, námið tekur toll.
Það nær inn að beini. Friðurinn
fæst með helgum fyrir norðan.
Hvert skipti þegar keyrt er fram hjá
skiltinu af hestinum segjum við
„velkomin heim“ við hvort annað.
Því að fara norður er alltaf að fara
heim.
Hann er úr sveit. Það er gott. Eyþór
orti um sveitina, göngurnar, loftið,
tilfinningarnar og ilminn. Verki í
fótum, gleði í hjarta, heiðina sem
bíður. Friðurinn er í sveitinni og þá
er gott að vaka.

Námið er klárað, fyrsta barnið
kemur, strákurinn. Mamma
er fyrirmyndin. Við flytjum í
Hafnarfjörð, alveg við sjóinn,
nánast ofan í sjóinn, tilviljun?
Þar er heima næstu árin, þar er
bærinn í borginni.

Tíminn líður. Stúlka fæðist með
snjóhvítt hár, eins og vetur fyrir
norðan. Tilviljun? Við flytjum í
Kópavog, við útjaðarinn. Við erum
í Heiðmörkinni og við hesthúsin.
Tilviljun?
Við verðum meðalfjölskylda,
pössum í bílinn auðveldlega. Við
erum gott teymi, spilum maður á
mann.

Við keyrum norður, förum fram hjá
skiltinu með hestinum. Strákurinn
minn segir „velkomin heim“.
-- Ég skora á Sunnu Björk
Björnsdóttur að koma
með pistil.
Sunna Ingimundardóttir. MYND: AÐSEND
Sunna Ingimundardóttir – brottfluttur Króksari
þurfa ekki að vera undir stýri.
Við höfðum það, það slapp allt
saman.
Svo man ég einu sinni ég
þurfti að fara út í Fljót, þá fékk
ég sjúkrabílinn með mér. Þá
keyrði Einar Einarsson og það
var mikill renningur og rosalega
vont veður. Það voru nokkurra
metra háir ruðningar, tækið var
nýbúið að fara en það var samt
að fylla í ruðningana þarna fyrir
ofan Hofsós. Einar keyrði svo
hratt að ég huggaði mig við að
það var að koma sjúkrabíll ofan
af Krók þannig að það væri
ekkert rosalega langur tími sem
liði þangað til að maður yrði
hirtur upp ef við færum út af
einhvers staðar,“ segir Sigga og
brosir.
„Það var nú svona
sérstaklega, fyrstu árin sem
maður var alltaf á ferðinni. Það
var hringt í mann á nóttu og
degi og það var alveg viss passi
að ef ég var með barnaafmæli
eða jólaboð eða eitthvað, þá
var hringt. En það var oft sem
maður þurfti kannski ekki að
fara nema niður á stofu. Þá var
nú mjög mikill kostur að búa á
vinnustaðnum, þá vissi ég líka
alltaf af börnunum uppi ef ég
fór ekki með þau út í Mýrakot
til mömmu pabba. Þau voru
nú betri en enginn enda fannst
krökkunum mjög gaman að
fara út eftir. Stundum voru
þau bara ein uppi og voru þá
kannski aðeins að koma niður
en maður vissi alltaf af þeim og
þau voru alltaf mjög kurteis.“
Eins og fyrr segir þurfti
Sigga að ganga í mörg störf
sem læknar mundu sinna undir
flestum kringumstæðum. Segir
hún að í hjúkrunarskólanum
hafi ekki verið kennt að sauma
né að hlusta og skoða í eyru.
„Guðjón Magnússon sem varð
síðar aðstoðarlandlæknir, hann
var þá læknir á Sauðárkróki og
var með stofutíma hér. Ég man
eftir að hann sagði: „Það þýðir
nú eiginlega ekkert annað fyrir
þig en að kunna að sauma á
svona stað, svona einföldustu
sár alla vega.“ Svo tók hann
svamp og sýndi mér. Ég var ekki
búin að prófa sjálf þegar ég fékk
fyrsta tilfellið. Það kom til mín
maður, strákurinn hans hafði
skorið sig í andliti. Ég sagðist
aldrei hafa saumað og spurði
hvort hann vildi ekki bara
fara með hann upp á Krók?
„Nei, kemur ekki til greina, þú
bara æfir þig þá á stráknum!“
Hann var svo ákveðinn að ég
lét til leiðast. Þetta er nefnilega
dálítil kúnst með hnútinn, að
gera þetta með töngum, og ég
var svolítið hrædd um að það
mundi rakna upp hjá mér, en
mér tókst það, þetta hélt alveg
hjá mér og ég held að Guðjón
hafi bara aldrei látið mig sauma
í svampinn,“ segir Sigga og hlær
en þess er vert að geta að hún
er annáluð fyrir lagni sína við
að sauma sár. „ Það voru ýmsir
svakalegir skurðir, ég man eftir
einum manni, hann var að
moka og það sló hann hestur og
skóflan lenti í efri vörinni. Hann
kom á tröppurnar hjá mér
og tennurnar sáust í gegnum
skurðinn. Þetta saumaði ég og
það tókst.“
Að lokum er við hæfi að spyrja
Siggu hvað henni hafi þótt
skemmtilegast við starfið.
„Mér fannst alveg ægilega
gaman að sauma, ég sakna þess
svolítið. Ég hafði mjög gaman
af að reyna að græða sár og
búa um þau og sauma. Manni
finnst þetta kannski ekki mjög
huggulegt ef maður sér það,
t.d. í sjónvarpinu, en þegar á
hólminn er komið er þetta bara
gaman,“ segir Sigga og bætir
því við að reyndar hafi hún
yfir höfuð haft mikla ánægju af
starfi sínu og samskiptum við
íbúana.
Íbúasamtökin Byggjum upp Hofsós og nágrenni héldu Sigríði kveðjusamsæti við
starfslok hennar. Hér er hún ásamt stjórnarmeðlimum samtakanna. F.v. Auður Björk
Birgisdóttir, Sigríður Jónsdóttir, Ingvar Daði Jóhannsson og Vala Kristín Ófeigsdóttir.
MYND: FE
8 40/2019