Morgunblaðið - 06.05.2020, Blaðsíða 16

16 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 6. MAÍ 2020
✝ Sigurjón Guð-jónsson vél-
fræðingur fæddist í
Reykjavík 6. júlí
1930. Hann lést 17.
apríl 2020 á Land-
spítalanum í Foss-
vogi.
Foreldrar hans
voru Guðjón Jóns-
son húsgagnasmið-
ur, f. 1894, d. 1952,
og Jónína Vilborg
Ólafsdóttir húsfreyja, f. 1903, d.
1970.
Sigurjón var næstelstur átta
systkina. Jón Vilberg, f. 1922, d.
2012, Ólafur, f. 1932, Brynhild-
ur, f. 1934, d. 2016, Vilborg, f.
1937, d. 2017, Gyða, f. 1937,
maki Magnús Fjeldsted, f. 1934,
Guðrún, f. 1938, Sverrir, f. 1942,
Helgadóttur f. 1933, í Reykja-
vík, þann 31. des. 1956. For-
eldrar hennar voru Guðlaug Jó-
hannesdóttir klæðskeri, f. 1902,
d. 1990, og Helgi Jón Magn-
ússon húsgagnasmiður, f. 1904,
d. 1982. Börn þeirra eru 1)
Ragna Jóna, f. 1955, maki Magn-
ús Matthíasson, f. 1954, börn
þeirra eru Sigurjón, Telma og
Rakel. 2) Helgi, f. 1957, maki
Freydís Ármannsdóttir, f. 1960,
börn þeirra eru Magnea, Guð-
björg, Hafdís og Pétur Már. 3)
Ingibjörg, f. 1960, maki Grímur
Þór Gretarsson, f. 1959, börn
þeirra eru Gretar Már, Sandra
Ósk, Sævar Örn og Sindri Már.
Langafabörnin eru orðin nítján.
Útför Sigurjóns fer fram 6.
maí 2020 frá Árbæjarkirkju.
Sökum aðstæðna verður ein-
göngu nánasta fjölskylda við-
stödd athöfnina. Athöfninni
verður streymt frá þessari vef-
slóð: https://youtu.be/
K_iuVR84_AM. Styttri slóð:
https://n9.cl/lxz4. Slóðina má
nálgast á www.mbl.is/andlat.
d. 2008, Sigurjón
ólst upp í Ásgarði í
Grímsnesi frá sex
ára aldri, fór í
Íþróttaskólann í
Haukadal árið
1949, Iðnskólann í
Reykjavík, lauk
sveinsprófi í járn-
smíði 1954, vél-
stjóraprófi frá Vél-
skólanum í
Reykjavík 1955 og
rafmagnsdeild 1956.
Hann var vélstjóri hjá Skipa-
útgerð ríkisins frá 1956-1962,
vélstjóri við rafstöðina að Íra-
fossi 1962-80, flutti síðan til
Reykjavíkur þar sem hann starf-
aði áfram hjá Landsvirkjun þar
til hann fór á eftirlaun.
Sigurjón kvæntist J. Magneu
Um leið og ég kveð elsku
tengdapabba langar mig að minn-
ast hans með nokkrum línum.
Alveg frá því að ég hitti Sig-
urjón og Magneu fyrst ́73, þá fann
ég hvað þau höfðu einstaklega
góða nærveru. Þau bjuggu þá á
Írafossi í Grímsnesinu þar sem
Sigurjón var vélstjóri.
Við Ragna Jóna fórum á Íra-
fossi nánast um hverja helgi, það
var oftar en ekki ég sem sóttist
eftir að fara austur.
Sigurjón hafði sterkar pólitísk-
ar skoðanir sem var gaman að
ræða við hann. Við vorum oft ekki
sammála en það var aldrei neitt
sem við létum hafa áhrif á vin-
skapinn. Hann hafði sérstaklega
horn í síðu þessara „andskotans“
heildsala sem mökuðu krókinn án
þess að hafa neitt fyrir því. Ef
maður vildi koma af stað líflegri
umræðu við Sigurjón var lykil-
orðið heildsali. Hann hallmælti
engum manni en ef honum var
mikið niðri fyrir þá gekk hann um
gólf með ákveðnum hætti sem við
öll þekktum og höfðum gaman af,
hann sagði ekki orð á meðan, svo
þegar hann var búinn að hugsa
málið í gegn þá létti yfir honum
og hann var endurnærður á eftir.
Þau Sigurjón og Magnea
keyptu sumarbústaðaland á
Syðribrú í Grímsnesi þar sem var
byggður stór A-bústaður. Öll fjöl-
skyldan kom þar mikið saman um
helgar og í fríum. En það sem hef-
ur alla tíð einkennt þau Sigurjón
og Magneu er að halda hópnum
sínum saman.
Sigurjón var mér mín helsta
hvatning til að læra eitthvað og
sýndi því mikinn áhuga þegar ég
fór að læra rafvirkjun og síðan
tæknifræði. Hann lét mig óspart
finna hvað hann var stoltur af
mér.
Landbúnaður skipti Sigurjón
miklu máli og var honum hjartans
mál þó sérstaklega blessaðar roll-
urnar. Enda alinn upp í sveit og
lifði þá tíma þar sem kindin gat
skipt nánast öllu máli fyrir velferð
og afkomu fólks á þeim tíma.
Honum var meinilla við lúpínuna
sem dreifði sér yfir viðkvæmar ís-
lenskar plöntur. Hann var með
hænur á Írafossi og var með
myndarlegt safn af varphænum,
eini gallinn var þegar kom að því
að slátra þeim, þá átti hann af-
skaplega erfitt með það. Ég hljóp
undir bagga með það fyrir hann
blessaðan. Þau ræktuðu sínar
kartöflur og rabarbara á hverju
ári meðan þau bjuggu á Írafossi.
Rabarbarasultan hjá henni
tengdamömmu er sú besta af öll-
um. Það var ekkert betra á
sunnudögum en að fá lambalærið
með rabarbarasultunni.
Sigurjón hafði alla hluti í röð og
reglu og það var nánast alveg
sama hvað mann vantaði varðandi
skrúfur og annað, hann vissi ná-
kvæmlega hvar allt var. Sama var
með verkfærin en það breyttist
svolítið til verri vegar þegar við
Helgi vorum farnir að nota þau
líka.
Það yljar mér um hjartaræt-
urnar hvað þið Magnea voruð
dugleg að koma til okkar með
hjólhýsið í Fljótshlíðina. Það er
gott að eiga góðar minningar um
þig, minn kæri.
Ef ég á reyna að lýsa í fáum
orðum sambandi mínu og tengda-
pabba þá gæti það verið eitthvað
á þessa leið:
Hann var vinur minn, hann var
mér föðurímynd, hann var mér
alltaf trúr og traustur, hann var
alltaf til staðar.
Ég kveð þig nú kæri vinur,
Kveð þig í hinsta sinn.
Íslenski eðal hlynur,
einstaki vinur minn.
(Valdimar Lárusson)
Blessuð sé minning þín, kæri
tengdapabbi.
Magnús (Maggi).
Það er margs að minnast um
þann sómamann sem Sigurjón afi
var. Fregnir af andláti hans ýfðu
upp margar minningar, upplifanir
og lærdóm sem hann miðlaði til
okkar barnabarnanna sem við
höfðum gagn og gaman af. Afi var
mörgum mannkostum gæddur,
einstaklega vinnusamur og iðinn
við þau verkefni sem hann tók sér
fyrir hendur, víðlesinn og fróður.
Öðruvísi munum við varla eftir
honum en að gera eitthvað, allt
frá því að lesa bækur, úti að sinna
viðhaldi á húsinu eða snyrta garð-
inn. Líklega hefur það komið til á
uppvaxtarárum hans í Ásgarði í
Grímsnesi enda mikil vinna sem
fór fram á sveitabýlum og allir
hjálpuðust að við verkin, ungir
sem aldnir. Hann var ávallt
reiðubúinn að aðstoða ef þess
þyrfti, jafnvel þótt ekki væri fal-
ast eftir aðstoðinni, en hann var
áhugasamur um þau verkefni sem
voru í gangi og kom með hug-
myndir eða lét skoðanir sínar í
ljós ef það var eitthvað sem mátti
betur fara. Hann var félagslynd-
ur og ræðinn og átti því auðvelt að
koma af stað umræðum meðal
þeirra sem hann hitti, enda hafði
hann mjög gaman af að segja frá
og kom því einstaklega vel frá sér
til þeirra sem hlýddu á hann. Við
munum ávallt minnast gleðinnar
sem skein úr andliti hans þegar
hann opnaði fyrir okkur börnun-
um er við komum í heimsókn til
ömmu og afa í Vorsabæ. Jafn-
framt erum við þakklát fyrir að
börnin okkar fengu að kynnast
þeim dásamlega manni sem afi
var og mun minningin lifa í hjört-
um okkar. Systkinin á Syðri-
Reykjum,
Gretar Már, Sandra Ósk,
Sævar Örn, Sindri Már,
makar og börn.
Þó að við vissum öll að þessi
dagur myndi á endanum renna
upp þá er það samt svo sárt að
vita það að við munum ekki sjá
þig aftur, heyra þig hlæja og
segja þetta er nú meiri vitleysan í
þessum krökkum, hrista höfuðið
meðan þú glottir og labbar burt
þegar við barnabörnin vorum að
gera eitthvað af okkur. En þetta
lýsir þér best, ég man aldrei eftir
því að þú hafir skammað okkur,
sama hvað við gerðum af okkur
og meira að segja þegar kátt var í
höllinni og við ansi hávær, þá
heyrði maður þig frekar segja:
„Þau eru börn,“ þegar einhver af
fullorðna fólkinu var að skamm-
ast í okkur og biðja okkur að hafa
lægra.
Þú varst mikill húmoristi og
hafðir gaman af börnum, ég man
þegar ég var 7 ára gömul og lang-
aði að fara á fótboltaleik með
Þrótti og spurði pabba hvort ég
gæti fengið pening og þá sagðir
þú: „Ég á kannski pening sem ég
er hættur að nota,“ ég man að ég
hugsaði hver hættir að nota pen-
ing, svo tókst þú upp veskið þitt
og flettir í gegnum hundrað-
krónuseðlana sem voru á þeim
tíma og skoðaðir þá vel, þú tókst
upp einn gamlan, krumpaðan og
frekar ljótan seðil og sagðir þessi,
þú mátt fá hann og réttir mér og
svo tókstu upp nýjan seðil og
sagðir nei, ég er ennþá að nota
þennan og stakkst honum aftur í
veskið. Ég man að ég trúði því svo
innilega að þú værir hættur að
nota þessa seðla.
Minningarnar sem við eigum
með þér og ömmu í gegnum árin
eiga án efa eftir að fylgja okkur
alla ævi, þú varst alltaf tilbúinn að
leika með okkur. Þegar við fórum
í yfir uppi í sumarbústað og við
krakkarnir vorum með þér og
pabba saman í liði þá fékk maður
að fljúga með ykkur hringinn í
kringum bústaðinn eins og elding
því þú og pabbi tókuð hvor í sína
höndina á manni og hlupuð með
okkur hringinn, enda komum við
fyrst og vorum ekki skotin í bakið
með boltanum. Þú varst alltaf í
flottu formi og það er mér svo
minnisstætt að þú kominn vel yfir
sjötugt varst ennþá í ræktinni,
enda ekki allir sem komast í frétt-
ir fyrir að hafa verið elstur í hópn-
um hjá Magnúsi Scheving í eró-
bikk á sínum tíma og þá varst þú
búinn að fara í hjartaþræðingu.
Það yljar mér um hjartarætur
að vita að dætur mínar hafi fengið
að kynnast þér og þær munu taka
þær minningar sem þær eiga um
þig með sér inn í framtíðina, úti-
legurnar með ykkur ömmu og
þegar þið komuð til okkar í Kan-
ada, Björt hló mikið þegar ég
sagði henni að hún lærði það af
þér, elsku afi, að benda með
löngutöng í staðinn fyrir vísifing-
ur.
Allar sundferðirnar sem við
systkinin fórum með ykkur í, við
lærðum kafsund og fengum ís í
eftirrétt.
Við erum svo óendanlega
þakklát að hafa fengið þennan
tíma með þér og þó að seinasta ár-
ið hafi verið erfitt sökum hrörn-
unarsjúkdóms sem hrjáði þig þá
varst þú samt alltaf svo duglegur
að hugsa um ykkur ömmu, gera
kaffi og hafragraut á morgnana
fyrir ykkur bæði og okkur þegar
við vorum hjá þér þegar amma
var á spítalanum, sá tími var
ógleymanlegur og við lánsöm að
geta verið hjá þér og hugsað um
þig á meðan og nú bætt þeim í
minningabankann okkar sem er
stútfullur af indælum, ljúfum og
hamingjusömum minningum.
Magnea, Guðbjörg,
Hafdís og Pétur Már.
Það var gott að Binna frænka
sendi bróður sinn Sigga í Dans-
skóla Rigmor Hansson. Hann
hefði annars aldrei hitt Möggu,
eða Magneu, sem varð konan
hans.
Siggi, eða Sigurjón, var elsti
bróðir pabba en þau systkini voru
átta, pabbi elstur og Sverrir
yngstur og tveimur mánuðum
yngri en ég. Þetta var stór barna-
hópur og þegar tvíburarnir Vil-
borg og Gyða fæddust þurfti að
létta á heimilinu. Afi fór þá með
Sigga austur að Ásgarði í Gríms-
nesi, en þar átti hann góða að.
Þegar átti að sækja Sigga og
fara með hann í bæinn vildi hann
ekki fara og varð um kyrrt í Ás-
garði. Þar ólst hann upp ásamt
Ásmundi Eiríkssyni, en þeir tveir
ólust upp hjá Guðrúnu og Guð-
björgu dóttur hennar, sem var
símstöðvarstjóri og organisti í
Úlfljótsvatnskirkju.
Í Ásgarði var búskapur og ólst
Siggi upp við sveitabústörf. Ég
spurði hann eftir að hafa farið á
Byggðasafnið á Akranesi hvað
tækið héti sem var notað til að
mylja tað áður en það var borið á
tún. Safnverðirnir vissu ekki hvað
það hét en Siggi svaraði um hæl
þegar ég spurði hann: „Tað-
kvörn.“ Einmitt, þetta var tað-
kvörn. Þótt Siggi frændi minn
væri farinn að missa minnið
mundi hann vel gömlu dagana og
það var unun að tala við hann um
þá. Hann sagði mér frá því þegar
tekinn var mór fyrir neðan Ás-
garð hvað það voru margar skófl-
ur niður og var mógröfin mann-
hæðardjúp. Mórinn var
þurrkaður og notaður sem eldi-
viður og til að reykja við, s.s.
hangikjöt. Hann sagði mér líka
frá veiðinni í Soginu fyrir neðan
Ásgarð svo það hefur verið nóg að
borða í Ásgarði.
Ég man hann sem frænda
minn sem var alltaf hljóðlátur og
stilltur og kom til ömmu í Miðtúni
í jólaboðin á jóladag. Alltaf ljúfur
og góður þótt oft gengi mikið á í
jólaboðunum með mörgum
krökkum og spiluð félagsvist.
Þeir voru líkir í útliti en ólíkir
bræður hann og pabbi. Siggi
hægur, hljóðlátur og feiminn,
þess vegna var það gott að Binna
sendi hann í dansskólann.
Árin liðu og Siggi og Magga
fluttu í Árbæinn. Við frænkurnar
föðursystur mínar og dætur Guð-
jóns ömmubróður ásamt Möggu
byrjuðum að hittast í frænkukaffi
fyrir rúmum 20 árum. Það var
gaman að hittast og þarft því við
miðluðum fréttum af fjölskyld-
unni. Magga var svo framtaks-
söm að hún fór að taka saman
ættartöluna okkar og 7. júní 2003
var haldið ættarmót. Þá voru liðin
100 ár frá fæðingu Jónínu ömmu.
Ég kom stundum og vann í
ættartölunni með Möggu og Siggi
hellti upp á könnuna. Það var un-
un að sjá hvernig þau leystu sam-
an athafnir daglegs lífs, hann far-
inn að gleyma og hún farin að
missa sjón. Hann sagði einu sinni
þegar hann vissi ekki hvort hann
fengið endurnýjað ökuskírteinið:
„Ég vil fá að keyra mína konu.“
Þau studdu hvort annað.
Seinna átti ég erindi í Stang-
arhylinn hjá FEB og kom þá
stundum í kaffi á eftir í Vorsa-
bæinn. Það voru margar ánægju-
stundir með kaffibolla með
Möggu og Sigga frænda, þeim
mæta manni og uppáhaldsfrænda
mínum.
Megi minning hans lifa með
okkur samferðafólki hans lengi.
Meira: mbl.is/andlat
Elísabet Jónsdóttir.
Sigurjón
Guðjónsson ✝ María Atladótt-ir fæddist 25.
október 1935 á
Hveravöllum í Suð-
ur-Þingeyjarsýslu.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu Ísa-
fold 20. apríl 2020.
María var dóttir
hjónanna Atla Bald-
vinssonar, f. 1905,
d. 1980, og Stein-
unnar Ólafsdóttur,
f. 1904, d. 1988. Þau bjuggu all-
an sinn búskap á Hveravöllum.
Systkini Maríu eru Sigríður,
f. 1933, Ólafur, f. 1941, og Bald-
vin, f. 1945.
María giftist 2. september
1956 eftirlifandi eiginmanni sín-
um, Unnsteini Jóhannssyni lög-
reglumanni, f. 3. september
1931. Foreldrar Unnsteins voru
Jóhann Bjarnason og Guðný
Einarsdóttir frá Reyðarfirði.
Börn Maríu og Unnsteins eru: 1)
Atli, f. 18. júlí 1956, maki Ellen
Sigfúsdóttir. Sonur Atla frá
fyrra hjónabandi er Þröstur. 2)
Elvar, f. 17. janúar 1958, maki
Þyri Rafnsdóttir. Börn þeirra
eru Unnsteinn Örn, Edda María
og Hugrún. 3) Jó-
hann, f. 12. febr-
úar 1959, maki
Linda Björg Pét-
ursdóttir. Synir
þeirra eru Unn-
steinn og Bjarki. 4)
Steinunn, f. 17.
ágúst 1961, maki
Ingólfur Sigfús-
son. Sonur Stein-
unnar frá fyrra
hjónabandi er
Níels.
Barnabarnabörnin eru orðin
sex.
María stundaði nám í Lauga-
skóla og lauk gagnfræðaprófi
frá Gagnfræðaskóla Húsavíkur.
Síðan stundaði hún nám við
lýðháskóla í Noregi í einn vetur.
Þau Unnsteinn kynntust í
Laugaskóla. Síðustu rúmlega
hálfa öldina hafa þau búið í
Garðabæ. María helgaði líf sitt
fjölskyldunni og lagði mikla
rækt við barnabörnin.
Útför Maríu fer fram frá
Garðakirkju í dag, 6. maí 2020,
en sökum aðstæðna er hún að-
eins ætluð nánustu ættingjum
og vinum.
Í dag kveð ég elskulega
tengdamóður mína, Maríu Atla-
dóttur, eftir 45 ára samfylgd.
Fyrstu kynni mín af Maríu og
tengdafjölskyldunni voru á heim-
ili þeirra að Markarflöt 4 í
Garðabæ. Mér var boðið í kvöld-
verð þar sem fjölskyldan var
samankomin. Á heimilinu bjuggu
sterkir einstaklingar og þar var
hart tekist á um málefni líðandi
stundar. María hafði greinilega
gaman af þótt jafnvel allir væru
á sinni skoðuninni og enginn vildi
láta sitt eftir liggja, en hún bar
þó klæði á vopnin ef á þurfti að
halda.
María lagði mikinn metnað í
uppeldi barna sinna og að hafa
heimilið fallegt og snyrtilegt.
Hún var ákaflega barngóð og ég
minnist þess sérstaklega hversu
ánægð hún var þegar fyrsta
barnabarnið, hann Unnsteinn
Örn Elvarsson, fæddist. Hún
naut þess mjög að vera með hon-
um og var hann, eins og raunar
öll barnabörnin, afar hændur að
henni. Mér er það líka minnis-
stætt þegar Unnsteinn var lítill
og veður voru vond að þá bauðst
hún ætíð til að sækja okkur eftir
vinnu og að aka okkur heim. Hún
elskaði líka að kaupa á hann fal-
leg föt og ætíð gaf hún barna-
börnunum rausnarlegar og fal-
legar gjafir. Barnabörnin
merktu vel ást Maríu á þeim og
þau nutu þess að heimsækja
hana til að spjalla, enda var hún
góður hlustandi. Þeim fannst öll-
um að þau væru einstök í hennar
huga.
Ég þakka fyrir góð og gefandi
kynni og elsku þína og góðvild í
garð okkar hjónanna og barn-
barnanna. Við munum sakna þín
en jafnframt minnast með hlý-
hug og þakklæti. Takk fyrir öll
fallegu ljóðin og kveðjurnar sem
þú sendir mér og okkur öllum í
fallegum kortum á hverjum af-
mælisdegi og á jólunum.
Ég læt fylgja ljóð Matthíasar
Jochumssonar sem þú hafði mik-
ið dálæti á og lést oft fylgja með í
kveðjum til mín.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
Hvíl í friði.
Þín tengdadóttir,
Þyri Rafnsdóttir.
Elsku amma Mæja.
Mikið sem það er erfitt að
kveðja þig núna, þá erum við svo
heppin við barnabörnin þín að
eiga af þér svo ótal margar já-
kvæðar og góðar minningar. All-
ar heimsóknirnar á Markarflöt,
Smáraflötina og svo í Rúgakur
þar sem alltaf var svo vel veitt,
oftast búið að fylla borðið af sam-
lokum, kexi og nammi fyrir rétt
um 10 manns þótt við kæmum
bara einir í heimsókn. Nizza
súkkulaði, kóngamolar og LU
kex með mysingi sem voru uppá-
hald.
„Þeir eru bara að níðast á okk-
ur, Bjarki minn.“
Svona hljómaði samsæris-
kenningin hennar ömmu Mæju
um að lögreglan væri að níðast á
okkur fjölskyldunni þegar amma
og Bjarki voru bæði sektuð með
nokkurra daga millibili á Bæj-
arbrautinni. Það gat nú ekki ver-
ið að of hraður akstur tengdist
sektunum. Þannig var amma,
hún var bæði stolt en líka virki-
lega umhugað um okkur barna-
börnin svo mikið að jafnvel
hraðasektir voru samsæri.
Höfum það samt á hreinu að
amma var frábær bílstjóri, þess-
ar tölur á skiltunum skiptu hana
bara ekki alltaf of miklu máli.
Þegar kom að því að velja bíla
var tvennt sem skipti ömmu
máli, útlitið og krafturinn.
Við eigum margar góðar og
fallegar minningar með ömmu,
þar á meðal eru allar ferðirnar á
hárgreiðslustofuna í Mjóddinni,
en amma sá um að flest barna-
börnin væru vel klippt, jólagjafa-
innkaupin í „Jónas á milli“ og
Exodus.
Þau skipti sem við fengum að
gista hjá ömmu og afa eða þau
komu heim og pössuðu okkur.
Það er ekki fyrr en seinna, þegar
fullorðinsárin koma, að maður
áttar sig á því að allar þessar
stundir eru það dýrmætasta sem
hægt er að hugsa sér.
Við bræðurnir erum svo þakk-
látir að hafa átt þig að, þú mót-
aðir okkur og varst okkur fyr-
irmynd; gjafmildi, hlýjan og
umhyggjan sem þú sýndir okkur
er það sem mun lifa áfram þegar
við hugsum til þín.
Helgar stjörnur, háreist fjöll,
himininn og sæinn,
líka norðurljósin öll
og ljúfan vestan blæinn,
og allt sem fagurt augað sér,
á ævilöngum vegi
leið ég kveðju að bera þér,
bæði að nóttu og degi.
(Páll Ólafsson)
Unnsteinn Jóhannsson,
Bjarki Jóhannsson.
Elsku amma, við systkinin
kveðjum þig með söknuð í hjarta
en minnumst á sama tíma allra
þeirra góðu stunda sem við átt-
um saman. Eins og svo mörgum
öðrum þá fannst okkur alltaf
María Atladóttir