Bæjarins besta - 06.07.1988, Qupperneq 12

12
BÆJARINS BESTA
Þessi mynd var tekin af kórnum, að loknum tónleikum sem haldnir voru í kaþólskri kirkju í Búdapest, á þjóðhátíðardegi íslendinga.
Sunnukórinn í Ungverjalandi
Spiluðum vist við toll-
verðina á landamærunum
Sunnukórinn ísfirski hefur
verið starfandi frá því 25. janúar
1934. Eða í rúm 54 ár. Hann er
orðinn rótgróinn í bæjarfélag-
inu, og tilvist hans í hugum bæj-
arbúa, er orðin eins sjálfsögð og
fjallanna.
Kórinn er í dag skipaður um
50 manns, en stjórnandi er
Beata Joó.
Þann tíunda júní lagði kórinn
upp í tónleikaferð um heimaland
Beötu, Ungverjaland. Alls voru
með í för um 70 manns, þar af
rúmlega fjörutíu kórmeðlimir.
Blaðamaður BB mælti sér
mót við þrjá þeirra sl. sunnudag,
til þess að heyra og skrá ferða-
söguna. Frásögn Reynis Inga-
sonar, Ingibjargar Valdimars-
dóttur, og Ingu Þorláksdóttur,
fer hér á eftir. Það var Inga sem
tók meðfylgjandi myndir.
Lagt af stað
Sagan hefst föstudaginn 10.
júní, eldsnemma um morguninn,
þegar við lögðum af stað með
flugvél frá Keflavíkurflugvelli,
til Luxemborgar. Þá slóst Mar-
grét Bóasdóttir, söngkona í för
með okkur. Hún og Anna Ás-
laug Ragnarsdóttir, píanóleikari
voru með okkur í ferðinni. Anna
Áslaug býr úti, þannig að hún
kom ekki inn fyrr en seinna.
Á flugvellinum urðu einhver
vandræði með að fá vegabréfið
hennar Beötu stimplað. Hún
hefur farið mörgum sinnum
þarna í gegn, og alltaf gengið
eins og í sögu. í þetta skipti virt-
umst við hafa hitt á einhvern
skapvondan, því það var óttalegt
vesen að fá þetta gert. Það tókst
þó, eftir talsvert þras og læti.
Frá Lúx lá leiðin til Múnchen,
en þar slóst Anna Aslaug í hóp-
inn.
Það var gist í Múnchen, en
morguninn eftir, var keyrt með
rútu til Györ, sem er 140 þúsund
manna borg, í Ungverjalandi.
Spiluð vist á
landamærunum
Það er svolítil saga að segja
frá því, þegar við fórum yfir
landamærin. Það var búið að
hræða okkur svo mikið á því,
hvað allt væri strangt þarna,
maður yrði tekinn fastur ef mað-
ur ræki upp svo mikið sem eitt
púst. Það földu allir myndavél-
arnar sínar, ef ske kynni að það
mætti ekki taka myndir, og allt
eftir þessu.
Svo sátu allir grafalvarlegir á
svipinn þegar ungur maður kom
upp í rútuna. Hann spurði næsta
mann um passa, en þá var búið
að koma þeim öllum til bílstjór-
ans, til að auðvelda fyrir.
Maðurinn fór, og stuttu seinna
kom hann til baka ásamt Beötu,
sem hélt á plastpoka með öllum
vegabréfunum. Þá vildi maður-
inn fá að sjá alla og bera saman
við myndirnar.
En þegar búið var að stimpla
hjá öllum farþegunum, kom í
ljós að bílstjórinn mátti ekki fara
yfir. Hann gleymdi að fá stimpl-
að fyrir sig inn í Ungverjaland,
og var þess vegna ekki með full-
komna áritun.
Á meðan verið var að redda
hans málum, fékk fólkið að fara
þarna út, til þess að teygja úr sér