Morgunblaðið - 22.09.2020, Side 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 22. SEPTEMBER 2020
✝ Oddleifur Þor-steinsson
fæddist í Reykja-
vík 3. maí 1936.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun
Suðurlands 10.
september 2020.
Foreldrar hans
voru hjónin Ást-
björt Oddleifs-
dóttir, f. 28. júlí
1913, d. 11.2. 1983,
og Þorsteinn Loftsson, f. 23.9.
1905, d. 25.1. 1991. Bróðir Odd-
leifs var Loftur, f. 30.5. 1942, d.
5.9. 2019.
Hinn 12. mars 1960 giftist
Oddleifur eftirlifandi eig-
inkonu sinni Elínu Kristmunds-
dóttur frá Kaldbak í Hruna-
mannahreppi, f. 12.3 1942.
Foreldrar hennar voru hjónin
Elín Hallsdóttir, f. 12.6. 1896,
d. 20.6. 1942, og Kristmundur
Guðbrandsson, f. 1.5. 1897, d.
24.12. 1954.
Börn Oddleifs og Elínar eru:
1) Ásta, f. 3.5. 1961, maki Ólaf-
ur Stefánsson, f. 4.4. 1959, börn
þeirra eru a) Oddur, f. 22.4.
1987, sambýliskona Hrund
Pálsdóttir, f. 25.2. 1986, sonur
þeirra er Hörður Óli, f. 25.8.
2015, sonur Odds er Helgi
Fannar, f. 7.9. 2012. b) Katrín,
f. 23.1. 1993, sambýlismaður
1958. Þar varð hann fyrir slysi
svo hann gat ekki unnið um
nokkurt skeið. Haustið 1959
tóku þau Oddleifur og Elín við
búi Magnúsar föðurbróður
Oddleifs í Haukholtum og
bjuggu fyrst með blandað bú en
hin síðari ár eingöngu með kýr.
Árið 2003 hættu þau formlega
búskap, en sinntu þó áfram
fóðrun og umhirðu á naut-
gripum í fjósinu allt til þessa
dags.
Oddleifur var hagleiks-
maður á tré og járn. Hann
smíðaði um árabil ristahlið fyr-
ir Vegagerð ríkisins. Einnig
smíðaði hann og hannaði hey-
vagna, kerrur o.fl. fyrir bænd-
ur víða um land. Þá átti Odd-
leifur öfluga dráttarvél á þess
tíma mælikvarða og steypu-
hrærivél. Hann fór milli bæja
og hrærði og hífði steypu við
byggingu fjölmargra íbúðar-
og útihúsa.
Oddleifur var gjaldkeri í
sóknarnefnd Hrunakirkju um
tíma og stóð ásamt fleirum fyr-
ir byggingu safnaðarheimilis-
ins í Hruna. Þá söng hann með
Tvennum tímum, kór eldri
borgara í Hrunamannahreppi, í
nokkur ár.
Útför Oddleifs fer fram frá
Skálholtskirkju í dag, 22. sept-
ember 2020, klukkan 13.
Streymt verður frá athöfninni
á fésbókarsíðu Skálholtskirkju:
https://tinyurl.com/
y3k7bubm/.
Virkan hlekk á streymi má
nálgast á https://www.mbl.is/
andlat/.
Kristinn Jónsson,
f. 14.1. 1990, synir
þeirra eru: Baldvin
Kári, f. 19.12.
2017, og Hilmar
Breki, f. 20.5.
2020. c) Björgvin,
f. 3.1. 1996, dóttir
hans er Ástdís
Agla, f. 23.6. 2015.
2) Elín, f.
22.5.1965, maki Ei-
ríkur Egilsson, f.
13.7. 1962, börn þeirra eru: a)
Ásta Steinunn, f. 5.4. 1991,
sambýlismaður Sigfinnur Mar
Þrúðmarsson, f. 24.12. 1989,
dóttir þeirra er Elín Eir, f.
15.1. 2019, b) Egill, f. 1.9. 1993,
sambýliskona Astrid Guldbæk
Koefoed, f. 3.5. 1993, c) Sig-
urborg, f. 21.1. 2000, d) Odd-
leifur, f. 14.8. 2001, 3) Jón Þor-
steinn, f. 24.6. 1975, maki
Helga Margrét Pálsdóttir, f.
14.7. 1975. Synir þeirra eru:
Jón Páll, f. 29.10. 2004, Leifur,
f. 27.8. 2006, Marel Haukur, f.
26.3. 2008, og Ragnar, f. 18.9.
2012.
Oddleifur ólst upp í Hauk-
holtum og átti þar heima alla
tíð. Hann gekk í barnaskólann
á Flúðum og var eftir það eitt
haust við smíðanám að Laug-
arvatni. Hann hóf störf í Land-
smiðjunni í Reykjavík haustið
„Ekki spyrja hvort það þurfi
að vinna meira, spyrðu heldur
hvað er best að gera næst,“
sagði faðir minn, Oddleifur
Þorsteinsson, stundum þegar
leiðbeina þurfti kaupafólki eða
okkur systkinunum við vinnu í
sveitinni heima í Haukholtum.
Þetta situr fast í huga mér og
kemur sterkt fram núna þegar
ég kveð föður minn sem lést 10.
september sl. Þessi orð lýsa
eiginleikum pabba vel en hann
var einstaklega vinnusamur og
geymdi verkin ekki til morguns
ef hægt var að vinna þau í dag.
Saman voru pabbi og
mamma bændur í Haukholtum
í yfir 60 ár. Þau keyptu lítinn
bústofn af Manga, föðurbróður
pabba árið 1959. Það var
grunnurinn að búinu sem þau
byggðu upp á starfsævinni.
Þeim gekk mjög vel í búskapn-
um og ráku myndarlegt bú.
Þau voru samrýnd hjón sem
gengu í öll verk saman og
bættu hvort annað með sínum
ólíku styrkleikum. Pabbi var
mjög handlaginn og flinkur
smiður. Hann hafði lag á að
nýta hluti sem oft fengu nýtt
hlutverk eftir stund með pabba
í vélageymslunni. Hann var
mjög bóngóður þegar nágrann-
ar og vinir þurftu aðstoð við
hinu ýmsu störf eða smíðar. Á
mörgum bæjum má enn sjá
byggingar, kerrur, vagna og
önnur tæki sem hann smíðaði á
árum áður.
Skólaganga pabba var ekki
löng. Eftir barnaskóla fór hann
eitt haust í smíðanám að Laug-
arvatni. Hann var talnaglöggur
og langaði að læra meira í skóla
en vinnan heima gekk fyrir.
Hann dvaldi ekki oft við þá
hugsun heldur vann með það
sem hann hafði sem voru sterk-
ar hendur, útsjónarsemi og
dugnaður. Þau mamma lögðu
að okkur krökkunum að sækja
menntun, sem þau höfðu ekki
haft tækifæri til sjálf. Þetta er
eitt af því sem ég er virkilega
þakklátur fyrir þegar ég lít til
baka á þessum tímamótum.
Pabbi kunni líka að gera sér
dagamun eins og hann kallaði
það. Þegar gestir komu í Hauk-
holt var sérstaklega mikið líf í
bænum. Þá var sungið og dans-
að sem pabbi hafði virkilega
gaman af. Lykillinn í því að
skemmta sér vel að hans mati
var að hafa unnið fyrir því.
Þau mamma hættu kúabú-
skap árið 2003 en sinntu áfram
nautauppeldi í Haukholtum í
samstarfi við fjölskyldu mína
og fjölskyldu Ástu systur.
Nautin munu sakna pabba eins
og við öll þar sem hann sinnti
þeim af alúð og natni. Þau
þekktu pabba vel þegar hann
kom í fjósið í bláa samfest-
ingnum sem var hans
einkennisklæðnaður í sveita-
störfunum.
Ég var lánsamur að njóta
handleiðslu pabba. Hann hafði
lag á því að fjalla um það sem
máli skipti og orðlengja ekki
hlutina. Hann sýndi í verki
hvað dugnaður, samvinna og
hjálpsemi gagnvart öðrum get-
ur verið mikils virði. Hann
smitaði samferðafólk sitt með
þeirri ánægju sem vinnan veitti
honum og náði oft því besta
fram í fólki.
Pabbi veitti mér gott vega-
nesti út í lífið og þessi kveðju-
stund einkennist af sorg en
einnig miklu þakklæti til hans.
Með fráfalli pabba hefur
mamma misst umhyggjusaman
eiginmann til 60 ára og einnig
samstarfsmann hvern einasta
dag í öll þessi ár. Missir hennar
er eðlilega mikill en minning
um góðan mann lifir með okkur
öllum og styður mömmu í
gegnum þessa erfiðu daga.
Jón Þorsteinn Oddleifsson.
Það var ávallt mikið tilhlökk-
unarefni að fara í Haukholt og
ekki varð maður fyrir vonbrigð-
um. Andrúmsloftið svo rólegt
og notalegt en engu að síður
mikið brallað enda var alltaf
eitthvað á verkefnalistanum
sem við fengum að taka þátt í.
Afi þurfti sífellt að hafa eitt-
hvað fyrir stafni og það var al-
veg sama hvert verkefnið var,
það var leyst vel af hendi.
Hvort sem það var að hanna og
smíða rúlluvagna eða raf-
magnsstaura eða bara hvað svo
sem þurfti í það og það skiptið,
gera við alla skapaða hluti, ryk-
suga eða baka flatkökur. Hann
var þúsundþjalasmiður af guðs-
náð og gat, eins og ég kom orð-
um að því sem krakki, „viðgert
allt“.
Þá var hann einstaklega
snyrtilegur á alla lund, það var
til dæmis alltaf fínt vestur í
geymslu og í bílskúrnum, allt
var frágengið á sína staði og
gólfið sópað. Ég man ekki eftir
afa í öðru úti í verkum en sam-
festingi, með derhúfu og með
vettlinga í rassvasanum ef
grípa þyrfti til þeirra. Hann
beið heldur ekki með að laga
það sem aflaga fór, stórt sem
smátt var alltaf í góðu lagi og í
röð og reglu hjá honum.
Það var var fátt ef nokkuð
sem gat komið afa úr jafnvægi,
ég held að hann hafi haft ein-
stakt lag á því að taka nokkur
skref til baka úr aðstæðunum,
líta á heildarmyndina og koma
með bestu mögulegu lausnina.
Það sýndi sig bæði í smíðum og
öðru sem hann tók sér fyrir
hendur sem og mannlegum
samskiptum.
Samband þeirra ömmu er
eitt það fallegasta sem ég veit
um, gagnkvæm virðing, tillits-
semi og ómæld væntumþykja
skín í gegn. Þó svo að harðnaði
á dalnum dró ekkert úr. Í veik-
indunum reyndist afa enginn
betur en amma, svo ótrúlega
óeigingjörn og umhyggjusöm,
hjálpaði honum í gegnum dag-
ana, sem voru vissulega miserf-
iðir, skilyrðislaust. Það var svo
sannarlega tekið á öllu sem
einn maður allt til enda.
Elsku afi. Þó svo að þessi
erfiði sjúkdómur þinn hafi á
síðustu árum skyggt í æ meira
mæli á þann léttlynda og glaða
mann sem þú hafðir að geyma
þá eru minningarnar um allar
góðu samverustundirnar það
sem stendur upp úr á þessum
tímapunkti.
Ég trúi því að nú hafi stytt
upp og lygnt hjá þér.
Látt’ ei deigan síga,
þótt þungt virðist myrkrið.
Því með opnum huga,
þá fljótlega birtir.
Með gleðina í hjarta,
þú þrautirnar vinnur.
Það ég segi satt að,
þannig ró brátt þú finnur.
Hamingjan er handan við hornið.
Það hvessir, það rignir,
en það styttir alltaf upp og lygnir.
(JRJ)
Þín
Ásta Steinunn.
Elsku afi minn. Nú ertu
kominn á góðan stað þar sem
ég veit þér líður vel. Undan-
farna daga hef ég mikið hugsað
um ótalmörgu minningarnar
sem eftir lifa og allt það sem þú
hefur kennt mér í gegnum dag-
ana. Ég er svo þakklátur fyrir
allar góðu stundirnar sem við
áttum saman hvort sem það var
úti í skúr, í geymslunni eða
traktornum.
Þeir eru ófáir dagarnir sem
við höfum eytt saman í traktor,
allt frá því ég svaf í bílstól á
meðan þú varst að binda þang-
að til þú kenndir mér að keyra.
Ekki var ég nú hár í loftinu
þegar þú treystir mér til að
vinna ýmis verk á traktornum
alveg sjálfum. Úrræðabetri
mann er vart hægt að finna en
það voru aldrei nein vandamál,
bara lausnir og ótrúlegt hversu
lunkinn þú varst við að end-
urnýta hlutina eða finna þeim
nýtt hlutverk. Það var sko ekk-
ert stokkið út í búð og keypt
nýtt.
Þú hafðir alltaf tíma fyrir
okkur barnabörnin og var ég
svo lánsamur að vera mikið í
Haukholtum þegar ég var yngri
enda vildi ég helst hvergi ann-
ars staðar vera. Þú smíðaðir
ótal leikföng handa mér og
fannst alltaf tíma til að setja
eitthvað fallegt saman handa
mér, hvort sem það var úr tré
eða járni.
Einu sinni kom ég í Hauk-
holt á föstudegi og til stóð að
fara í sleðaferð með skólanum á
mánudeginum. Eins og ég orð-
aði það áttu allir krakkarnir
flotta stiga-sleða en ekki ég.
Það var nú ekki vandamálið,
um helgina smíðaði afi handa
mér sleða, sem fór svo lang-
hraðast og allir vildu fá að
prófa.
Það er mér mjög minnis-
stætt hversu áhugasamur þú
varst þegar húsið á Hrepphól-
um 2 var byggt en þú varst
alltaf áhugasamur um það sem
maður tók sér fyrir hendur,
stórt eða smátt. Það er of langt
mál að telja upp allt það sem
við höfum smíðað og sýslað
saman í gegnum tíðina en ég er
svo óendanlega þakklátur fyrir
allt sem þú hefur kennt mér.
Ég vona að ég nái að skila
þessu jafn vel áfram til minna
afkomenda og þú gerðir.
Þín er og verður sárt saknað,
skarðið sem þú skilur eftir í lífi
okkar er svo stórt.
Þegar ég var lítill strákur
sagðir þú mér frá upphaldslag-
inu/ljóðinu þínu. Í hvert sinn
sem ég heyri það hugsa ég til
þín og mun halda áfram að
gera það svo lengi sem ég lifi.
Undir bláhimni blíðsumars nætur
barstu í arma mér rósfagra mey.
Þar sem döggin í grasinu grætur,
gárast tjörnin í suðrænum þey.
Ég var snortinn af yndisleik þínum,
ástarþráin er vonunum felld.
Þú ert ljósblik á lífshimni mínum,
þú ert ljóð mitt og stjarna í kveld.
Ég vil dansa við þig meðan dunar
þetta draumblíða lag sem ég ann.
Meðan fjörið í æðunum funar,
og af fögnuði hjartans sem brann.
Og svo dönsum við dátt, þá er
gaman
meðan dagur í austrinu rís.
Og svo leiðumst við syngjandi
saman
út í sumarsins paradís.
(Magnús K. Gíslason.)
Hvíldu í friði elsku afi minn,
ég mun ávallt hugsa til þín.
Oddur Ólafsson.
Elsku hjartans afi minn.
Þegar ég hugsa til þín og
allra góðu stundanna er þakk-
læti mér efst í huga. Þakklát
fyrir að fá að kynnast þér og
þínum eiginleikum sem voru
svo dásamlegir. Ef ég ætti að
lýsa þér í þremur orðum þá
held ég duglegur, hjálpsamur
og geðgóður yrðu ofarlega á
blaði.
Manni er það minnisstætt úr
æskunni þegar þið amma voruð
að koma í heimsókn. Við Odd-
leifur nafni þinn skriðum gjarn-
an upp í til ykkar á morgnana
með bækur sem voru að sjálf-
sögðu lesnar fyrir okkur af
mikilli innlifun. Við fórum líka
oft í krók, en það var ekki
nokkur lifandi leið að vinna þig,
svo öflugur varstu. Þú varst
ekki bara sterkur heldur varstu
líka svo flinkur í höndunum.
Hvort sem það var að gera við,
því allt gastu jú lagað, eða að
skapa eitthvað nýtt í renni-
bekknum og það er ómetanlegt
hvað þú skilur eftir þig mikið af
fallegum munum.
Eitt það besta við þá ákvörð-
un mína að fara í ML er án efa
það tækifæri sem ég fékk til að
rækta tengsl mín við þig og
ömmu enn meira, enda kom ég
reglulega í heimsókn til ykkar
og skapaði yndislegar minning-
ar með ykkur báðum. Eitt sinn
var ég óvenju sein á hefð-
bundnum föstudegi. Fannfergi
var mikið og bíllinn sat fastur á
planinu við vistina, og ég ekki
með neinar græjur til að losa
mig. Skólasystkini mín komu
mér til bjargar en þér fannst
ómögulegt að ég væri ekki með
skóflu í bílnum til að geta redd-
að mér sjálf. Þú fórst út í skúr,
fannst skóflu og lést mig fá. Ég
sagðist ekki þurfa hana og var
að reyna að afþakka þetta góða
tilboð. Sem betur fer tókstu
ekki annað í mál og skóflan fór
með út á Laugarvatn. Hún kom
sér svo sannarlega vel þegar ég
ætlaði að bruna austur eld-
snemma um morgun til að vera
á undan illviðri sem hafði verið
spáð. Bíllinn sat að sjálfsögðu
fastur þrátt fyrir ýmsar ráð-
stafanir sem ég hafði gert
kvöldinu áður og ekki köttur á
kreiki svona snemma morguns.
Þá var nú gott að vera með
skófluna í bílnum og oft hafði
ég hugsað hlýlega til þín, afi,
en sennilega aldrei eins hlýlega
og þegar ég keyrði af stað heim
í frí og var á undan veðrinu,
þökk sé þér.
Það var óneitanlega skrýtið
að setjast í bláa sófann í Hauk-
holtum og amma í sinn stól en
það vantaði þig. Þetta var upp-
röðunin hjá okkur þremur um
helgar og það er dapurlegt að
hugsa til þess að þær verði
ekki fleiri svona stundir hjá
okkur þremur að leysa heims-
málin eða hlusta á það sem Rás
1 hefur upp á að bjóða.
Missir ömmu er sárastur og
mestur. Í meira en 60 ár fylgd-
ust þið að og ég held að sam-
rýndari hjón séu vandfundin.
Afkomendur ykkar eru ófáir og
á hún því stóran og traustan
hóp sem mun að sjálfsögðu
reyna að passa vel upp á hana.
En það er ósk mín að þú hafir
fundið þér nýtt býli í heiðanna
ró.
Guð geymi þig, afi minn,
takk fyrir allt.
Sigurborg Eiríksdóttir.
Að morgni föstudagsins 11.
september hringdi hún Ella í
Haukholtum í okkur Guðbjörgu
til að tilkynna okkur að hann
Oddleifur frændi minn væri lát-
inn. Það má með sanni segja að
það hafi verið stutt á milli
Haukholtabræðranna, en Loft-
ur lést einu ári og fimm dögum
á undan bróður sínum.
Ég kynntist Oddleifi vel þeg-
ar ég var strákur í sveit í
Haukholtum. Hann var dugnað-
arforkur og afar handlaginn og
útsjónarsamur ef eitthvað
þurfti að smíða eða lagfæra.
Hann hafði hin síðari ár að-
stöðu til slíkra hluta í ágætu
húsi vestan við bæinn og var
gjarnan sagt ef hann var eitt-
hvað að bjástra þar, að hann
væri vesturí. Þeir eru ófáir
heyvagnarnir og fleiri nytja-
hlutir sem hann smíðaði fyrir
sig og sveitunga sína. Það var
bara eins og ekkert verkefni
væri svo stórt að það væri
ómögulegt að leysa það. Það
ómögulega tók bara heldur
lengri tíma. Það var alltaf gam-
an að koma að Haukholtum
enda eindæma gestrisni sem
mætti manni og móttökurnar
allar höfðinglegar, setjast niður
og spjalla og gera að gamni
sínu. Að sumarlagi naut maður
þess að vera í heyskap með
heimafólki og á haustin að
smala heimahagana. Hvað svo
sem verið var að gera var Odd-
leifur alltaf nálægur á traktorn-
um sínum með heyvagninn,
tilbúinn að flytja ýmist hey eða
fé þegar á þurfti að halda.
Þeir bræður Oddleifur og
Loftur bjuggu lengi félagsbúi í
Haukholtum en síðan varð sú
breyting á að Loftur tók við
fjárbúinu, en Oddleifur og Elín
við kúabúinu. Það lét honum
Oddleifi betur að stússast í
kringum kýr en fé, en Odd-
leifur varð fyrir slysi sem ung-
ur maður sem leiddi til þess að
hann gat vart talist fljótur á
fæti. Slysið varð með þeim
hætti að hann var að reisa stál-
grindarhús og það féllu undan
honum vinnupallar, sem varð til
þess að hann þurfti að liggja á
sjúkrahúsi í um það bil mán-
aðartíma og var síðan fluttur
austur með flugvél og lá þá
heima í Haukholtum í einhverj-
ar vikur til viðbótar. Þau Odd-
leifur og Elín bjuggu síðan
myndarbúi með kýr í Haukholt-
um í allmörg ár. Það var alltaf
mikil gleði yfir Oddleifi þegar
vel gekk í heyskapnum, hann
var þá gjarnan að traktornum
sínum ýmist að snúa eða raka
saman heyinu og söng þá
gjarnan af mikill innlifun. Ég
veit reyndar ekki hvort sveit-
ungar hans rauluðu með, en ég
hef heimildir fyrir því að söng-
urinn hljómaði vel út í Bisk-
upstungur.
Oddleifur var félagslyndur
maður þó svo að það hafi ekki
alltaf gefist mikill tími til að
sinna þeim málum. Honum
þótti vænt um kirkjuna sína í
Hruna og var í sóknarnefnd
Hrunasóknar og gjaldkeri
hennar. Þá var hann í kór eldri
borgara í sveitinni sinni, en
hann hafði alltaf mjög gaman af
því að syngja.
Oddleifur var búinn að vera
heilsuveill undanfarið. Hann
lést á Heilbrigðisstofnun Suð-
urlands á Selfossi að kvöldi 10.
september sl.
Við Guðbjörg vottum henni
Elínu eiginkonu hans, börnum
þeirra, tengdabörnum og öðr-
um ættingjum okkar dýpstu
samúð.
Ragnar Snorri Magnússon.
Mig langar í örfáum orðum
að minnast Oddleifs sem var
áhrifavaldur á mótunarárum
mínum þegar ég var í sveit í
Haukholtum. Ég byrjaði að
koma í Haukholt löngu áður en
ég man eftir mér og snemma
farinn að æfa mig að vera án
foreldranna á sumrin hjá Ellu
frænku og Oddleifi. Fyrstu árin
stuttan tíma í senn en smám
saman lengdist vistin þar til ég
var farinn að vera allt sumarið.
Það var svo fastur punktur í til-
verunni fram á unglingsár.
Sveitalífið og verkin áttu vel
við mig en eitthvað þótti manni
þau þó örlítið misskemmtileg
eins og gengur og gerist.
Traktorar, fjórhjólið, bílarnir
og tæki og tól voru nú kannski
það sem heillaði umfram margt
annað. Við Oddleifur náðum vel
saman þarna og með þolinmæði
kenndi hann mér að umgangast
þetta allt saman. Með fyrstu
minningum af því er þegar ég
keyrði Löduna í lága drifinu á
eftir honum þegar hann var að
færa út. Í gegnum stýrið fylgd-
ist ég með til að vera ekki langt
undan svo hann gæti gripið hæl
af kerrunni ef þurfti. Ég var af-
ar stoltur og vandaði mig mikið
því Oddleifur lét manni fljótt
finnast maður vera að gera
gagn. Líklega tókst manni það
Oddleifur
Þorsteinsson