Morgunblaðið - 22.09.2020, Qupperneq 21

snemma undir góðri leiðsögn.
Hann hafði lag á því að fá
mann til að vilja standa sig og
hafa metnað fyrir verkunum
enda góð fyrirmynd hvað það
varðaði. Maður vissi vel þegar
maður gerði vel þó það væri
ekki endilega alltaf haft á orði
en Oddleifur gat hinsvegar vel
hrósað og ég man sérstaklega
eftir að það hafi verið gert þeg-
ar maður steig út fyrir kassann
til að leysa hlutina, sýndi frum-
kvæði og útsjónarsemi. Það var
uppfinningamaðurinn í honum
sem kunni að meta slíkt. Hjá
Oddleifi var aldrei fum eða fát í
neinu en ekki óðagot heldur,
hann var hugsuður og fram-
kvæmandi, sumir eru bara ann-
að hvort en að vera hvort
tveggja er uppskrift að árangri.
Árangrinum náði hann allstað-
ar í sínum búrekstri með elju-
semi en ég man að Oddleifur
fór í alveg sérstaklega góðan
„gír“ þegar hann var að smíða
eða dytta að einhverju í
skemmunni, tala nú ekki um ef
hann var með suðugræjurnar á
lofti. Þá var hann alltaf með
sérstaka húfu undir hjálminum
og sauð með prjónum af mikilli
list. Maður lokaði augunum á
meðan en fékk stundum að
berja gjallið á eftir með gjall-
hamrinum. Hlutirnir fengu sko
ekki að vera lengi í lamasessi
hjá Oddleifi, hann var úrræða-
góður ef eitthvað bilaði og oftar
en ekki fóru hjólin fljótt að
snúast á ný. Þessu öllu saman
fylgdist ég vel með og hef búið
að eins og svo ótal mörgu sem
ég lærði í Haukholtum. Lífið í
sveitinni með Ellu, Oddleifi og
fjölskyldu var ljúft, oft glatt á
hjalla og minnist ég þessa tíma
með hlýhug.
Ég kveð Oddleif með söknuði
og votta hans nánustu samúð
mína.
Friðrik og fjölskylda.
Oddleifur Þorsteinsson,
bóndi í Haukholtum, hefur alla
tíð verið stór hluti af mínu lífi
og er margs að minnast á
kveðjustund. Oddleifur var
ávallt fljótur að hugsa og fljót-
ur að framkvæma, ósérhlífinn,
fjölhæfur, bóngóður og hugul-
samur. Jafnframt ákveðinn og
fastur fyrir ef það átti við.
Bóndinn Oddleifur náði góðum
afurðum af ræktun og skepnum
þótt hann væri ekki síður hag-
ur á járnsmíðar. Hann nýtti
meðal annars hluti úr aflögðum
tækjum og afgöngum til að
skapa nýjungar og nytjahluti.
Ófáir vagnar, kerrur og rist-
arhlið voru smíðuð á þeim tím-
um sem vöntun var á slíkum
vörum og þær ófáanlegar úr
verslunum. Oddleifur var lag-
inn við vélar og ein af uppfinn-
ingum hans var að setja fram-
lengingu á ámoksturstæki sem
nýttist einkar vel við að lyfta
steypu upp á mót og spara þar
með mikla vinnu á þeim tíma
sem uppbygging var á mörgum
bæjum og samhjálp við fram-
kvæmdir. Gangur var í flestu
og stundum ekið rösklega á
milli bæja. Tímanum var ekki
varið í að slæpast í Haukholt-
um og oft var unninn langur
vinnudagur hjá þeim bræðrum
Oddleifi og Lofti en rétt um ár
er á milli þess sem þeir bræður
kveðja.
Þegar ég var að alast upp
var Oddleifur uppáhaldsgestur
hjá mér og var til í að bjóða í
krók eða önnur ærsl. Stundum
kom upp að leita þurfti aðstoð-
ar og þá leitað á bjargarbæinn
þar sem Oddleifur var jafnan
boðinn og búinn að aðstoða.
Þegar ég flutti úr sveitinni tók
Oddleifur hestana mína í fóstur
sem ég er ávallt þakklátur fyr-
ir. Síðar þegar ég var uppkom-
inn var ég ávallt velkominn í
heimsókn í Haukholt ásamt
minni fjölskyldu. Minnisstæðar
eru margar góðar stundir í
mjöltum og þegar sópað var að
kúnum og tekinn einn vindill í
leiðinni. Oddleifur var mikill
fjölskyldumaður og hugsaði af
alúð um sitt fólk. Friðrik okkar
var þess aðnjótandi að vera
einn af vinnumönnum í Hauk-
holtum og býr vel að því að
hafa kynnst fjölbreyttri vinnu
og verklagi hjá Ellu og Odd-
leifi.
Við kveðjum Oddleif með
söknuði. Hugur okkar er hjá
Ellu, Ástu, Ellu yngri, Nonna
Steina og fjölskyldum þeirra.
Guðni, Jóhanna
og fjölskylda.
Hjartkær og góður vinur
hefur kvatt þetta jarðlíf eftir
langa starfsævi. Oddleifur var
þúsundþjalasmiður, jafnvígur á
tré og járn. Vísa Stephans G.
kemur upp í hugann:
Löngum var ég læknir minn,
lögfræðingur, prestur,
smiður, kóngur, kennari,
kerra, plógur, hestur.
Vinátta okkar hófst þegar við
hjónin, Greipur og ég, reistum
gróðurhús í Haukadal. Grind
hússins var gerð úr stáli og var
Oddleifur fenginn til þess að
rafsjóða.
Hans góða kona, Elín Krist-
insdóttir, og ég urðum strax
perluvinkonur. Ung og nýtrú-
lofuð Oddleifi kom hún að
Haukholtum. Þar var ekki
tjaldað til einnar nætur. Í bók-
inni Byggðir og bú segir að
sama ættin hafi búið í Hauk-
holtum í 400 ár. Þangað heim
er glæsilegt að líta, byggingar
reisulegar og allt umhverfið af-
burða snyrtilegt.
Ella og Oddleifur eignuðust
þrjú börn, tengdabörn og heil-
an skara af barnabörnum. Ég
votta þeim öllum einlæga sam-
úð mína vegna fráfalls frábærs
afa.
Með þeim hjónunum og okk-
ur Greipi tókst ævilöng vinátta,
sem aldrei bar skugga á. Við
áttum saman margar gleði-
stundir. Það er gott að eiga
slíka vini í blíðu og stríðu.
Í margan reiðtúrinn var farið
og minnist ég sérstaklega eins,
sem farinn var með Birni í Út-
hlíð. Fátt er eins gaman og gef-
andi og að vera vel ríðandi í
góðum félagsskap: „Með nesti
við bogann og bikarinn með.
Betra á guðlegi heimurinn
eigi.“
Oft var snjóþungt og erfitt
að komast á milli bæja. Einn af-
mælisdaginn minn hafði snjóað
mikið og nánast ófært. Ekki
var útlit fyrir gestakomu en allt
í einu var drepið á dyr og í
gættinni birtust Ella og Odd-
leifur. Þau höfðu brugðið undir
sig stórum traktor og mættu til
veislu. Miklir voru fagnaðar-
fundirnir.
Ekki var svikist um að mæta
á samkomur bæði í Aratungu
og á Flúðum. Oddleifur var frá-
bær dansari, hvort sem um var
að ræða vals með öfugum snún-
ingi eða masúrka og ekki var
síðra að taka lagið með honum
á góðri stundu.
Þegar Greipur lést óvænt og
snögglega fyrir 30 árum við
vinnu sína uppi á Haukadals-
heiði reyndust þau hjónin mér
styrkar stoðir. Oft skrapp ég til
þeirra og átti með þeim góðar
samverustundir.
Nú er stundin liðin og kemur
ekki aftur. Ég þakka mínum
góða vini Oddleifi fyrir áratuga
samfylgd og vináttu. Hvíli hann
í Guðs friði. Vinkonu minni Ellu
votta ég mína dýpstu og inni-
legustu samúð.
Gangan með þér æviárin
okkur líður seint úr minni.
Við sem fellum tregatárin
trúum varla brottför þinni.
Þína leið til ljóssins bjarta
lýsi drottins verndarkraftur.
Með kærleiksorð í klökku hjarta
kveðjumst núna, sjáumst aftur.
(Hákon Aðalsteinsson)
Kristín
Sigurðardóttir.
MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 22. SEPTEMBER 2020
✝ Eysteinn Þor-valdsson fædd-
ist í Hafnarfirði 23.
júní 1932. Hann lést
á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli í
Reykjavík 8. sept-
ember 2020. For-
eldrar hans voru
Þorvaldur Guð-
mundsson, f. 1900,
d. 1975, og Lovísa
Aðalbjörg Egils-
dóttir, f. 1908, d. 1994. Þau eign-
uðust fjóra syni; auk Eysteins þá
Hafstein, f. 1931, d. 2015, Svavar,
f. 1937, og Gunnar Kristin, f.
1945. d. 2009.
Á árunum 1967 til 1994 bjó
Eysteinn með Hörn Harðar-
dóttur (f. 1938) og eignuðust þau
dótturina Úlfhildi. Á heimilinu
voru einnig eldri börn Harnar,
Ágústa og Ólafur Gunnarsbörn.
Fyrir átti Eysteinn þessi börn:
Drífu og Heiði með Gerði Petru
Kristjánsdóttur, Ástráð með
eldrar hans voru bændur, lengst
af í Syðri-Gróf í Flóa, en þau sett-
ust síðar að á Selfossi. Eysteinn
gekk í Héraðsskólann á Laug-
arvatni og lauk stúdentsprófi frá
MR 1954. Hann nam fjölmiðla-
fræði við háskólann í Leipzig,
Austur-Þýskalandi árin 1956-
1958 og starfaði um hríð sem
blaðamaður við Þjóðviljann eftir
að hann sneri heim en síðan sem
kennari við Réttarholtsskóla og
Gagnfræðaskóla Garðabæjar.
Hann kenndi íslensku við MT (nú
MS) 1971-1973, var fréttastjóri
Þjóðviljans 1973-1974 og kenndi
íslensku við MH 1974-1981. Með-
fram kennslu sótti Eysteinn nám
við Háskóla Íslands og lauk það-
an cand. mag.-prófi í íslenskum
bókmenntum árið 1977. Hann
var ráðinn dósent í þeirri grein
við Kennaraháskóla Íslands (nú
Menntavísindasvið Háskóla Ís-
lands) 1982 og prófessor árið
1993.
Eftir Eystein liggur fjöldi
fræðiritgerða en einnig bæk-
urnar Atómskáldin (1980), Ljóða-
lærdómur (1988), Ljóðaþing
(2002) og Grunað vængjatak. Um
skáldskap Stefáns Harðar Gríms-
sonar (2010). Hann ritstýrði
nokkrum ljóðasöfnum, var einn
af ritstjórum tímaritsins Ljóð-
orms og skrifaði ritdóma fyrir
Þjóðviljann um árabil, einkum
um ljóðabækur. Hann var einnig
ötull þýðandi og þýddi m.a. lung-
ann af skáldverkum Franz Kafka
ásamt syni sínum Ástráði.
Eysteinn var virkur í íþrótta-
hreyfingunni frá unga aldri,
bæði sem iðkandi og stjórnandi.
Hann stundaði m.a. glímu en
færði sig síðar yfir í júdó og var
einn af frumkvöðlum þeirrar
íþróttar á Íslandi og fyrsti for-
maður Júdósambands Íslands.
Kominn undir sextugt gerðist
hann víðavangshlaupari og
keppti í fjölmörgum hlaupum
næstu tvo áratugina. Hann var
mikill náttúruunnandi, gekk víða
um hálendi Íslands og tók um
árabil einnig að sér leiðsögn
þýskumælandi ferðahópa um
landið.
Útför Eysteins fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 22. sept-
ember 2020, klukkan 13, að við-
stöddum nánustu ættingjum og
vinum. Athöfninni verður
streymt á:
www.sonik.is/eysteinn/.
Virkan hlekk á streymið má
nálgast á https://www.mbl.is/
andlat/.
Hönnu Cörlu
Proppé, Oddgeir
með Hrefnu Guð-
björgu Oddgeirs-
dóttur og Björgu
með Guðbjörgu Sig-
ríði Ólafsdóttur.
Börnin kynntust og
tengdust á heimili
Eysteins og Harnar
en einnig hjá ömmu
sinni og afa á Sel-
fossi. Barnabörn
Eysteins eru 18. Börn Drífu eru
Sandra, Guðlaugur Karl og
Gerður Sif; börn Heiðar eru
Edda Linn, Íris, Pétur Karl og
Diljá; börn Ástráðs eru Andri
Þór, Bergur, Jóhann og Eyja;
börn Oddgeirs eru Hafdís og
Hrafnhildur; börn Bjargar eru
Arnar Eysteinn, Sóley Xin og
Óðinn Jack, og börn Úlfhildar
eru Urður og Eysteinn. Barna-
barnabörnin eru orðin 16.
Eysteinn ólst upp í Hafnarfirði
og fyrir austan fjall, þar sem for-
Tengdafaðir minn, Eysteinn
Þorvaldsson, var nýorðinn sjö-
tugur þegar ég kynntist honum.
Grannvaxinn með ljósan hár-
makkann kom hann mér fyrir
sjónir sem mun yngri maður.
Hann var einnig mjög vel á sig
kominn og þegar við Ástráður
stóðum í flutningum ekki löngu
síðar fór Eysteinn þá fremstur í
flokki við burðinn og virtist hafa
gaman af átökunum, enda þaul-
reyndur glímu- og júdókappi.
Hann stundaði á þessum tíma
bæði langhlaup og sund og var
alla tíð í einstaklega góðu formi
og agaður í lífsháttum.
Eysteinn hafði góða nærveru,
var yfirvegaður og háttvís.
Hann var athugull og djúphug-
ull og í samræðum birtist oft
skarpt innsæi þegar hann orðaði
kjarna hlutanna. Eysteinn var
afar vel máli farinn og þegar vel
lá á honum kom í ljós rík frá-
sagnar- og kímnigáfa. Hann var
ekki endilega málgefinn og var
lítið fyrir að trana sér fram, en
hafði mikla ánægju af innihalds-
ríkum samræðum. Að þessu
leyti líktist hann föður mínum
og eru mér minnisstæðar ákafar
samræður þeirra þegar Ey-
steinn bauð okkur og foreldrum
mínum í kvöldmat í Drápuhlíð-
inni. Tal þeirra barst fljótt að
bókakosti Eysteins og djass-
plötusafni hans – og þegar kom
að ættfræðinni í Flóanum og í
Ölfusinu færðust þeir allir í
aukana, enda báðir með rætur
þar, og ræddu saman langt
fram eftir kvöldi. Auk íþrótta-
áhugans var Eysteinn mikill
unnandi bókmennta, tónlistar
og myndlistar eins og heimili
hans bar vott um. Það kom mér
skemmtilega á óvart að eitt
myndverkanna á veggjum heim-
ilisins reyndist vera eftir móður
mína, en það hafði Eysteinn
keypt á sýningu hennar á Kaffi
Mokka á sjöunda áratugnum.
Eysteinn var líka náttúru-
unnandi og í fyrstu heimsókn
minni í sumarbústað hans í
Svínadal fann ég að þar var
hann í sínu elementi. Hann naut
þess sérstaklega að hlúa að trjá-
gróðrinum, enda áhugamaður
um trjárækt og miðlaði náttúru-
tilfinningu sinni til ungviðisins.
Við Eysteinn ræddum stundum
sameiginlega reynslu sem leið-
sögumenn erlendra ferðamanna
og hafði hann mjög gaman af
því að rifja upp ferðir sínar um
landið.
Eysteinn lætur eftir sig
merkilegt framlag til íslenskrar
menningar, og varð ég vitni að
nánu samstarfi feðganna við
þýðingar á höfundarverki Franz
Kafka. Þær voru ófáar stund-
irnar sem þeir sátu einbeittir
við matarborðið, niðursokknir í
heim tungumálanna. Ung börn
okkar Ástráðs vöndust snemma
framandi upplestri, sem mætti
lýsa sem „kafkaískum“, á brot-
um á þýsku og íslensku úr verk-
um Franz Kafka. Jafnframt
varð mér ljós djúpstæð máltil-
finning Eysteins. Ég kveð
tengdaföður minn með virðingu,
væntumþykju og þakklæti.
Blessuð sé minning Eysteins
Þorvaldssonar.
Anna Jóhannsdóttir.
Eysteinn Þorvaldsson, félagi í
Judofélagi Reykjavíkur og fyrr-
verandi formaður Judosam-
bands Íslands, lést á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli í Reykjavík 8.
september sl., 88 ára að aldri.
Eysteinn var einn af upphafs-
mönnum judo á Íslandi og byrj-
aði að æfa íþróttina í kringum
1965. Hann var virkur iðkandi
með svartbeltagráðuna 3. dan
en kom jafnframt mjög mikið að
félagsmálum og stjórnunarstörf-
um og var til fjölda ára í for-
svari fyrir íþróttina. Hann kom
að undirbúningi og stofnun
Judosambandsins og var kosinn
fyrsti formaður þess 28. janúar
1973 og lagði traustan grunn að
starfi þess til frambúðar. Það
urðu miklar breytingar eftir að
JSÍ var stofnað og strax var
hafin markviss uppbygging
íþróttarinnar og tekin upp al-
þjóðleg samskipti og mikið starf
unnið í skipulags- og tæknimál-
um. JSÍ varð aðili að Evrópu-
og alþjóða judosambandinu og
Eysteinn kom strax á góðum
samskiptum við hinar Norður-
landaþjóðirnar. Aðeins tveimur
árum eftir stofnun sambandsins
var fyrsta Norðurlandamótið
haldið á Íslandi. Eysteinn
gegndi formennsku samfleytt
frá 1973-1983. Hann stýrði
starfsemi sambandsins af mikilli
röggsemi og sanngirni og skilaði
af sér frábæru frumkvöðlastarfi
sem fyrsti formaður JSÍ.
Eysteinn var sterkur per-
sónuleiki með hljómmikla og
skýra rödd og þegar hann talaði
þá var hlustað. Hann var fastur
fyrir og fylginn sér og væri
hægt að nefna mörg atvik þar
sem hans persónuleiki skipti
máli. Til dæmis má nefna uppá-
komu í liðakeppni á Norður-
landamóti sem haldið var í
Reykjavík 1982 en þar átti að
hafa af okkur Íslendingum sigur
gegn annarri Norðurlandaþjóð
og þar með silfurverðlaunin í
keppninni. Þar voru dómarar að
verki sem voru ekki alveg með
reglurnar á hreinu og fóru því
eftir leiðbeiningum frá yfirdóm-
urum mótsins sem hefðu átt að
kunna sitt fag en ætluðu að
dæma okkur í óhag. Eysteinn
mótmælti og eftir langa reki-
stefnu með forsvarsmönnum
hinna landanna, sem vildu láta
niðurstöðu dómaranna standa,
urðu þeir að láta í minni pokann
þegar Eysteinn, sem var vel
undirbúinn, dró upp útprentað-
ar reglurnar (ekkert Googl) og
fór yfir þær lið fyrir lið og menn
hlustuðu.
Það má líka nefna að í göngu-
ferð um 1970 með vini sínum
Thor Vilhjálmssyni þá ræddu
þeir Eysteinn um íþróttina.
Thor kvaðst lengi hafa langað
að æfa judo en sagðist vera hik-
andi að hefja æfingar svona
gamall. Thor var tekinn á orð-
inu, honum var sagt að enginn
væri of gamall til að iðka judo
og skömmu síðar hóf hann æf-
ingar hjá Judofélagi Reykjavík-
ur og hélt því áfram allt sitt líf.
Eysteinn var heiðraður með
ýmsum hætti fyrir áratuga störf
í þágu judohreyfingarinnar.
Hann var sæmdur gullmerki
JSÍ árið 2002, heiðurskrossi ÍSÍ
2013 og gerður að heiðursfor-
manni JSÍ 2014.
Judomenn þakka Eysteini
Þorvaldssyni að leiðarlokum
áralanga samveru og kveðja
góðan vin og félaga með söknuði
og virðingu og senda ástvinum
hans hugheilar samúðarkveðjur.
Bjarni Friðriksson,
Judofélagi Reykjavíkur,
Jóhann Másson,
Judosambandi Íslands.
Eysteinn Þorvaldsson var
glæstur á velli og skilur eftir sig
merkileg verk um bókmenntir,
einkum tengd íslenskri ljóða-
gerð eftir miðja síðustu öld. Ef-
laust er hann minnisstæður
fjölda nemenda sem nutu hand-
leiðslu hans á þessu sviði. Leiðir
okkar lágu saman er ég hóf há-
skólanám í Leipzig í Austur-
Þýskalandi haustið 1956, þar
sem við vorum þá einu Íslend-
ingarnir og bjuggum á sama
stúdentagarði. Eysteinn hafði
byrjað þar nám í blaðamennsku
haustið áður og því orðinn hag-
vanur í borginni. Reyndar vor-
um við samferða að heiman þá
um haustið, höfðum ætlað með
íslenskum togara til Hamborg-
ar, en sú ráðagerð brást á síð-
ustu stundu og urðum við að
taka okkur fari með Gullfossi á
1. farrými, þar eð ódýrari kostir
voru uppseldir. Varð sú sigling
eftirminnileg, ekki síst vegna
þess að meðal samferðamanna
voru Halldór Kiljan Laxness,
nýkrýnt nóbelsskáld, og fjand-
vinur hans Jónas Jónsson frá
Hriflu. Áttum við samtöl við þá
báða, einkum var Jónas fús til
skrafs við ungmenni. – Nám
okkar Eysteins var á ólíkum
sviðum en áhugi á stjórnmálum
og bókmenntum gaf nóg tilefni
til skrafs og ljóð voru í hávegum
höfð á síðkvöldum. Einmitt á
sviði ljóðagerðar urðu vatnaskil
hérlendis þessi árin með Birt-
ingsmenn í fararbroddi.
Styttra varð í blaðamennsku-
námi Eysteins en hann hafði
ráðgert og lágu til þess óvenju-
legar aðstæður. Valdaflokkurinn
SED í Austur-Þýskalandi teygði
anga sína víða, þótt í mismun-
andi mæli væri innan deilda há-
skólans. Nám tengt fjölmiðlun
var strengilega vaktað af flokks-
broddum og gagnrýndi Ey-
steinn það ítrekað í mín eyru.
Með honum í sama árgangi var
stúlka frá Berlín, Helga Novak
að nafni, og urðu kynni þeirra
allnáin er á leið þennan vetur.
Eftir árekstra í blaðamanna-
deildinni haustið 1957 ákvað
hún ásamt Eysteini að hætta
námi, fara úr landi gegnum
Vestur-Berlín og halda til Ís-
lands. Urðu af þessu ýmis eft-
irmál. Ferill Helgu varð síðan
litríkur þar sem hún gerðist rit-
höfundur, þekkt sem slík í
Þýskalandi fyrr og síðar en bjó
við íslenskt ríkisfang til dauða-
dags 2013.
Eftir heimkomu starfaði Ey-
steinn um skeið sem blaðamað-
ur við Þjóðviljann, og tók jafn-
framt mikinn þátt í starfi
Æskulýðsfylkingarinnar, félags
ungra sósíalista, þar sem hann
gegndi starfi forseta 1960-1962.
Lagðist hann ásamt ýmsum öðr-
um fyrrverandi námsmönnum
úr austantjaldsríkjum á sveif
með þeim sem draga vildu úr
vægi Sósíalistaflokksins, en
breikka þess í stað grundvöll
Alþýðubandalagsins sem loks
varð að formlegum stjórnmála-
flokki 1968.
Hugur Eysteins beindist æ
meir að kennslu og ritstörfum,
sem tengdust íslensku máli og
bókmenntum. Lauk hann cand.
mag.-prófi 1977 og varð síðar
prófessor við Kennaraháskól-
ann. Á þessu sviði vann hann
þau verk sem lengi verður
minnst.
Eftir kynnin á æskuárum
lágu leiðir okkar Eysteins stöku
sinnum saman í kunningjahópi,
ekki síst hjá Tryggva Sigur-
bjarnarsyni bekkjarbróður hans
frá Laugarvatni og Siglinde eig-
inkonu Tryggva. Nú að leiðar-
lokum minnist ég af hlýhug
samskipta okkar Eysteins fyrr
og síðar.
Hjörleifur
Guttormsson.
Eysteinn Þorvaldsson var
reyndur kennari í gagnfræða-
skóla og framhaldsskóla þegar
hann kom til starfa sem stunda-
kennari við Kennaraháskóla Ís-
lands um 1980. Hann varð skip-
Eysteinn
Þorvaldsson
SJÁ SÍÐU 22