Málfríður - 15.11.1988, Side 15

að skrifa, við setjum okkur í mis-
munandi stellingar eftir því hvern
við erum að tala við og við hvaða
aðstæður.
Þegar ritmál er annars vegar þá
koma villur og leiðréttingar fljótt
upp í hugann. Auðvitað eigum við
að stuðla að því að nemendur skrifi
sem réttast, en ég held að við höfum
alltaf stressað okkur allt of mikið
yfir villum sem nemendur okkar
gera. Og þegar við erum alltaf að
strika í villur þá verða þær aðalatrið-
ið. Ég ætla aðeins að taka dæmi af
því að ef barn er að skrifa á móður-
máli sínu þá gerir það villur og við
leyfum því að gera villur, við vitum
að flestar hverfa með tfmanum. Við
setjumst ekki niður með börnum
okkar 7 ára og segjum: „Heyrðu þú
gerir svo mikið af villum í málfræði
og stafsetningu (þú ert alveg von-
laus).“ En hvað gerum við við nem-
andann í erlenda málinu? Við byrj-
um á því að segja: „Þetta gengur
ekki það eru svo margar villur í
þessu!" Sumir kenningasmiðir halda
þvf fram að villur þróist eftir
ákveðnu munstri og hverfi með tím-
anum. Allt puð okkar varðandi leið-
réttingar hafi því lítið sem ekkert að
segja. Við erum kannski ekki reiðu-
búin að kyngja þessu í einum bita, en
ég held að við ættum í meira mæli að
leyfa nemendum að skrifa og hafa
það fyrir sig. Við þurfum að venja
okkur af að hugsa þannig að við
þurfum að sjá allt og leiðrétta allt
sem nemendur gera. Hvers vegna
ekki fara þannig að stundum að láta
nemendur lesa upp ritsmíð sína fyrir
hópinn eða láta nemendur skrifast á
um eitthvað. Pað væri í lagi að hafa
þetta fyrirkomulag stundum, þó svo
að við förum yfir og leiðréttum ná-
kvæmlega sumt af því sem nemend-
ur skrifa. Svo er önnur leið: Að taka
bara fyrir ákveðnar villur í einhvern
tíma og láta annað eiga sig á meðan.
Pá er komið að því sem kalla má
nýrri þætti í tungumálakennslu. Við
höfum alltaf lagt áherslu á að þjálfa
nemendur í að lesa og skrifa á ein-
hvern hátt, en hlustun og talþjálfun
er nokkuð nýtt.
Ég held að það sé mikilvægt að
geta boðið nemendum upp á gott
hlustunarefni. Bæði þurfa þeir að
venjast því að hlusta á mismunandi
raddir og því að fólk tali með mis-
munandi hraða og svo síðast en ekki
síst er það atriði að flest erlend mál
sem kennd eru hér hafa mörg mál-
lýskusvæði. Sá nemandi sem aðeins
hefur heyrt sama framburðinn í
gegnum skólatíð sína er illa settur
þegar og ef út í raunveruleikann er
komið. En á hlustun alltaf að vera
með sem sérstakur námsþáttur? Oft
erþvít.d. haldiðframað það séekki
ástæða til að hafa hlustun í ensku
vegna þess að við heyrum svo mikla
ensku hérna í kringum okkur. Rétt
er það, en þá má benda á að enska er
ekki bara bresk eða bandarísk. Hún
er t.d. líka töluð með írskum, skosk-
um og indverskum hreim og svo
mætti lengi telja. Ég er ekki endilega
ENSKA, ÞÝSKA, FLÆMSKA, SÆNSKA, GRÍSKA, PORTÚGALSKA,
BÚLGARSKA, ARABÍSKA, FRANSKA, UNGVERSKA, INDÓNESÍSKA,
ITALSKA, JAPANSKA, MALAÍSKA, SPÆNSKA, PORTÚGALSKA,
PÓLSKA, RÚMANSKA, RÚSSNESKA, THAILENSKA, KÍNVERSKA ,
TYRKNESKA, URDU...
... í ÁSTRALÍU, AUSTURRÍKI, BANDARÍKJUM NORÐUR AMERÍKU, BELGÍU, BRASILÍU, BRETLANDI,
BULGARIU, EGYPTALANDI, FRAKKLANDI, GRIKKLANDI, HOLLANDI, INDÓNESÍU, ÍRLANDI, ÍTALÍU,
JAPAN, JORDANIU, KANADA, MALASIU,, MÖLTU, MEXIKÓ, NÝJA SJÁLANDI, PAKISTAN, PORTÚGAL,
PÓLLANDI, RUMENIU, SOVETRIKJUNUM, SPÁNI, SUÐUR AFRÍKU, SVISS, SVÍÞJÓÐ, TAIWAN,
THAILANDI, TYRKLANDI, UNGVERJALANDI OG ÞÝSKALANDI
HVERT SEM ÞÚ VILT FARA,
HVAÐA TUNGUMÁL SEM ÞÚ VILT LÆRA
FERÐASKRIFSTOFA STÚDENTA
ÖÐRUVÍSI FERÐIR
SKRIFSTOFA
STUDENTA
Hnngbraut. sirru 16850
15