Bæjarins besta - 06.12.2000, Qupperneq 11

Eitthvað hafði hún róast.
Mér leið rosalega illa því
það var óþægilegt að geta ekk-
ert hreyft sig. Eg kenndi dálít-
ið til í hægri öxlinni sem var
snúin aftur fyrir mig.“
Melkorku fannst á vissan
hátt að hún væri í öðrum
heimi:
„Eg komst ekkert áfram
með „Singing in the rain“ því
ég kunni ekki textann.
„Er þetta að gerast í al-
vöru?“ hugsaði ég og trúði
þessu ekki. „Er ég að horfa á
einhverja bíómynd?" Það var
svo skrýtið að vera þarna.
Fyrst hafði allt verið svo ofsa-
lega gaman hjá mér og Níelsi
úti í snjónum en svo allt í einu
var ég lent í einhverju svona
slæmu. Ég sjálf. Mér fannst
alltaf að aðrir lentu í óhöpp-
um.
Svo hugsaði ég um fólkið
inni í bænum. Enginn kom og
ekkert heyrðist.
„Guð minn góður, þau
koma aldrei.““
Níels var að reyna að hugsa
um eitthvað annað en þessar
skelfilegu aðstæður sem hann
og frænka hans voru lent í.
Piltinum fannst hann vera rétt
undir yfirborði snjóhengjunn-
ar sem hafði fallið niður.
Því miður var það ekki rétt.
Rúmlega eins metra þykkur
snjór lá ofan á Níelsi og Mel-
korku - þungur, þéttur snjór.
Eftir því sem tíminn leið því
meira seig snjórinn og þéttist.
Fyrir ofan var skafbylur og
kóf.
Níels var að líða út af. Súr-
efnisleysið gerði það að verk-
um að hann missti smátt og
smátt máttinn. Hann hafði
haldið meðvitund einhverja
stund eftir að snjófargið féll
ofan á hann og frænku hans.
Börnin voru farin að kólna
mikið.
Melkorku, þessari 11 ára
stúlku, fannst orðið litlar líkur
á að hún myndi komast af úr
þessum ósköpum. Eitt sinn
hafði hún horft á sjónvarpsþátt
með móður sinni þar sem fólk
sem hafði „dáið“ og verið end-
urlífgað lýsti reynslu sinni.
Melkorka mundi vel að þar
kom fram að einhver hafði
séð fallegt ljós þegar honum
fannst hann vera að deyja:
„Ég var orðin viss um að ég
myndi deyja. „Hvenærkemur
ljósið?“ hugsaði ég og var
með hugann við sjónvarps-
þáttinn. „Þau koma aldrei og
bjarga okkur. - Það er engin
von.“ Samt fannst mér ekkert
svo slæmt að vera að deyja.
Mér fannst ég vera að sofna
og beið eftir að sjá ljósið.“
Klukkan var um hálffimm
þegar Guðmundur drap á
dráttarvélinni og fór inn í kaffi
- inn í hlýjuna til að fá sér
bita. Þar voru Kristín og Agn-
es, systur hans, og Sigurður
mágur hans, að ógleymdri
móðurinni, Rósu.
Magnús bóndi hafði rölt
niður í hús foreldra sinna þar
sem Kristín Heiða, systir
hans, og Ingvar dvöldu. Þau
voru þar með litla drenginn,
Kristin, hjá sér og töldu Mel-
korku vera úti að leika sér
með Níelsi eða inni á efri bæn-
um.
í gegnum árin og áratugina
hefur það tíðkast, eins og ann-
ars staðar í sveit, að börn
hlaupi á milli bæja eða fjár-
húsa án þess að nokkur hafi
með því sérstakt eftirlit. Níels
og Melkorka voru heldur eng-
in smábörn - pilturinn átti
meira að segja að fermast um
vorið.
Magnús bóndi hafði verið
hálfa aðra klukkustund í kaffi-
spjalli með systur sinni og
mági áður en hann fór út í
hesthús að vinna.
Kristín Heiða, móðir Mel-
korku litlu, segir svo frá þess-
um degi:
„Við vorum þarna í einni af
mörgum heimsóknum í Aust-
urhlíð. Eftir hádegi þennan
dag vorum við Ingvar í raun-
inni í algjörri slökun inni á
neðri bænum og Kristinn litli
lék sér inni því það var of kalt
fyrir hann úti. Dagurinn hafði
liðið hægt og þægilega. Mel-
korku, sem ávalll hleypur á
milli bæja og útihúsa og er
oftast með Níelsi, höfðum við
síðast séð eftirhádegismatinn.
Þá fór hún einmitt til Níelsar.“
Þar sem snjó hafði kyngt
niður og skafrenningur var
víða og oft er erfitt að komast
yfir Hellisheiðina, áleiðis til
höfuðborgarsvæðisins, voru
Kristín Heiða og Ingvar farin
að huga að heimferð fljótlega
eftir miðdegiskafft. Nóttina
áður hafði fjöldi fólks einmitt
orðið tepptur og lent í miklum
vandræðum í Þrengslunum.
Margir höfðu þá m.a. ekið
austur fyrir fjall til að skoða
gosið í Heklu sem hófst á
laugardaginn.
Kristín Heiða var að velta
fyrir sér hvað best væri að
gera:
„Einhverra hluta vegna fór
ég óvenjusnemma að hugsa
um heimferð. Ingvar fór upp
á efri bæ til sækja Melkorku
svo við gætum tekið saman
föggur okkar. Hjá Rósu fékk
hann þau svör að Melkorka
og Níels væru ekki þar. Þau
hefðu verið úti að leika sér.
„Kannski eru þau úti í Hlíðar-
túni,“ sagði Rósa. Þar býr
frændfólk mitt og börnin
höfðu verið að byggja þar
snjóhús helgina áður. Mér
fannst ólíklegt að börnin færu
lengra en þangað í svona veðri
og snjóþyngslum.
Ég hringdi út í Hlíðartún.
Guðrún frænka sagði að börn-
in væru ekki þar inni en bauðst
til að athuga fyrir mig hvort
þau væru úti við. Þegar hún
var búin að því lét hún mig
vita að börnin væru ekki sjá-
anleg þar.
„Nú, jæja,“ hugsaði ég og
hafði engar sérstakar áhyggjur
af þessu, „þau hljóta að vera
einhvers staðar að leika sér.““
Klukkan var um sex. Það
var að koma kvöld. Hátt í tvær
klukkustundir voru liðnar frá
því að snjóhengjan féll ofan á
börnin tvö og enginn hafði
enn hugmynd um það.
Ingvar var farið að gruna að
ekki væri allt með felldu:
„Nú kom í ljós að enginn
hafði séð Níels og Melkorku í
langan tíma.
Mér fannst það sérstaklega
skrýtið þar sem Melkorka er
fljót að kveinka sér í kulda og
kemur þá inn. Mér fannst þetta
orðið eitthvað dularfullt. Samt
fannst mér langlíklegast að
börnin væru einhvers staðar
að dunda sér. „Ég er viss um
að þau eru í einhverju útihús-
inu,“ hugsaði ég.
Við ákváðum að fara í leið-
angur í útihúsin, sem og sum-
arhúsin þrjú sem standa ofan
við bæinn, og gá hvort við
hefðum ekki uppi á börnun-
um.“
Magnús bóndi var kominn
inn í eldhús á efri bænum.
Rósu var hætt að standa á
sama. Hún hafði haldið að
Níels væri á neðri bænum að
leika sér við Melkorku:
„Það verður að fara að leita
að börnunum,“ sagði Magnús.
Ég skynjaði ótta í rödd hans.
Guðmundur klæddi sig strax
í skjólflíkur og Ingvar fór út
með honum. Mér fannst, eins
og Ingvari, það vera mjög ólíkt
börnunum að vera svona lengi
úti í þessu veðri og koma ekki
inn.
Hugurinn hvarflaði til gils-
ins fyrir ofan bæinn en það er
óskaplega hættulegt. Þegar
Magnús var unglingur hafði
fallið þar snjófljóð.
„Þau hafa farið upp í gil,“
sagði Magnús - upp í bæjargil
þar sem þeim hafði verið harð-
bannað að fara á veturna þegar
snjór hleðst þar upp. Mér
fannst samt líklegast að Níels
og Melkorka væru einhvers
staðar inni - að leika sér í
fjárhúsunum eða annars stað-
ar.“
Það rann upp fyrir Guð-
mundi að rúmlega ein og hálf
klukkustund var liðin frá því
að hann sá börnin tvö síðast,
rétt áður en hann drap á drátt-
arvélinni. Hann hafði talið að
þau hefðu í millitíðinni farið
inn á neðri bæ til Kristínar og
Ingvars eða verið að leika sér
í einhverju útihúsanna:
„Ég klæddi mig í útifötin
og fór út með Ingvari til að
leita að börnunum. Við fórum
inn í og umhverfis útihúsin,
þar á meðal fjárhúsið sem ég
hafði verið að moka framan
við á dráttarvélinni. Það flaug
að mér að leita þarna þar sem
ég hafði séð þau síðast.
„Getur verið að snjóhengja
hafi farið yfir börnin þarna?“
hugsaði ég en fannst það
ólíklegt. Ég sá spor í snjónum
við norðausturhorn fjárhúss-
ins og þar fyrir ofan við gamla
hesthúsið. Ég trúði því ekki
að börni n væru þarna ei nhvers
staðar undir snjónum. Ég hélt
áfram og kannaði gilið og síð-
an upp á tún þar sem tvö göm-
ul útihús standa austan við
bæinn. Þar fór ég inn og kann-
aði aðstæður. Þau voru ekki
þar.“
Ottinn var farinn að naga
Kristínu Heiðu:
„Þegar börnin fundust
hvergi magnaðist upp í mér
hræðslan. Nú rann það upp
fyrir mér að börnin voru
raunverulega týnd.
Ég bað Magnús bróður
rninn að athuga hvort einhver
snjór hefði mögulega fallið
fyrir ofan efsta fjárhúsið því
hann fer þarna um daglega og
veit nákvæmlega hvernig
snjórinn lítur út frá degi til
dags.“
bækur
Rauðu
djöflarnir
Bókaútgáfan Hólar hefur
sent frá sér bókina
Rauðu djöflarnir eftir
þá Agnar Freyr Helga-
son og Guðjón Inga
Eiríksson. í kynningu
útgáfunnar segir: „Man-
chester United er vin-
sælasta knattspyrnulið í
heimi og ástæðan er
augljós. í gegnum tíðina
hefur það skartað mörg-
um af bestu knatt-
spyrnumönnum veraldar
og nafnarunan er löng:
Charlie Roberts, Dick
Duckworth, Duncan
Edwards, Bobby Charl-
ton, George Best, Denis
Law, Peter Schmeichel,
Eric Cantona, Roy
Keane, Ryan Giggs,
David Beckham o.fl., allt
heimsþekktir knatt-
spyrnumenn, sem láta
hér að sér kveða svo um
munar, ásamt mörgum
öðrum.“
Stoke City
Bókaútgáfan Hólar hefur
sent frá sér bókina
Stoke City í máli og
myndum. í bókinni er
rakin saga liðsins, allt frá
1868 til 2000. Fjallað er
um sigra þess og sorgir í
gegnum tíðina, minni-
stæða leikmenn og
framkvæmdastjóra og
síðast en ekki síst, yfir-
töku íslendinganna á fé-
laginu, þann 15. nóvem-
ber 1999. Sitthvað fleira
slæðist ennfremur með,
til dæmis upplýsingar
um gengi liðsins í
deildakeppninni, alveg
frá upphafi hennar 1888
til okkar daga.
Spurninga-
bókin 2000
Bókaútgáfan Hólar hefur
sent frá sér bókina
Spurningabókin 2000. í
kynningu útgáfunnar
segir: „Spurningabókin
2000 er nýjungagjörn. í
henni er meðal annars
að finna vísbendaspurn-
ingar, rétt/rangt spurn-
ingar og talnaþrautir. En
markmiðið er hið sama
og í Gettu nú - Spurn-
ingabókinni 1999 - að
vera til skemmtunar og
nokkurs fróðleiks. Sem
fyrr er spurningunum
skipt í flokka eftir ímynd-
uðu erfiðleikastigi þeirra
sem er þó alltaf ákaflega
umdeilanlegt."
Óttist eigi
Skjaldborg hefur sent frá
sér bókina Óttist eigi
eftir Dean Koontz. í
kynningu útgáfunnar
segir: „Christopher
Snow er hraustur,
myndarlegur og vel gefinn
ungur maður. En sjald-
gæfur sjúkdómur hefur
dæmt hann til að lifa lífi
sínu að náttarþeli. Dags-
birtan er honum banvæn
og af þeim sökum hefur
hann aldrei farið út fyrir
mörk heimabæjar síns,
Moonlight Bay. Þetta um-
hverfi þekkir hann betur
en nokkur annar og varla
er til sá afkimi sem er
honum ókunnur. Þegar
faðir hans deyr er líkinu
stolið og í kjölfarið fylgja
óhugnanlegir og dularfullir
atburðir." Óttist eigi er enn
ein metsölubókin frá
þessum þekkta spennu-
sagnahöfundi.
Bestu brand-
ararnir
Bókaútgáfan Hólar hefur
sent frá sér bókina Bestu
brandararnir. Þetta er
fimmta bókin í þessum
sprenghlægilega og
geysivinsæla bókaflokki.
Hún er stútfull af skemm-
tilegum bröndurum sem
fólk á öllum aldri getur
hlegið sig máttlaust af og
ætti því undantekningar-
laust að vera til á hverju
heimili. Þetta er bók sem
erfitt er að leggja frá sér
fyrr en lestri hennar er
alveg lokið.
Nærmynd af
Nóbelsskáldi
Bókaútgáfan Hólar hefur
sent frá sér bókina Nær-
mynd af Nóbelsskáldi. í
kynningu útgáfunnar seg-
ir: Halldór Kiljan Laxness,
maðurinn á bak við skáld-
ið. Hver var Halldór Kiijan
í raun og veru? Þrjú af
fjórum börnum Halldórs
taka hér til máls. Elsta
dóttir hans, María, segir
frá stóru ástinni og þeirri
einu í lífi móður sinnar og
harmsaga Maríu sjálfrar
lætur engan ósnortinn.
Einar Laxness, segir frá
foreldrum sínum og vina-
fólki og Sigríður, eldri
dóttir Nóbelsskáldsins og
Auðar, sver sig í ættina
með bráðskemmtilegum
þætti um samskipti dóttur
og föður. Leiftrandi
skemmtileg bók um ein-
stæðan mann.“
Dauðinn á Níl
Skjaldborg hefur sent frá
sér bókina Dauðinn á Níl
eftir Agöthu Christie.
Dauðinn á Níl er ein fræg-
asta skáldsaga höfundar-
ins og kemur nú út í fyrsta
sinn á íslensku. Bókin var
upphaflega gefin út á
ensku árið 1937 og er
einkum þekkt vegna sam-
nefndar kvikmyndar frá
áttundaáratugnum. Þar
fór peter ustinov með
hlutverk leynilögreglu-
mannsins Hercule Poirot,
sem er á ferðalagi á gufu-
skipi á Nílarfljóti þegar
einn farþeganna finnst
myrtur í klefa sínum.
Um borð eru fjölmargir
grunsamlegir ferðalang-
ar og flestir virðast hafa
eitthvað að fela.
Endurfundir
Skjaldborg hefur sent
frá sér bókina Endur-
fundir eftir Mary Higg-
ins Clark. í þessari nýj-
ustu spennusögu Mary
Higgins Clark er það
sex ára gamalt morð
sem myndar miðpunkt-
inn í samfelldum vef
leyniþráða. Gary Lasch,
ungur læknir, sem naut
mikillar velgengni,
fannst myrtur við skrif-
borðið í vinnustofunni á
heimili sínu. Ung og
falleg eiginkona hans,
Molly Carpenter Lasch,
lá aftur á móti sofandi í
rúminu og var alblóðug
þegar að var komið.
Enginn trúði þeirri frá-
sögn hennar að hún
myndi ekkert eftir því
sem gerðist kvöldið sem
morðið var framið."
A bökkum
blóðár
Skjaldborg hefur sent
frá sér bókina Á bökk-
um blóðár eftir Ed-
widge Danticat. Hér er
um að ræða sögu um
ást, virðingu, grimmd og
eina sigurmöguleika
hinna ofsóttu - að þola.
í kynningu útgáfunnar
segir: „Amabelle Désir,
ung stúlka frá Haítí, er
húshjálp hjá stöndugri,
spænskættaðri her-
mannafjölskyldu í Dóm-
íníska lýðveldinu. Hún
hefur verið þar frá átta
ára aldri, eða frá því for-
eldrar hennar drukkn-
uðu í Blóðánni. Ama-
belle elskar Sebastien.
Hann er íðilfagur þrátt
fyrir örin í andlitinu eftir
beittan sykureyrinn. Þau
deila draumum sínum
og skipuleggja framtíð-
ina saman, en grimmd-
arverkin grípa í taum-
ana. Sögunni líkur ekki
þar með - hún hefst.“
Fótspor
hins illa
Skjaldborg hefur sent
frá sér bókina Fótspor
hins illa eftir Birgittu H.
Halldórsdóttur. í kynn-
ingu útgáfunnar segir:
„Maria er glæsileg og
gáfuð stúlka af íslensk-
um ættum sem alist hef-
ur upp með foreldrum
sínum í Englandi. Fram-
tíðin er björt, hún er að
búa sig undir að taka
við arðvænlegu fyrirtæki
föður síns þegar heim-
urinn hrynur umhverfis
hana. Foreldrar hennar
farast vofveiflega og
fréttir berast af andláti
systur hennar á íslandi."
MIÐVIKUDAGUR 6. DESEMBER 2000
11