Vinnan - 01.03.1948, Qupperneq 13

Næsti liður á dagskránni var það að erlendir
gestir iluttu stutt ávörp. einn í'rá hverju landi og
frá Alþjóðasambandi verkalýðsins. Ávörpin voru
flutt í þessari röð: Belgía, Holland, Sviss, Austur-
ríki, Frakkland, England, Alþjóðasambandið, Is-
land, Finnland, Noregur og Svíþjóð. Ávarpið
frá íslandi flutti Hermann Guðmundsson, forseti
Alþýðusambands íslands. Síðustu ræðuna þarna
flutti Hans Hedtoft, forrætisráðherra Daífa. Þau
ávörp, sem ekki voru flutt á dönsku, norsku eða
sænsku voru endurflutt á dönskti, strax á eftir.
F.iler fensen þakkaði hverjum flytjanda jafn-
óðum.
Þessari dagskrá var útvarpað.
Þegar samkomunni var slitið bauð borgar-
stjórnin gestunum hressingu þarna í höllinni.
Síðasti liður hátíðarinnar fór einnig fram í
Ráðhúsinu. Var það hátíðamiðdegisverður. Þar
söng Einar Nprby, sungnar voru gamanvísur,
nokkrar ræður fluttar og fjöldasöngur. Eftir að
staðið var upp frá borðum fluttu menn sig í
ldiðarsalina, fengu sér þar hressingu og spjölluðu
sarnan um nokkra stund.
Þar með var þessum mjög svo myndarlegu liá-
tíðahöldum lokið. Því miður hefur mér ekki tek-
izt að lýsa þeim svo vel sem skylt hefði verið.
Þau fóru fram hindrunarlaust og óþvinguð. Það
hefur auðsjáanlega verið lögð mjög mikil og ná-
kvænr vinna í undirbúning þeirra. Yfirleitt var
öllu komið mjög smekklega fyrir. má t. d. geta
þess, að fyrir framan söngpallinn í Ráðhúshöll-
inni stóðu unglingar úr ýmsum starfsgreinum í
vinnufötum sínum; þeir stóðu heiðursvörð við
gömlu félagafánana. Þarna var framtíðin við
hliðina á minningunum frá fortíðinni.
Þá má ennfremur geta þess að á afmælisdaginn
kom út mjög myndarlegt afmælisrit, sem nefnist
„Under Samvirkets Flag“, þetta er allstór bók,
prýdd mörgum myndum. Daginn eftir hátíða-
liöldin var okkur, erlendu gestunum boðið til
hádegisverðar og á skemmtistað um kvöldið. Enn-
fremur var okkur boðið í ferð um borgina á
mánudaginn, en það boð gat ég ekki þegið, því
að ég var áður búinn að ráðstafa mér þann dag.
Það segir sig nokkurn veginn sjálft að maður
getur ekki kynnst, svo verulegt gagn verði að,
jafn umfangsmiklu kerfi og verkalýðssamtökin
í Danmörku eru, á jafn skömmum tíma og við
höfðum til umráða. Þó hygg ég að það dyljist ekki
neinum, sem kernst í snertingu við þau, að þessi
samtök eru sterk og áhrifamikil, enda mun Dan-
mörk.hafa verið forustulandið, af Norðurlönd-
unum, í verkalýðsbaráttunni frá byrjun. Það er
ekki úr vegi að geta þess hér til athugunar fyrir
þá, sem telja að18 stunda vinna á dag sé alltof
htið, að í Danmörku varð 8 stunda vinnudagur-
inn almennur árið 1919 og er sá áfangi talinn þar
rneðal þeirra merkustu,
Ég’vil svo að lokum þakka danska Alþýðu-
sambandinu fyrir rausnarlegt boð og ágæta dvöl
hjá því þessa daga og óska því og öllum dönskum
verkalýðs góðs gengis í framtíðinni. Ég vona að
næstu 50 árin verði ekki ódrýgri í menningar- og
kjarabótum, fyrir danska alþýðu, en þau 50 ár
hafa verið, sem kvödd voru á svo hátíðlegan hátt
í Kaupmannahöfn 3. jan. 1948.
-K
Yið Hermann urðum samferða heim og gekk
sú ferð vel til Keflavíkurvallarins, en þar þurft-
um við að bíða eftir að bifreið kæmi frá Reykja-
vík til þess að sækja okkur. Flugvélaafgreiðslan
þar virðist ekki sjá farþegum fyrir farkosti þaðan
á landi. Kristinn dvaldi lengur í Kaupmanna-
höfn vegna þess að hann á sæti í stjórnskipaðri
nefnd, sem á að endurskoða lög og reglur um
eftirlit með vélum og verksmiðjum. Hann notaði
því tækifærið til þess að kynna sér framkvæmd
þessara mála í Danmörku.
Ég þakka svo ferðafélögum mínum fyrir mjög
ánægjulega samveru í þessari ferð.
A. : Hvaða hryllilega kona er þetta, sem stendur
þarna við píanóið og er að syngja?
B. : Það er konan mín!
A. : O, fyrirgefið þér, ég átti ekki við að hún
syngi illa, þetta er bara svo 1 ítilfjörlegt lag, sem
hún er að syngja. Vitið þér hver hefur samið það?
B. : Já, ég gerði það!
Móðirin: Sigga mín, mundir þú nú eftir að
segja oftar ,,nei takk“, en ,, já takk“ í veizlunni.
Sigga: Já, svo sannarlega. Þegar ég var búin
að sitja hálftíma lengur en hitt fólkið, fóru hús-
bændurnir að spyrja, hvort það væri nú ekki bezt
fyrir mig að fara að hætta og livort ég héldi ekki,
að mér yrði illt, og þá sagði ég alltaf „nei takk“.
Móðirin við nýju vinnukonuna: „Svo átt þú að
vera góð við öll börnin mín nema það elzta,
stúdentinn!"
VINNAN
41