Vinnan - 01.03.1948, Síða 16

R A F N J Ú L í U S SÍMONARSON:
Vísnabálkur
Oft er von á illu þar sem ílialrl ræður,
þar er ekki flpafriður
fyrir þá sem vegnar miður.
Þar er hroki og heimska öll á hæzta stigi.
Fyrir nýjum frelsisdegi
fela þeir og ganga úr vegi.
+
Marga sá ég meinakind
meturn ná lijá flónum,
uppi á háum hefðartind
harnpa gljáum krónunr.
*
Margan hef ég manninn þekkt
sent mjög var talinn ríkur
en yfir sína andans nekt
eiga naumast flíkur.
sæturn, var skrifað. En í bæði skiptin var ég rekin
af lestinni. Til að komast heim þarf að fara yfir
tvö vatnsföll og í annað skiptið var ég komin alla
leíð að því fyrra, en þá tóku þeir mig og sendu
mig aftur til baka. Það varð meira að segja tiltal
um að hegna mér, þó að ég sæti ekki í sæti nokk-
urrar lifandi manneskju. Ög nú get ég ferðast
hvert. sem ég vil.“
„Já, öll auð sæti í öllurn heimi eru okkar sæti,“
sagði hin og vék sér að mér, — ,,og þau eru mörg.
Ef þér gengur illa að komast áfram, þá ættirðu
að fylla okkar flokk. Því að hjá okkur er engin
dýrtíð og allir eiga jafn mikið. Við gerum engan
mun á háuin og lágum, allir eru jafnir fyrir Spá-
manninum frá Auðasæti.“
Þá blés lestin, lengi og skerandi. Digri ferða-
félaginn minn geispaði og teygði sig — við vorum
við ferjuna. Og áður en mig varði voru þau, sem
áttu auðu sætin, farin. Ég sá þau aftur úti á gang-
pallinum — þau og ótal önnur, sem auðsjáanlega
Vér ef snilli vikjum frá
víst í spilling rötum
hart og illa hlaupum á
heimsins villigötum.
-K
Margur hnekki fyrir fékk
fals og blekkinguna.
Eg af hrekkja illum smekk
öðlaðist þekkinguna.
-K
Ein er tíðin ekki fríð
austan hríðin lemur.
Þungur kvíði þjakar lýð
þar til blíðan kemur.
*
Yrði mældur ósóminn
innan beggja húsa,
dæmdur mundi djöfullinn
dýrlingur hjá Fúsa.
Rafn Júl. Símonarson dó 1933 hátt á sjötugsaldri. Hann var
Skagfirðingur. Stundaði sjómennsku lengst ævinnar. Síðan lifir
enn margt vísna hans víða um landið, og hefur eitthvað af
þeim birzt í Útvarpstíðindum og víðar."
voru af santa sauðahúsi. Þau þvældust innan um
hið reglulega ferðafólk, svo að það bar næstunr
ekkert á þeim. Það var kynlegur pílagrímaskari,
sem fór út á ferjuna.
„Kynlegt fólk, sem þér flytjið í dag,“ sagði ég
við lestarstjórann.
Hann leit á mig undrandi. „Eigið þér við þessa
fáu vörubjóða þarna? Við höfum þá nú á hverj-
um degi árið um kring.“
En þetta voru engar missýningar. Nú hópuðust
þau upp á efsta þilfar ferjunnar, rúmgóðu gang-
þiljurnar, senr eingöngu voru ætlaðar farþegum
fyrsta og annars farrýmís. Og þau höguðu sér eins
og þessi ónotaði þæginda-heimur væri einmitt
ætlaður þeim. Ég sá þau með eigin augum. Hóp-
inn í sólskininu, sem nærri því rann saman við
það —
farþega auðu sætanna.
Sigurður Kristjánsson íslenzkaði.
44
VINNAN