Vinnan - 01.03.1948, Síða 20

ASTRID VIK-SKAFTFELLS:
ÁÖRLAGASTUND
'/
Uppi í brekkunni stóð röð af fegurstu og fín-
ustu húsum bæjarins. Umhverfis þau voru garð-
ar vaxnir trjám og ilmandi blómum.
Niðri við víkina stóð fátæklegur, ómálaður
kofi. Umhverfis hann var enginn garður og engin
blóm, nema þau, sem uxu villt meðal klettanna,
en útsýnið var auðugt af fjölbreytni og fegurð.
Sex börn gengu þar út og inn um lágar dyr.
Þau hlupu og ærsluðust, grétu og hlógu, eins og
oenarur 05 gerist með börnum.
Móðir þeirra stóð úti og horfði út á hafið.
Hún hafði staðið lengi hreyfingarlaus og starað
í sjórokið. En börnin veittu því litla athygli.
Þau heyrðu varia drynjanda brimsins, sem flæddi
upp á ströndina, — og sáu vart gráhvíta, freyð-
andi öldukambana og löðrið, sem öðru hvoru
gaus upp fyrir bergbrúnina, skammt frá kofan-
um. Hví skyldu þau veita þessu athygli? Þau
höfðu meira gaman af að iáta storminn feykja sér
spottakorn og brjótast síðan gegn lionum aftur
lieim að kofanum.
Allt í einu virtist elzti drengurinn taka eftir
mömmu sinni. Hann ldjóp til hennar og spurði,
hvort pabbi kæmi ekki bráðum. En hann beið
ekki eftir svari. Pabbi hafði alltaf komið heim og
börnunum datt aldrei annað í hug.
Móðirin stóð með spenntar greipar og angist
í augum og horfði út yfir grænhvíta, freyðandi
víkina.
„Guð minn góður — verndaðu hann Þorgrím.
— Leiddu hann heilan heim. Börnin — eru svo
ung. — Ef ekki mín vegna, — þá vegna — barn-
anna. — Börnin eru svo ung.“
Það var langt síðan Halla liafði beðið. Hún
var líka stirð í bæninni. Orðin flutu ekki fyrir-
hafnarlaust af vörum henqar eins og af vörum
prestsins í kirkjunni eða þeirra, sem iðkuðu
bænagjörðir í samkunduhúsum og gatnamótum.
Þetta var þó bæn móður og konu, sem bað fyrir
lífi mannsins síns og föður barna sinna. Inn í
hug hennar læddist sektarmeðvitund. Hún hafði
vanrækt guð svo lengi. Þessi sektarmeðvitund
gerði henni erfiðara fyrir með að velja bænarorð.
l.amandi geigur greip hana. Var kannski nú ver-
ið að hegna henni fyrir guðleysi hennar. Hegna
henni fyrir að hafa ekki haft bænarsamband við
guð.
Hún stundi: „Ekki enn þá, — guð rninn. Ekki
enn, börnin eru svo ung. Ekki mín vegna, — sem
gleyrni — í önnum dagsins, — að þú — ræður fyrir
öllu, — heldur — yegna barnanna. Þau eru svo. —
ósjálfbjarga og ung, — svo ósjálfbjarga og ung.
Guð rftinn góður!“--------
Myrkrið er skollið á. Þjáningarík nótt fer í
hönd. Brimgnýrinn hljómar sem líksöngur. Hún
þorir varla að vona hið bezta. Hafði hún kannski
ekki beðið nógu lieitt? Hún hafði þó lagt alla
sál sína í hin einföldu, slitróttu bænarorð.
Bráðum voru jólin komin. Hún hafði ekkert
keypt til þeirra. Hún fengi hvergi neitt lánað.
Fiskiríið var svo stopult. En þetta skipti allt litlu,
bara ef Þorgrímur kæmist heim. Og nú fyrirvarð
hún sig fyrir að vera að gráta og kveina, þegar
Þorgrímur var að berjast gegn sjó og stormi. Það
gat líka verið, að hann hefði leitað vestur á bóg-
inn í skjól, þegar óveðrið brast á. Og þá var
hans ekki von, fyrr en storminn lægði. Nema
hann kærni fótgangandi yfir fjallið.
Fjórir dagar eru liðnir, síðan Þorgrímur fór út
á flóann til að vitja um netin sín. í fjóra daga
hefur stormurinn ætt og bylt brotsjóum inn yfir
ströndina.
I fjóra daga hefur sorgbitin og hvíldarvana
kona gengið niður í naustið.
í þrjá daga hafa elztu börnin spurt eftir pabba
sínum, sem aldrei hafði verið svona lengi að
heiman.
Stundum sýndist Höllu bát bregða fyrir. Hún
stóð á öndinni af eftirvæntingu. Það var éins og
hjartað hætti snöggvast að slá. En í hvert skipti
komst hún að raun um, að þetta var missýning
og ímyndun ein.
Hún varð að hætta að ganga niður í ftaustið.
Hún varð að hefjast handa og vinna, vinna, vinna'.
48
VINNAN