Vinnan - 01.03.1948, Side 21

Það var Skomið kvöld, er Halla kom inn.
Steinar og Gróa, elztu börnin, höfðu sjálf
fengið sér mat, kaldar kartöflur og smjörlíki.
„Æ, mamma, hvers vegna ertu alltaf úti í þessu
roki?“ sagði Gróa í ávítandi fullorðinstón, um
ieið og hún smurði kartöflusneið lianda yngri
systur sinni. „Þú getur ofkælt þig svona illa
klædd.“
Það brauzt bros frarn á varir Höllu. Gróa var
svo móðurleg, þar sem liún sat með systur sína
og var að mata hana.
Halla strauk yfir hár Gróu og tók við barninu
af henni.
„Þetta er alveg satt, Gróa mín. Mamma er
kærulaus, en hún er stolt af að eiga svona stóra
og duglega stúlku, sem getur bæði hjálpað sér
og öðrum.“
En þegar börnin voru sofnuð, gekk Halla aftur
rit. Storminn hafði lægt lítið eitt. Hún starði út í
rökkrið, en sá ekkert nema hvíta öldufaldana úti
á víkinni, sem tunglið varpaði hálfbirtu yfir.
Hún spennti greipar og hvíslaði: „Guð minn
oóður.“ Nei, hún bað einskis framar. Hann vissi
o 7
svo vel, hvers hún vilcli biðja. . . Hún sneri við
og gekk liægt og liálf utan við sig heim á leið.
Þegar hún var rétt komin heim, sá hún mann
ganga inn. Það var Þorgrímur; Þorgrímur kom-
inn heim, kominn heim, kominn heim. Osegjan-
leg gleði og hamingjukennd greip hana. Hún
varð létt á.sér eins og vindurinn og hljóp á eftir
honum og kallaði á hann.
Þegar lirxn kom inn, stóð hann við rúm barn-
anna, strauk hár þeirra og hlúði betur að þeinr
með teppinu.
„Ó, Þorgrímur!“ hvíslaði Halla og gekk í átt-
ina til hans með úthreidda arma „Guði sé lof,
Þorgrímur." Hann rétti sig upp, brosti og rétti
hendurnar móti henni. Elalla brosti einnig. Hún
sá, að hann var rennvotur, En hann skyldi sannar-
lega fá þurr föt.
Hún ætlaði að vefja liann örmum, en um leið
hvarf hann henni.
Hún hljóðaði upp yfir sig. Kertaljósið, sem
lnin hafði kveikt til að spara olíuna, blakti og dó,
þótt það væri ekki nærri útbrunnið. Hún riðaði
og féll meðvitundarlaus á gólfið.
Hún vaknaði við það, að barið var á dyrnar.
Áður en hún áttaði sig til fulls, heyrði hún barið
nokkrum sinnum. Þegar hún svo loks reis upp
til að svara, varð hún mjög undrandi, er hún sá,
að liiin lá á gólfinu í öllum fötum. En allt í einu
mundi hún livað skeð hafði. Hún reikaði að dyr-
unum og varð að styðja sig, svo að hún hnigi ekki
niður.
„Hver er það?“ heyrði hún sjálfa sig segja,
áður en liún opnaði hurðina, Hún kannaðist
varla við sína eigin rödd. Henni fannst röddin
vera sér ókunnug og koma einhvers staðar úr
fjarska.
„Það er ég,“ anzaði einhver fyrir utan. „Ólafur
G uðm undsson. ‘ ‘
Halla opnaði og morgunskíman féll inn um
dyrnar.
Fyrir utan stóðu tveir nienn.
Þeir þurftu ekkert að segja. Hún las erindið
í svip þeirra.
Halla fölnaði, hún riðaði á fótunum, það var
eins og kökkur kæmi í hálsinn og röddin varð
aðeins veikt hvísl.
„Þorgrímur," hvíslaði liún og studcU sig við
dyrastafinn. „Eg vissi það.“
Mennirnir lutu höfði til samþykkis og tóku
ofan.
Þeir höfðu fundið bát á hvolfi. Það var bátur
Þorgríms.
Halla stóð kyrr í sömu sporum og hallaðist að
dyrastafnum. Hún grétt ekki, bara starði fram
fyrir sig. Varirnar bærðust, en hún sagði ekkert.
Börnin höfðu vaknað og komu nú hálfnakin
og óttaslegin fram. Elzta barnið var með hið
yngzta á handleggnum. Þau stönzuðu bak við
mömmu sína.
„Jæja“, sögðu mennirnir að lokum og settu
upp húfuna.
„Okkur fannst rétt, að þú fengir að vita þetta,
þótt það sé sorglegt. Óvissan er ehn verri.
Þeir reyndu að segja nokkur hughreystandi orð,
en var tregt um mál. Þögull harmur Höllu snerti
þá djúpt. Það var svo sorglegt, að Þorgrímur
skyldi falla frá. . . Maður á bezta aldri, bráðdug-
legur og ágætis maður í hvívetna. En óveðrið
þessa daga var eitthvert hið mesta í manna minn-
um. Það mátti húast við fleiri sorgarfréttum.
Slysavarnafélagið var alltaf að lýsa eftir bátum og
skipum.
Halla neytti ýtrustu krafta til að láta ekki
bugast.
Hún þakkaði mönnunum. Nú vildi hún helzt
vera ein. Hún átti eftir að segja börnunum þetta.
Síðar um daginn kom presturinn.
Halla sat þögul og alvarleg. Djúp sorg og sökn-
uður spegluðust í andliti hennar. Huggunarorð
prestsins lieyrði hún varla. Þau fundu engan
hljómgrunn í sál hennar.
Framh. á hls. 52.
VINNAN
49