Vinnan - 01.03.1948, Síða 24

Á ÖRLAGASTUND
Framh. af bls. 49.
En ætti hún að segja honum frá sýn sinni í
nótt? Segja honum, að hún hefði séð Þorgrínt
ástúðlegan og góðan eins og ávallt. Hann lifði,
þótt hann væri dáinn og væri kannske hjá þeirn
núna. Jú, hún yrði að tala um þetta við einhvern.
Og við livern skyldi lnin fremur ræða þetta en
prestinn.
„Séra Grímur,“ sagði hún án þess að athuga,
að hún greip fram í fyrir honum í miðri ritning-
argrein.
„Eg sá Þorgrím í nótt.“
Séra Grímur leit á Höllu undrandi augum og
skilningsvana.
„Ég gekk niður að sjó, líklega til að vita, hvort
ég sæi ekkert til Þorgríms . . .
„Já, en það var svartamyrkur," greip prestur-
inn fram í, sem líkaði miður, að liún liafði hug-
ann við veraldlega hluti, þegar hann var að út-
skýra miskunnsaman tilgang guðs.
„Þegar lægði veðrið, dró frá tungli,“ anzaði
Halla.
Séra Grímur hummaði og fitlaði við digra út-
keðju. Af svip hans varð eigi ráðið, hvað honum
bjó í brjósti.
Halla liélt áfram: „Ég sá hann ganga inn á
undan mér. Og þegar ég kom inn, var hann að
lilúa að börnunum, eins og hann var vanur, er
þau höfðu sparkað ofan af sér teppinu. Þannig
var hann ávallt nærgætinn og ósegjanlega góður
við okkur öll. Hann var aldrei svo þreyttur, að
hann gæfi sér ekki tíma til að'hlúa að börnunum
og mér. Ég sá liann eins greinilega og ég sé yður,
séra Grímur, og var svo þakklát og glöð yfir jrví,
að hann skyldi vera korninn lifandi heim. Og
þegar ég ávarpaði hann, rétti hann hendurnar
brosandi á móti mér, — en hvarf mér svo . . .“
„Börnin eru yður guðsblessun," greip prestur-
inn fram í og talaði síðan um gæzku guðs og hans
órannsakanlegu vegu að hjörtum mannanna.
Hann leit á úrið og velti því í hendi sinni.
„Börnin verða yður til mikillar hjálpar með
tímanum. Treystið honum, sem hefur ráð allra
í hendi sinni. Látið guðs vegi vera yðar vegi,“
saaði séra Grímur Iirærður og rétti Höllu hönd-
ina til kveðju. „Verið þér sælar og guð sé með
yður.“
Um leið og hann fór, þyrptust börnin kringum
hana. „Hvaða maður var þetta, mamma?“
„Uss, uss, það var presturinn. Þekktuð þið hann
ekki aftur?“
„Nei, við höfum aldrei séð hann.“
Halla varð hugsi.
Nei, það var víst rétt. Þau höfðu aldrei koniið
til kirkju, síðan þau voru skírð, og ekki var von,
að þau myndu það. Og presturinn hafði aldrei
komið þangað, — fyrr en nú.
„Farið nú út og leikið ykkur,“ sagði Halla og
klappaði á kollinn á þeim.
„Já, en . . . kemur pabbi aldrei?“
Halla, sem hafði ekki treyst sér til að segja
börnunum að þau ættu engan pabba lengur, sagði
þeim nú, hvað skeð hafði.
Börnin voru svo ung, að þau gerðu sér ekki
grein fyrir því, hvað dauðinn er. En er þeim
skildist, að pabbi þeirra kæmi aldrei aftur, bruztu
elztu börnin í sáran grát. Og yngri börnin, sem
skildu, að um eitthvað mjög slæmt var að ræða,
fóru Jrá einnig að gráta. Mamma þeirra reyndi að
hugga þau, en varð að taka á öllu, sem hún átti
til að láta sjálf ekki bugast.
„Mamma,“ sagði Gróa litla allt í einu og brosti
gegnum tárin. „Ég er viss um, að pabbí er ekki
dáinn. Mig dreymdi hann svo yndislega í nótt.
Hann strauk um hárið á mér og lagaði ofan á mér
og talaði við mig. Hann sagði, að ég skyldi reyna
að verða sem fyrst stór og dugleg stúlka til að
hjálpa þér, mamma. Og hann sagði, að við skyld-
um ekkert syrgja, þegar við fréttum, að lrann væri
dáinn, og að hann myndi oft verða hjá okkur.
Hann hefði ekki sagt þetta, ef hann ætlaði ekki
að gera það. Hann lilýtur því að vera lifandi, þó
að hafið tæki hann. Er það ekki, mamma?“ spurði
Gróa og horfði eftirvæntingarfullum tárvotum
augunum á mömmu sína.
„Jú, Gróa mín,“ sagði Halla og strauk henni
blíðlega um vangann. „Pabbi mun áreiðanlega
oft vera hjá okkur, þótt við sjáum hann ekki og
oft tala við okkur í draumi.“
Höllu varð hugsað til prestsins. Hvað skyldi
hann segja, ef hann vissi, að hún kæmi þessari
skoðun inn hjá börnunum? Hún vissi, að bæði
hann og margir aðrir myndu dæma sig hart. En
þetta var sannfæring hennar. Hún hafði lesið
ýmislegt um J^etta og oft hugsað um þetta, og
hún gat enga aðra skynsamlega skýringu fengið
á fjölda vottfestra fyrirbrigða, og þessi skoðun
hennar varð að fullkominni vissu við sýn hennar
um nóttina. Hún saknaði Þorgríms og syrgði
hann. Hún gat ekki annað. En hún fann, að sorg-
in var blandin gíeði, gleði yfir því að vita Þor-
grím lifandi á öðru tilverustigi, gleði yfir því að
52
VINNAN