Vinnan - 01.03.1948, Page 25

vita hann hjá þeim öðru livoru, og gleði yfir því,
að sá tími kæmi, er þau hittust aftur og fengju
þá ef til vill að starfa saman á ný.
Höllu leið miklu betur eftir að háfa talað við
börnin og eftir þessar hugleiðingar sínar.
Gróa og Steinar fóru út með yngri börnin.
,,Börnin eru yður guðsblessun,“ hafði prestur-
inn sagt. Það var satt. Hvernig liefði hún afborið
þetta án þeirra?
Skyndilega varð hún gripin angist yfir því, að
ef til vill kynni hún einnig að missa þau.
„Guð minn góður, láttu þau ekki henda neitt.
Nú eiga þau engan að nema ntig.“
Snögglega reis hún upp og sagði við sjálfa sig:
„Nei, það er bezt að minna hann ekki á neitt,
sem mér er kært.“ Hún sá bjargarlaust heimili og
neyð framundan. Hvernig ætti hún að bjarga
börnunum frá sulti. Skyldi það ekki enda með
því, að hún yrði að láta börnin til ókunnugra?
Hafði jafnvel guð ekki gleymt henni. Var annars
að vænta? Hví skyldi hann rnuna þá, sem hafa
jafn lítið samband við hann og hún Iiafði liaft.
Hún hafði gleymt að þakka honum, að börnin
voru hraust og efnileg og að Þorgrímur hafði
alltaf komið lieill af sjónum með björg í briið.
Vað það þá svo undarlegt, þó að hún fengi harða
áminningu, ef verða mætti, að augu hennar opn-
uðust? En hefði það nokkru breytt, þótt hún
hefði beðið á hverjum degi?
Halla lá fram á borðið. Grannur og magur
líkami hennar skalf af ekka sorgar oa: örvæntinsr-
ar. Hún horfði inn í vonlausa framtíð.
-¥
Þetta var síðasta skipti, sem Halla hafði tíma
til að gefa sig sorg sinni á vald. Hún ákvað líka
að láta ekki bugast, en henni var ekki ljóst, hvern-
ig hún ætti að afla fæðis og klæðis handa öllum
hópnum. Að visu var Steinar litli farinn að afla
í soðið. Hann fór oft með færið sitt niður á varar-
kampinn og veiddi smáufsa og þyrskling. En veið-
in var fulllítil til að metta marga munna.
Höllu datt í hug að reyna að fá atvinnu við að
baka fyrir fólk, þvo gólf og þvotta. Og nú fyrir
jólin þurftu margir að fá hjálp til eins og annars.
Hún hafði þvegið fyrir fólk, þegar hún var ekki
í fiski, sumarið, sem hún kynntist Þorgrími.
„Þér eruð svo góð og dugleg stúlka,“ hafði
blessaður gamli presturinn sagt, er þau Þorgrírp-
ur giftu sig. „Þið komist alltaf áfram,“ hafði
hann svo bætt við.
Jú, hún skyldi komast áfram, vegna barnanna
og vegna Þorgríms. . .
VINNAN
r---------------------------------------N
SKRÝTLÚR
k.______________________________________y
Bóndi nokkur stóð niðri á bryggju í þorpinu
og kallaði til skipstjórans:
— Hvað kostar farið til Reykjavíkur.
— 50 krónur.
— Og hvað má ég hafa mikið með mér? Eins
mikið og ég get borið?
- Já-
— Jæja, ég kem þá með.
Hvarf nú karl, en kom að vörmu spori aftur og
hélt þá á kellu sinni í fanginu og vatt sér um borð.
Sjómaður nokkur símaði til læknis og bað hann
um að skreppa heim til sín, þegar tírni gæfist til.
„Er þetta nokkuð alvarlegt, sem gengur að þér?“
spyr læknirinn. „Onei, sei, sei. nei, ekki getur það
nú talizt svo. Ég marði mig dálítið, en það er á
nokkuð afskekktum stað, circa í kompáslandnorð-
ur af stórutánni.“
Ungur Ameríkumaður flutti í fyrsta sinn ræðu
opinberlega á ráðstefnu í París. Þótti honum srirt
í broti, hve litlar undirtektir ræðan hlaut: var
ekki einu sinni klappað fyrir honum. Næstur stóð
upp Frakki og hélt ræðu á móðurmáli sínu. Var
ræðu hans fagnað með dvnjandi og almennu lófa-
klappi, og klappaði Ameríkaninn hvað rnest.
Hvíslaði þá sessunautur hans að honum: Ég
mundi nú ekki vera að klappa væri ég í yðar
sporum. Þessi náungi var að þýða ræðuna yðar á
frönsku.
Mannvonzka.
A. : Það vildi ég að þú misstir allar tennurnar
nema eina.
B. : Hvers vegna ekki þessa einu?
A.: Svo þri gætir fengið tannpínu í hana.
„Eg myndi fara viljugur í stríðið," sagði ítali
einn, „ef ég væri neyddur til þess“.
Prófessorinn var svo utan við sig, að hann kyssti
eggið, en barði í hausinn á konunni sinni með
teskeiðinni.
I anddyri kvikmyndahúss eins erlendis er óska-
brunnur. Maður einn, sem verið hafði að horfa á
ameríska mynd, kastaði pening í brunninn og
sagði: „Ég óska, að ég hefði ekki séð þessa mynd!“
5&