Stefnir - 01.04.1995, Síða 4

Ritstjóraspjall
BÞað er óhætt að
segja að miklar
sviptingar hafí
átt sér stað í ís-
lenskri pólitík á
liðnu hausti.
Hæst ber án efa umfjöllun fjöl-
miðla um embættisfærslur Guð-
mundar Ama Stefánssonar, fyrr-
verandi félagsmálaráðherra, í op-
inberu starfi. Annars vegar sem
bæjarstjóri í Hafnarfírði og hins
vegar sem heilbrigðisráðherra.
Guðmundur Árni sá sig tilneydd-
an að afsala sér ráðherradómi og
hvort sem ástæðan var siðferðis-
legs eðlis eða sökum orrahríðar
Qölmiðla þá er augljóst að upp er
komin ný staða í íslenskum
stjórnmálum. Almenningur
krefst aukins aðhalds í opinberri
stjómsýslu og að bitlingar og
sporslur til flokksgæðinga, vina
og ættingja heyri sögunni til. Því
er ástæða til þess að ætla að mál
Guðmundar Áma og afsögn hans
í kjölfarið verði til þess að sið-
ferði stjómmálamanna komist á
hærra plan og að þeir sem ekki
standist hinar auknu siðferðis-
kröfur þjóðfélagsins eigi sér ekki
viðreisnar von í stjómmálum.
Þetta leiðir að sjálfsögðu hug-
ann að þætti fjölmiðla i nútíma
upplýsinga- og tækniþjóðfélagi
og því hversu stórt hlutverk þeir
spila. Samkeppnin á fjölmiðla-
markaðinum fer sífellt harðnandi
og afleiðingin er sú að fjölmiðlar
svífast einskis í leit að fréttaefni.
Leitin er að efni sem selst og
markaðurinn, þ.e. almenningur,
ætlast til að fjallað sé um. Mitt í
öllu samkeppnisstríðinu er hætt
við að hlutleysið sem fréttamað-
urinn á að hafa að leiðarljósi í
sínu starfi víkji fyrir því að vera
fyrstur með „eftirsóknarverð-
ustu“ fréttimar. Þetta ætti al-
menningur að hafa í huga því það
er bláköld staðreynd að áhrifa-
máttur fjölmiðla er gífurlegur og
þeir em mjög skoðanamyndandi í
þjóðfélagsumræðunni. Ekki má
j túlka þetta þannig að frelsi fjöl-
) miðla hafi almennt leitt til verri
og óhlutdrægari fréttaflutnings
og ekki er afturhvarf til einsleitr-
| ar ijölmiðlunar eftirsóknarvert.
j En fjölmiðlar þurfa aðhald ekki
[ síður en stjómmálamenn. Nauð-
synlegt er að fólk átti sig á því að
sú heimsmynd sem fjölmiðlar
gefa getur í sumurn tilvikum ver-
j ið skökk. Því ætti almenningur
j að temja sér að vera gagnrýninn í
j garð Ijölmiðla. Að sjálfsögðu er
ástæða til að fagna því að fjöl-
miðlar hafa valdið því að ýmis
j áður óþekkt mál hafa komið upp
j á yfirborðið og verið krafin til
j mergjar. Meginatriðið er hins
vegar það að fjölmiðlarnir eru í
eigu ýmissa aðila. Og hvort sem
fjölmiðlamir era í eigu ríkisins
eða einkaaðila þá hlýtur stefna
þeirra og umfjöllun að mótast að
j einhverju leyti afþví.
Þetta ber að hafa i huga þegar
j umræðan stendur sem hæst.
Sem dæmi um fjölmiðlafár
j sem er í algleymingi um þessar
mundir er framboð Jóhönnu Sig-
j urðardóttur. Hún hefur blásið í
herlúðrana og sagst vera fulltrúi
j fólksins. Breytinga sé þörfá tím-
} um spillingar og fyrirgreiðslu-
pólitíkur. Þjóðvakinn skal hreyf-
j ingin sú heita og stuðla að aukn-
um jöfnuði fólks. Óánægjulið og
uppgjafapólitíkusar úr vinstri
flokkunum fylkjast í lið með Jó-
hönnu og krefjast breytinga. Jó-
hanna sem sat í sjö ár í ríkisstjórn
j sem félagsmálaráðherra segist
; ekki lengur eiga samleið með Al-
þýðuflokknum, firrir sig ábyrgð
J og leitar nýrra leiða. En er al-
menningur ekki búinn að komast
j að raun um það eftir síðasta út-
spil vinstri flokkanna í borginni í
vor að breytingar breytinganna
vegna er innantómur frasi? Á
erfiðum tímum sem undanfarið
er það festa og stöðugleiki sem
þjóðfélagið þarfnast. Sjálfstæð-
isflokkurinn er kjölfestan og get-
ur státað af árangri í þessum mál-
um.
Fjölmiðlar kepptust við á sín-
um tíma að spá fyrir um stuttan
líftíma þeirrar ríkisstjómar sem
nú er við lýði. Það má nú með
sanni segja að þær vonir þeirra
urðu að engu. Nú þegar líður að
lokum kjörtímabils getur ríkis-
stjórnin undir forystu Davíðs
Oddssonar státað af góðum ár-
angri í baráttunni við efnahags-
vandann. Það hefur útheimt svita
og tár, ekki síst hjá almenningi
sem hefur þurft að horfa fram á
aukið atvinnuleysi og niðurskurð
á ýmsum sviðum, en á því leikur
enginn vafi að árangurinn er að
líta dagsins ljós.
Það hlýtur að vera hagur al-
mennings að sjá fram á betri tíma
í efnahagsmálum þjóðarinnar,
með lægri vöxtum, minni verð-
bólgu og um leið betri skulda-
stöðu heimilanna. Þessum ár-
angri má ekki kasta á glæ fyrir
stefnulaust „fjölmiðlaframboð"
fólks sem veit hvað það vill ekki,
án þess að hafa hugmynd um
hvað það vill. Því ber fólki að
íhuga það vandlega í komandi
kosningabaráttu, sem án efa
verður hörð og óvægin, hvort
ekki sé kominn tími til þess að
standa nú þétt að baki Sjálfstæð-
isflokknum og gefa honum tæki-
færi til þess að ljúka verkinu og
halda áfram á sömu braut.
4