Lindin - 01.04.1989, Síða 7

zniíuiti
5
(•
Komdu alltaf margsæl, mamma mín,
Það er alveg hræðilega gaman að vera hér. Svaka hávaði og gauragangur allan
daginn, óp og óhljóð alveg eins og í litlu systur heima og svo þegar þó ferð að hrópa
og öskra. Ég fór út á bát í gær og lærði að ára með róunum, en allt í einu pommaði
ég aftur á bak niður í bátinn og datt beint á rassinn og varð alveg rennandi blautur
eins og ég væri búinn að pissa í buxurnar. En ég er nú alveg hættur því, mamma,
eins og þú veizt, ha? Ég er ekki búinn að bleyta buxurnar nema 4 sinnum síðan ég
kom í gær.
Svo verð ég að segja þér frá því, að hér eru engar kýr, bara 4 eldhússtúlkur. Eg
er að leika mér frá morgni til kvölds, þá er svaka hasi, og allir æpa og öskra eins
hátt og þeir geta, en ég er samt beztur, það getur enginn æpt eins hátt og ég. Þeir
eru víst að syngja. Svo var allt í einu steinhljótt og einn aðalkallinn rétti upp hendina
og ég hélt, að hann ætlaði að fara að berja mig af því að ég var að klípa í rassinn
á gæjanum, sem sat fyrir framan mig, hann var svo ægilega feitur, að maður sökk
alveg í spiki. Og þegar ég hélt að hann ætlaði að fara að berja mig hrópaði ég upp:
„það var ekki ég, sem gerði það “, og þá fóru allir að hlæja. Ég vissi ekki að ég væri
svona, mikill brándarakarl. Annars er ég alveg glannalega stilltur, sérstaklega á
morgnana, þegar við eigum að fara á fætur. í gærkvöldi vorum við skoðaðir, hvort
við værum hreinir og ég bakaði þá alla. Aðalmaðurinn, sem skoðaði, fann ekki
eyrun á mér, þau voru svo skítug. En það var nú ekkert á mótz við hitt, þú hefðir
bara átt að vera komin og sjá, hvað litli drengurinn þinn stóð sig vel, þá hefðir þú
verið hreykin. Þegar átti að skoða á okkur fæturna, voru sokkarnir fastir við mig,
svo ég sigraði glæsilega. Svona var nú það. Nú er ég líka duglegur að borða, ét alveg
eins og hestur. Það mega allir leifa á borðinu, því að ég ét afgangana. Svo verð ég
að sitja á klósettinu allan daginn í staðinn. En þar er líka nóg að gera á
flugnaveiðum, þær eru alveg óteljandi. Svo má ég ekki gleyma því, að það var
dauðaslys hér í gærkveldi. Og ég var alveg með tárin í augunum, þegar mér var sagt
þetta. Og ég ætlaði að fara að skæla, en þá sögðu þeir, að það hefði bara fluga
drukknað í vaskafati. — Svona er nú lífið hérna. Það er stundum grátt og stundum
eins og gull. Ég gleymi því aldrei á æfinni, þegar einn strákurinn gekk í svefni í gær.
Og svo fórum við á eftir honum öll halarófan út á gang, og þar tók hann niður um
sig buxurnar og sprændi í eitt vaðstígvélið og þá fórum við auðvitað að hlæja og þá
vaknaði gúbinn og allt gamanið búið. Jæja, mamma mín, nú er ég orðinn þreyttur,
eg er búinn með þessar 4 djúsdósir, sem ég fékk í gær, en mig langar í meira. Ég
bið að heilsa pabba gamla og vona að ykur líði sem bezt,
ykkar einlægur sonur,
Labbakútur.
P.s. Ég ætla að segja þér frá því næst, þegar ég setti 2 mýs í eldhúsið og þegar Villi
át alla sultuna í Kjallaranum.
(Úr Lindinni október 19591
i>
*
i