Morgunblaðið - 15.01.2021, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. JANÚAR 2021
Smáauglýsingar
Sumarhús
Sumarhús – Gestahús –
Breytingar
 Framleiðum stórglæsileg sumarhús
í ýmsum stærðum.
 Tökum að okkur stækkun og
breytingar á eldri húsum.
 Smíðum gestahús – margar
útfærslur.
 Sjáum um almennt viðhald á
sumarhúsum og sólpöllum.
 Setjum niður heita potta og
smíðum palla og skjólveggi.
Áratugareynsla –
endilega kynnið ykkur málið.
Trésmiðja Heimis, Þorlákshöfn,
sími 892-3742 og 483-3693,
www.tresmidjan.is
Húsviðhald
Hreinsa þakrennur
og tek að mér ýmisskonar húsaviðhald.
Uppl. í síma 847 8704
manninn@hotmail.com
Raðauglýsingar
Félagsstarf eldri borgara
Seltjarnarnes Kaffikrókurinn er opinn fyrir íbúa Skólabrautar. Vegna
sóttvarnareglna er engin skipulögð dagskrá í félagsstarfi eldri borgara
í dag. Virðum sóttvarnir og grímuskyldu í rými félagsstarfsins. Reyn-
um að halda virkni með hreyfingu, samskiptum og góðu hugarfari.
með
morgun-
nu
✝ Erla Þórisdóttirfæddist að
Hnúki í Klofnings-
hrepp í Dalasýslu
24. febrúar 1945.
Hún lést á heimili
sínu 22.12. 2020.
Foreldrar hennar
voru Þórir Valgeir
Jakobsson, fæddur
1.5. 1914, dáinn 8.2.
1971, og Aðalheiður
Guðmundsdóttir,
fædd 4.11. 1913, dáin 29.4. 1986.
Erla ólst upp á Hnúki hjá þeim
hjónum Jóhannesi Sigurðssyni
og Kristínu Sesselju Teits-
dóttur.
Erla var gift Þorsteini
Garðari Guðmundssyni, fædd-
um 24.9. 1942. Foreldrar Þor-
steins voru Guðmundur Bjarna-
son, fæddur 1.5. 1922, dáinn 3.1.
1998, og Kristín
Þórarinsdóttir,
fædd 4.7. 1921, dá-
in 18.8. 1995. Erla
og Þorsteinn eign-
uðust fimm börn.
Kristínu Jóhönnu,
f. 12.11. 1967, á
hún fimm börn og
12 barnabörn,
Höllu, f. 24.1.
1969, á hún eitt
barn, Þóri Heiðar,
f. 17.9. 1971, sambýliskona Ingi-
björg Nanna Smáradóttir og á
hann þrjú börn, Guðmund Örn,
f. 18.2. 1974, og Gunnar Haf-
stein, f. 14.11. 1979. Þorsteinn
lést 9.4. 2017 eftir langvarandi
veikindi.
Útför Erlu fer fram frá Graf-
arvogskirkju í dag, 15. janúar
2021, klukkan 13.
Okkur barnabörnin langaði að
skrifa nokkur orð í minningu um
elsku ömmu Erlu okkar.
Þegar við horfum til baka
munum við öll eftir ömmu með
prjónana í höndunum. Hún var
mjög dugleg að prjóna og ein-
kenndi það hana að miklum hluta.
Við barnabörnin fengum líka vel
að njóta þess og þykir okkur sér-
staklega vænt um það. Við feng-
um nokkrar lopapeysur frá henni
og þegar við vorum yngri fórum
við oft heim með ullarvettlinga og
sokka frá ömmu, sem kom sér vel
í kuldanum. Hún var líka mikill
bakari og það var alltaf eitthvert
góðgæti í boði hjá henni þegar við
komum í heimsókn. Ef það voru
ekki bakaðar pönnukökur eða
vöfflur þá voru alltaf góðu klein-
urnar hennar á boðstólnum eða
sörurnar og smákökurnar. Þegar
við fengum svo að gista þá var
uppáhaldið gert fyrir okkur og
það var makkarónugrauturinn.
Amma Erla og afi Steini áttu
sumarbústað í Kjósinni og eigum
við líka góðar minningar þaðan.
Þegar við vorum yngri var alltaf
gaman þegar við fengum að fara
upp í Kjós að gista. Það mátti allt
hjá ömmu og afa og var þar ým-
islegt brallað. Vinsælastur var
litli lækurinn við hliðina á bú-
staðnum sem við fengum að busla
og leika okkur í. Um jólin buðu
amma og afi okkur alltaf á jóla-
ball hjá Breiðfirðingabúð. Það
var alltaf gaman að fá að fara á
jólaballið og varð þetta einhvers
konar hefð sem við fengum að
njóta með þeim. Þau buðu alltaf
barnabörnum og í seinni tíð
fengu barnabarnabörnin líka að
njóta. Við munum sakna þess að
koma í jólaboðin ykkar og þótt
við séum öll orðin fullorðin núna
munum við líka sakna jólaball-
anna.
Við kveðjum þig elsku amma mín,
í upphæðum blessuð sólin skín,
þar englar þér vaka yfir.
Með kærleika ert þú kvödd í dag,
því komið er undir sólarlag,
en minninga ljós þitt lifir.
(Halldór Jónsson frá Gili)
Elsku amma við kveðjum þig
með söknuði í hjarta.
Takk fyrir allt og megir þú
hvíla í friði með afa.
Þín barnabörn,
Karen Konstantínsdóttir
Arnar Leó Þórisson
Aníta Lív Þórisdóttir
Almar Máni Þórisson.
Seinnipartinn í september
1962 mættust í húsmæðraskólan-
um á Varmalandi 42 ungar stúlk-
ur sem voru að hefja þar níu mán-
aða nám. Þetta voru stúlkur alls
staðar að af landinu, við vorum
nokkrar bara 17 ára en hinar
eldri.
Nú erum við að kveðja Erlu
okkar Þórisdóttur eftir mikil og
erfið veikindi. Erla var 17 ára
eins og ég þegar við hittumst á
Varmalandi og það fór aldrei
mikið fyrir henni. Veturinn leið
með ýmsum uppákomum. Böll á
Hvanneyri og Bifröst, svo gengu
mislingar og inflúensan en við
vorum góður og samrýndur hóp-
ur. Þegar komið var fram í febr-
úar sagði ég Erlu að ég ætlaði að
fara með henni heim vestur að
Hnjúki í Dalasýslu yfir páskana.
Hún sagði strax já og þá varð
ekki aftur snúið. Við fórum í rútu
vestur í Dali í vitlausum byl. Það
var gott að vera á Hnjúki, við
höfðum það gott. Þegar við ætl-
uðum til baka misstum við af rút-
unni, urðum að fara með mjólk-
urbíl sem keyrði alla nóttina í
miklum byl.
Svo miklum að annar bílstjór-
inn þurfti oft að labba á undan
svo þeir sæju veginn. Við komum
ekki að Hreðavatnsskála fyrr en
um morguninn.
Við skólasysturnar höfum ver-
ið duglegar að hittast annað
hvert ár á nemendamótum eða í
saumaklúbbum, sem eru búnir
vera síðan við vorum á skólanum.
Erla var alltaf svo dugleg og fé-
lagslynd, ef ég þurfti að láta
keyra mig eitthvað þá var Erla
alltaf til í að snúast með mér.
Hún var dagmamma áratugum
saman, ég held að öllum hafi þótt
vænt um hana, bæði foreldrum
og börnum. Þegar hjónin voru
hætt að vinna seldu þau húsið sitt
á Vesturgötunni, sem þau voru
búin að eiga lengi, og keyptu sér
fallega íbúð í Mosfellsbæ. Þaðan
var stutt að fara í sumarbústað-
inn þeirra í Kjós. Ég fór oft með
þeim þangað og þeim fannst lítið
mál að sækja mig og keyra heim.
Fyrsta árið þeirra í nýju íbúðinni
dó Steini en hann var búinn að
vera mikill sjúklingur í nokkur
ár, það var erfiður tími hjá Erlu.
Bæði þurfti hún að fara í aðgerð,
sem gekk þó vel, en svo var alltaf
eitthvað annað að koma upp á eft-
ir það.
Erla var alltaf dugleg að mæta
í saumaklúbba en við hittumst
síðast í febrúar á síðasta ári og
vorum 16 þar. Það var síðasti
hittingur fyrir Covid, en við vor-
um alltaf í sambandi.
Við skólasystur þínar þökkum
þér fyrir allt og vonum að þér líði
betur. Við sendum samúðar-
kveðjur til barna og fjölskyldu.
Hvíl í friði.
Fyrir hönd skólasystra frá
Varmalandshópnum ’62-’63,
þín vinkona,
Nanna Hansdóttir.
Kynni mín og Erlu hófust fyrir
22 árum þegar við hjónin vorum
svo lánsöm að fá pláss fyrir frum-
burðinn okkar í dagvistun hjá
henni og Steina manni hennar.
Okkur var boðið að líta fyrst í
heimsókn til þeirra á Vesturgöt-
una sem var nokkurskonar
sveitaheimili hér í miðri borginni.
Þar stóð tíminn í stað, ilmurinn af
íslenskum sveitamat og bakstri
tók á móti manni og ekki hægt
annað en að falla fyrir því. Börnin
undu sér vel hjá þeim og þegar
von var á öðru barni hjá okkur
vorum við fljót að tryggja því
pláss hjá Erlu og Steina. Erla var
mikill dugnaðarforkur og sam-
hliða því að passa upp á börnin,
elda og baka var hún gjarnan
með eitthvað á prjónunum. Ég
var á þessum tíma að stíga mín
fyrstu skref sem hönnuður sem
hún sýndi mikinn áhuga og við
ákváðum að fara í samstarf þar
sem hún prjónaði peysur sem ég
hannaði. Þetta samstarf stóð allt
fram á síðasta dag og hefur Erla
sennilega prjónað hátt í 2.000
peysur fyrir fjölskyldufyrirtækið
mitt Farmers Market. Hún var
einstaklega vandvirk og afkasta-
mikil en samkomulag okkar var
þannig að hún gæti prjónað á
þeim hraða sem henni hentaði.
Erla kom svo reglulega til okkar
með afraksturinn og þáði gjarnan
kaffibolla og við skiptumst á nýj-
ustu fréttum af fjölskyldunum
okkar. Erlu er sárt saknað á okk-
ar heimili og við minnumst henn-
ar með mikilli hlýju. Ég sendi
börnum hennar og fjölskyldu
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Bergþóra Guðnadóttir.
Erla ÞórisdóttirRagnheiður Þóra
Kolbeins
Ragga nýtti sinn tíma vel. Við sem
eftir sitjum getum huggað okkur
við að þrátt fyrir að Ragga hafi far-
ið frá okkur langt um aldur fram
gat hún kvatt sitt frumkvöðlastarf
bæði stolt og sátt. Störf Röggu,
sem einn af frumbyggjum Sólborg-
ar, er samofið sögu skólans og andi
hennar mun lifa áfram með okkur í
borg sólarinnar.
Ragga elskaði fjölskyldu sína á
svo fallegan hátt að eftir var tekið.
Hennar allra bestu stundir voru í
sumarbústaðnum Sjónarhóli með
Rósu Guðbjörgu og Gumma.
Hugur okkar er hjá fjölskyldu
Röggu og biðjum við góðan guð að
umlykja hana í sorginni.
Góða ferð elsku Ragga mín, við
sjáumst síðar.
Guðrún Jóna Thorarensen.
Mér eru minnisstæð fyrstu
kynnin af Röggu. Hún heilsaði mér
sem nýrri samstarfskonu haustið
1998 í leikskólanum Sólborg í
Reykjavík. Hún var brosandi,
geislandi af hressleika og starfs-
gleði og bauð mig velkomna til
starfa.
Okkar samstarf og traust í tæp
20 ár var afar farsælt og gefandi
bæði faglega og félagslega, auk
vináttunnar sem skapaðist á milli
okkar. Brosið og útgeislunin var
einkennandi fyrir Röggu og gaf
mér orku og gleði alla samferðina.
Við þurftum oft í vinnunni að
hafa fundi og samráð um ýmis
vinnutengd mál, sum „flókin og
snúin“, önnur „auðveldari“. Við
Ragga náðum iðulega saman í
húmor og söng sem við notuðum
oft í „erfiðu“ málunum og þá var
það stundum þannig að einhver
setning sem sögð var á fundinum
kallaði fram lag og/eða textabrot í
huga okkar og önnur okkar hóf upp
röddina og söng textabrotið og hin
tók undir.
Svo sungum við og dilluðum
okkur um stund, kláruðum ekkert
endilega lagið og héldum svo áfram
á fundinum og fundum lausn á mál-
inu.
Þau lög sem mér eru minnis-
stæðust og ég tengi mest við
Röggu og þessi augnablik í
vinnunni okkar eru meðal annars:
„Það er bara þú, bara þú sem ég
þrái“, „Ó,hún er svo sæt að sólin
verður feimin“ og „Ég er frjáls eins
og fuglinn. Mér er ekkert til ama
flest nú veldur mér kæti.“
Þessi lög hafa fylgt mér og
munu gera það áfram, viðhalda og
skerpa myndina af Röggu í minn-
ingu minni. Ég er þakklát fyrir
kynni og samferð við þessa gæða-
konu sem allt of snemma þurfti að
yfirgefa jarðneskt líf.
Ég votta Gumma, Rósu Guð-
björgu og öðrum í fjölskyldu
Röggu og vinum hennar innilega
samúð.
Minning Röggu lifi.
Signý Þórðardóttir.
Hjartans yndislega, skemmti-
lega og fallega Ragga mín er farin.
Hláturinn er þagnaður. Við
fáum ekki að sjá fallega brosið
hennar meir né horfa í skilnings-
ríku augun hennar í notalegu
spjalli.
Ég kynntist Röggu fyrst í gegn-
um eldri systur mína.
Mér fannst sjálfsagt að fá að
fylgja Dúdú systur eftir í öllu en
það var ekki alltaf í boði. Ég horfði
því oft á vinahópinn hennar og var
bara heiðarlega afbrýðisöm.
Í þessum fallega vinahópi var
ein dásemd sem gaf sig alltaf á tal
við mig, Ragga Kolbeins, mér
fannst hún töffari með flott nafn og
ótrúlega sæt.
Á fullorðinsárum kemur svo
Ragga inn í líf okkar hjóna þegar
þau Guðmundur Pálsson kær vinur
okkar fóru að rugla saman reytum.
Ég eignaðist yndislega vinkonu
sem ég leit upp til og lærði svo
margt af. Það var eins og við hefð-
um alltaf þekkst og þannig var
Ragga, hún fór aldrei í manngrein-
arálit og vildi öllum vel.
Ragnheiður Kolbeins var algjör
nagli, jákvæð og lífsglöð mann-
eskja.
Hún var sannur vinur vina sinna
og alltaf tilbúin að rétta fram hjálp-
arhönd.
Það var ekkert óljóst hjá Röggu,
hún vildi hafa hlutina á hreinu og
var búin að hugsa og skipuleggja í
þaula ef eitthvað stóð til.
Ragga tók börnum Gumma opn-
um örmum og þau henni. Árið 2004
kom Rósa Guðbjörg í heiminn en
þær mæðgur áttu einstakt sam-
band og missir Rósu okkar er svo
óendanlega sár. En eftir að hafa
fylgst með þessari 16 ára stúlku
síðustu vikur og mánuði er alveg
ljóst að Ragga skilur eftir sig afar
sterkt ljós kærleika, festu og dugn-
aðar í stúlkunni sinni.
Rósa á fallega festi minninga
ásamt öllum þeim dýrmætu perl-
um sem foreldrar hennar hafa
þrætt á hana síðustu 16 árin.
Ragga fékk líka að upplifa
ömmuhlutverkið og þar var fegurð.
Amma var best og ástin í hjartanu
hennar stór. Kærleika Röggu eiga
stúlkurnar okkar líka í hjartanu
sínu því þegar við komum saman
vorum við alltaf eins og ein stór
fjölskylda.
Við áttum eftir að gera svo
margt saman, við syrgjum því bæði
fortíð og framtíð.
Til að geta haldið áfram án elsku
Röggu höldum við í og tölum um
allar fallegu og skemmtilegu minn-
ingarnar.
Kæra fjölskylda, missir ykkar er
svo sár.
Elsku Gummi, það er búið að
vera magnað að fylgjast með ykkur
hjónum, svo falleg og samstillt.
Þú varst kletturinn hennar
Röggu, þú virtir hennar tilfinning-
ar og óskir fram á síðustu stundu
og gerðir henni kleift að vera
heima á fallega nýja heimilinu ykk-
ar eins lengi og hægt var. Elsku
Hrafnhildur, missir þinn er mikill
en það er styrkur þinn líka. Það er
búið að vera fallegt að fylgjast með
þér stíga inn í erfiðar aðstæður og
vera til staðar fyrir Röggu, Rósu
og pabba.
Við biðjum góðan Guð að vaka
yfir ömmu Rósu og fjölskyldu.
Góður Guð blessi minningu
elsku fallegu og góðu Röggu okkar.
Í hennar anda höldum við
áfram, annað er ekki í boði. Ragga
verður alltaf með okkur í hug og
hjarta.
Ragga er komin í sumarlandið,
hún er búin að setja á sig gloss,
komin í fallegan krúttkjól og krútt-
stígvél með fína klútinn sinn. Hún
er að sýsla í sveitinni sinni umvafin
kærleika okkar.
Kirstín Erna Blöndal.
Ragnheiði Þóru Kolbeins hitti
ég fyrst er hún kom ásamt þremur
bekkjarsystrum til að sækja um
vinnu.
Þær geisluðu, svo innilega til-
búnar að takast á við krefjandi
verkefni. Þannig hófst samstarf
okkar.
Ragnheiður starfaði fyrst sem
deildarstjóri og síðan aðstoðarleik-
skólastjóri í leikskólanum Sólborg
frá vormánuðum 1994 allt þar til
hún fór í veikindaleyfi haustið 2019.
Þaðan átti hún ekki afturkvæmt,
enda fékk hún sjaldan hlé frá því
verkefni sem krabbameinsmeð-
ferðirnar voru.
En baráttuandinn og jákvæðnin
voru alltaf til staðar og hún hlakk-
aði til að koma til starfa á nýjan
leik.
En nú er hún horfin til annarra
verkefna, ekki að eigin ósk heldur
þess sem öllu ræður.
Þetta var skemmtilegur, sam-
heldinn og faglega sterkur hópur í
Sólborg og með okkur þróuðust
vináttubönd sem einkenndust af
gagnkvæmri virðingu fyrir þekk-
ingu og mannkostum.
Leikskólinn Sólborg var í farar-
broddi á mörgum sviðum og má
þar nefna nám án aðgreiningar og
sameiginlegt nám heyrandi og
heyrnarlausra barna. Þróunar-
verkefnin voru mörg og var Ragn-
heiði Þóru sérstaklega annt um
umhverfismennt og að Sólborg
fengi skartað grænfánanum.
Einnig má nefna að hún hafði for-
göngu um innleiðingu aðferða til
að styrkja jákvæðan skólabrag.
Hún var styðjandi og hvetjandi
hvort sem um var að ræða börnin,
foreldrana eða samstarfsfólk. Hún
sá hlutina ekki sem vandamál
heldur verkefni sem þurfti að
leysa.
Fyrir mig sem leikskólastjóra
voru það forréttindi að hafa Ragn-
heiði í brúnni með mér þar til ég
lauk störfum í Sólborg í lok árs
2013.
Ég sendi ástvinum Röggu inni-
legar samúðarkveðjur.
Jónína Konráðsdóttir.
Ástkær frænka mín, Ragnheið-
ur Þóra, kvaddi okkur 27. desem-
ber sl. eftir erfiða baráttu við ill-
vígan sjúkdóm. Ragnheiður Þóra
var bróðurdóttir mín, dóttir
Steina og Rósu mágkonu.
Hún kom í heiminn 1. apríl 1966
og var oft gantast með það að um
aprílgabb væri að ræða. Hafi svo
verið var þetta besta aprílgabb
sem ég hef upplifað. Ragnheiður
Þóra var yndislegt barn, þroskað-
ist vel og varð frábær manneskja.
Hún var mikill dugnaðarforkur,
elskaði allt sem viðkom útivist,
gekk á fjallstinda og áskoranir
voru til að sigrast á þeim.
Hún var skáti af lífi og sál, að-
stoðaði við barnaguðsþjónustur í
Fríkirkjunni í Hafnarfirði, sem
færðu börnunum mikla gleði og
frið í námunda við Guð. Rósa Guð-
björg, dóttir Ragnheiðar og Guð-
mundar, söng í barnakórnum og
Guðmundur spilaði undir, góð
samverustund fyrir fjölskylduna.
Ragnheiður
Þóra var glæsileg kona, alltaf
glöð og skemmtileg, brosti mikið
og hafði þennan dillandi hlátur
sem var svo smitandi.
Ragnheiður ólst upp við mikla
ást og umhyggju hjá foreldrum
sínum og Þorvaldi bróður sínum
en þau bjuggu alla tíð í Dunhaga
17. Sveitin togaði hins vegar í þau
og ófáar ferðir farnar í Sandhól í
Ölfusi þar sem afi og amma
bjuggu og að Krossi þar sem
Edda móðursystir hennar bjó og
voru það unaðsstundir. Ragnheið-
ur og Guðmundur reistu sér
sumarbústað í landi Sandhóls og
dvöldu þar öllum stundum, enda
sannkallaður sælureitur fjölskyld-
unnar.
Ragnheiður Þóra frænka mín
vílaði ekkert fyrir sér og sinnti
foreldrum sínum vel og öllum í
kringum sig og mér eru minnis-
stæð heilræði þau sem hún gaf
Rósu Guðbjörgu þegar hún
fermdist og hversu fallega hún tal-
aði til hennar með von um bjarta
framtíð.
Þó framtíðin nú virðist sveipuð
myrkri veit ég að ósk Ragnheiðar
mun rætast með þeirri vissu að al-
góður guð vaki yfir henni og fjöl-
skyldunni allri.
Það sem einu sinni var eru nú
góðar minningar. Elsku Guð-
mundur, Rósa Guðbjörg, Þorvald-
ur minn og aðrir ástvinir, ég sendi
ykkur innilegar samúðarkveðjur
og bið Guð að vaka yfir ykkur.
Elsku Ragnheiður Þóra, þakka
þér samfylgdina og Guð veri með
þér.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér,
þinn kærleikur í verki var gjöf sem
gleymist eigi
og gæfa var það öllum sem fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þóra Katrín Kolbeins
(Kata frænka).
 Fleiri minningargreinar
um Ragnheiði Þóru Kol-
beins bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.