Morgunblaðið - 27.03.2021, Side 22

22 MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. MARS 2021
F
lutningarnir mínir á
milli húsa og íbúða hóf-
ust þegar það gaus í
Vestmannaeyjum
árið 1973, en þá
var ég rétt um sautján ára,“
segir Eyjamaðurinn Ás-
mundur og bætir því við að
þá hafi hann jú neyðst til að
flakka á milli húsa og her-
bergja þar sem húsnæði í Eyj-
um var bæði af skornum
skammti og margt mjög illa farið.
„Ég vann í nokkur ár við að hreinsa
upp eftir gosið og það var gríðarleg vinna
eins og fólk getur ímyndað sér. Eina nóttina þeg-
ar ég var búinn að vinna, gekk ég dauðþreyttur
áleiðis þangað sem ég hélt að væri heim til frænd-
fólks míns, þar sem ég bjó þá stundina, en í stað-
inn gekk ég af gömlum vana og rankaði allt í einu
við mér fyrir framan æskuheimili mitt sem var þá
alveg horfið undir hraun. Það var mjög sérstök
tilfinning,“ segir hann íhugull og bætir við að enn
í dag, fjörutíu og átta árum síðar, upplifi hann
þessa sérstöku tilfinningu við það að skoða mynd-
ir af svæðinu. „Það er ekki bara það að húsið sé
horfið heldur er allt umhverfið í kringum það far-
ið. Umhverfið sem ég lék mér í við heimili mitt
sem krakki er ekki lengur til. Maður skoðar það
bara á myndum.“
Skjálftarnir eruerfiðari en eldgos
Nú býr Ásmundur í Reykjanesbæ svo það
liggur beint við að spyrja hann út í þá upplifun að
eiga kannski aftur von á gosi í grennd við heim-
ilið.
„Í samanburði við það sem gerðist í Eyjum þá
eru þessir skjálftar á Reykjanesinu búnir að vera
mjög átakasamir fyrir fólk. Það voru eiginlega
engir jarðskjálftar á undan gosinu í Eyjum held-
ur kom bara gosið allt í einu og fólk brást við. Í
Grindavík er staðan búin að vera mjög erfið og
fólki líður misjafnlega í Keflavík. Þegar það gýs
þá getur maður stjórnað atburðarásinni í kring í
þeim skilningi að fólk getur verið
nálægt gosinu eða farið í burtu
og beðið en í jarðskjálftum
þá veit maður ekkert um
það hvenær næsti skjálfti
kemur, hversu öflugur
hann verður eða hvað
ástandið stendur lengi
yfir. Þeir koma alveg
óforvarandis og þótt fæst-
ir séu haldnir alvarlega
djúpstæðum ótta þá er þetta
verulega óþægilegt fyrir alla.
Margir kvíða fyrir því að fara að
sofa á nóttunni enda veit fólk ekkert
hverju það á von á. Grindvíkingar eiga alla mína
samúð.“
Hófu nýtt líf um miðjan aldur
Flutningatímabil Ásmundar og konu hans,
Sigríðar Magnúsdóttur, hófst reyndar ekki fyrir
alvöru fyrr en þau fluttu frá Eyjum þegar hann
var 47 ára en þá var hann ráðinn til starfa sem
framkvæmdastjóri knattspyrnudeildar Keflavík-
ur.
„Þeir útveguðu mér húsnæði og það var með
margvíslegum hætti. Stundum fékk maður eitt-
hvað lánað og stundum redduðu stuðningsaðilar
húsnæði. Svo var bara allt í einu hringt og við
þurftum að losa. Við bjuggum við ýmsar aðæður,
meðal annars uppi á lofti í verslunarhúsnæði og
svona hingað og þangað. Stundum bjuggum við á
stöðum sem við hefðum nú ekki valið sjálf en á
þessum tíma hafði maður ekki marga valkosti
enda vorum við svona hálfpartinn að byrja lífið
upp á nýtt. Ég hætti til dæmis að drekka á þess-
um tíma og við vorum í fínum málum en með tím-
anum ákváðum við samt að kaupa okkur hús í
Keflavík en þegar við vorum svona rétt búin að fá
lyklana þá varð ég bæjarstóri í Garðinum svo við
fluttum þangað. Þá hafði ég flutt fimm sinnum í
Keflavík á sex árum. Við bjuggum Garðinum í sjö
ár en árið 2016 var aftur flutt í bráðabirgða-
húsnæði í Reykjanesbæ í lítilli blokk. Þaðan flutt-
um við í parhús og á síðasta ári fluttum við í nýja
blokk við götu sem heitir Grænalaut. Þetta er
tveggja hæða íbúðarhúsnæði þannig að nágrann-
arnir vilja ekki kalla þetta blokk en ég segi að
þetta sé blokk,“ segir hann kerskinn.
Fékk malbikseitrun í Reykjavík
og flutti til baka eftir tíu mánuði
Allt í allt hafa Ásmundur og Sigríður búið á
níu stöðum á Suðurnesjum en í aðeins tíu mán-
uði í Reykjavík.
„Ég flutti til Reykjavíkur en það var bara í
þeim tilgangi að koma henni Siggu minni til
Eyja. Þá bjuggum við saman í Austurbergi í
tíu mánuði og svo kom að því að ég fékk svo-
kallaða „malbikseitrun“ en það er heilkenni
sem herjar oft á fólk úr Eyjum þegar það flyt-
ur á meginlandið.“ Þegar aftur var komið til
Eyja festu þau hjónin kaup á stóru einbýlis-
húsi sem var allt komið undir vigur og nánast
fokhelt að sögn Ásmundar. „Það fór mikil
vinna í að moka þessu út og gera húsið upp að
nýju en eftir að það var klárt fluttum við inn og
bjuggum þar í nokkuð mörg ár þangað til við
fluttum til Keflavíkur.“
Ásmundur segir að vissulega geti það verið
kostnaðarsamt, og smá bras, að standa í sjálf-
um flutningunum en að það sé alltaf jafn gam-
an þegar maður er loks fluttur inn á nýjan
stað.
„Það trúir því enginn hvað hún Sigga getur
verið fljót að ganga frá og koma öllu á sinn
stað þegar við flytjum. Hún er alveg svakalega
fljót að þessu. Við höfum búið við alls konar
aðstæður en við höfum alltaf búið okkur falleg
heimili og alltaf liðið vel þar sem við erum en
ef ég held að mér liði betur einhvers staðar
annars staðar þá hika ég aldrei við að færa mig
um set. Stundum segi ég í gríni að þetta sé allt
bara Siggu að kenna. Að hún sé að flytja og ég
sé að græja þetta fyrir hana en oftast erum við
auðvitað að taka þessar ákvarðanir saman,“
segir hann og bætir við að annars myndu þau
varla hafa flutt svona oft. „Krakkarnir okkar
eru alltaf dugleg að koma í heimsókn og mat til
okkar og tengdasonur minn hefur þann sið að
taka alltaf með sér borvél og græjur til að
festa myndir upp á vegg en með því er hann
sem sagt að gera lúmskt grín að tengdaföður
sínum,“ segir Ásmundur og hlær.
Alltaf fljót að bjóða nýjum
nágrönnum í grillpartí
Ásmundur leggur mikla áherslu á að eiga í
góðu sambandi við nágranna sína og er þakk-
látur fyrir að hafa alltaf haft gott og vinalegt
fólk í kringum sig.
„Við hjónin höfum þurft að takast á við
margskonar og fjölbreytilegar uppákomur í
lífinu. Ein þeirra hefur verið sú að við höfum
flutt alveg margoft. Mér hefur aldrei þótt það
vera vandamál heldur lít ég svo á að þetta hafi
verið dýrmæt reynsla en eitt af því sem ég get
þakkað fyrir er hvað við höfum alltaf átt góða
nágranna. Við höfum aldrei nokkurn tíma lent
í neinum uppákomum hvað það varðar. Þegar
við flytjum inn á nýjan stað þá erum við alltaf
fljót að láta nágranna hafa aukalykla, enda vil
ég meina að það sé fyrir öllu að byrja á því að
treysta nágrönnum sínum. Þegar við fluttum
inn í Grænalund í fyrra létum við nýju ná-
grannakonuna okkar hafa lykilinn að íbúðinni
okkar en þá höfðum við aldrei séð hana áður.
Svo kynnist maður fólki og þá myndast alltaf
góður vinskapur. Við bíðum ekki lengi með að
bjóða fólki í grillpartí eða mat, en núna hefur
Covid-faraldurinn auðvitað komið í veg fyrir
að við gætum gert það hér á nýja staðnum. Ég
hlakka til þegar af verður því hér býr alls kon-
ar fólk á öllum aldri og það er alltaf líf og fjör.“
Að lokum spyr blaðamaður Ásmund hvort
hann hafi upplifað einhverja sérstaka beina
eða óbeina gagnrýni fyrir að vera svona flutn-
ingaglaður, en hann segir ekki.
„Það hefur að minnsta kosti enginn fattað
það enn þá að taka mig í bakaríið fyrir að vera
alltaf að flytja. Það verður kannski allt brjálað
þegar þetta kemst upp.“
Eins og margir sem fletta blöðum
vita hefur Ásmundur Friðriksson,
þingmaður Sjálfstæðisflokksins í
Suðurkjördæmi, einstaka unun af
því að vera á ferðinni. Gleðin sem
Ásmundur fær út úr flandri á þó
ekki einungis við um ökuferðir því
hann hefur líka gaman af því að
flytja á milli húsa. Hann flutti síðast í
fyrra en hefur enn ekki tekið það
saman á hversu mörgum stöðum
hann hefur búið yfir ævina.
Margrét Hugrún
margret.hugrun@gmail.com
Morgunblaðið/Kristinn Magnússon
Stundum bjugg-
um við á stöðum
sem við hefðum
nú ekki valið sjálf
en á þessum tíma
hafði maður ekki
marga valkosti
enda vorum við
svona hálf-
partinn að byrja
lífið upp á nýtt.
Fékkmalbiks-
eitrun í Reykjavík
Ásmundur hefur búið á mörg-
um stöðum í Reykjanesbæ.
Ásmundur
Friðriks-
son.