Dagrenning - 01.02.1939, Síða 9
DAGRENNING
227
“No forstand.” Detta hreif, piltur
gekk burtu, en korn að vörmu
spori aftur og nú með mann með
sér. Dessi fylgisveinn hans ávarp-
aði mig á hreinni fslenzku. Ég
get ekki 1/st pví hvað mér [>ótti
f>að unaðsríkt og hressandi að
heyra íslenzkt mál hljóma f>arna
í f>essum stóra sal.
Útkoman af samtali okkar
varð sú að f>essi maður segir að
við verðutn send til Nyja íslands
með fyrstu ferð er til falli en - á
meðan beðið sé eftir ferð, verðum
við að vera f>ar á emigrantahús-
inu ef við eigum engin skyld
menni f>ar í borginni, sem við
gsetum farið til •
Þar urðum við að bíða í 4
daga, —langa og leiðinlega daga,
Áfimmtadegi, kl. tíu fyrir há-
degi, var f'arið með okkur niður
að ánni far, sem beið ferðbúinn
lítill seglbátur. Hann átti að fleyta
okkur til N/ja fslands. Kkki
geðjaðist mér sem best að skips-
höfninni. E>að voru fjórir skol-
brúnir náungar með mikið svart
hár ofan á herðar, há kinnbein,
íbogið nef, skea?lausir nema fáein
hár hér og þar á efri vörinni. All-
ir voru f>essir menn talsvert ölv-
aðir. Við Sigríður vorum einu
farf>egarnir.
Ferðin gekk vel, vindur var
hagstæður og eftir að við komum
út úr ánni, fram á vatnið, va.r
hagstæð gráða, svo okkur skilaði
fljótt norður vatnið. Daginn eftir
er degi var að halla, komum við
að landi í vík nokkurri. f>ar var
okkur kastað á land eins og gönd-
um flykum, sem ekki er hægt að
nota lengur, og dót okkar fylgdi á
eftir. Skipverjar höfðu enga við-
dvöl, heldur sigldu af stað strax,
norður vík,
Var f>etta f>á Nyja fsland?
Ólíkt f>ótti tnér f>að hinu gamla
fslandi. Gat f>að verið. að í f>ess-
um risaskógi leyndist gtefa nokk-
urs rnanns?
Þarna í flæðarmálinu stóð ég
hjá kofortinu mínu, viðutan og
ráðfrota. Sigríður stóð spölkorn
f>arfrá og horfði ofan f sandinn.
“Hvernig lyst f>ér á f>etta alt
saman, Sigga?” spurði ég til f>ess
að rjúfa f>á grafarpögn er mér
fannst ríkja þarna á pessum eyði-
lega, ókunna stað •
‘ Það er svo sem ekki á að
1/tast,” svaraði hún og leit upp.
Svo kom hún yfir pangað sem ég
stóð og settist á kofortið mitt. Ég
tilti mér svo hjá henni, en af pví
kofortið var lítið um sig, f>á sló
ég hendi minni utan um (frh-