Dagrenning - 01.02.1939, Qupperneq 10

I Einkennileg'ir Menn |
s| (Eftir handriti ólafs Ketilssonar á óslandi) II
*íi*»^te>»^ICcí«^ICc>W2iJI!CisWa»CE*»^lteJ«^ICB«^<&S«^ICc>»ta»ltei$!aXC«sS«<á S
eftir hverju viS áttum aS bíSa,
og lagSi nú- allur hópurinn á
flótta fullur ótta og skelfingar.
Æddum viS allir eins og vit-
lausir menn út í myrkriS í átt-
ina aS Kotvogi og var ekki
veriS aS hugsa um aS krækja
fyrir tjarnirnar, en öslaS yfir
hvaS sem var! Komum viS
brátt aS löngu og djúpu tjörn-
inni, sem áSur er nefnd, en aS
krækja fyrir hana kom engum
til hugar. Æddi allur hópurinn
út í tjörnina og fóru flestir á
bólandi kaf, þar á meSal for-
inginn, Tómas Tómasson og ég.
En þegar viS vorum komnir
niSur aS Kotvogs kálgarSinum,
kom heldur en ekki glampi og
druna heiman frá Kirkjuvogs-
garðinum, og var þaS heldur
til þess aS hotta á eftir hópn-
um, þó þess gerSist auSvitaS
engin þörf, því nóg var haldiS
áfram áSur. En bæSi var þaS,
aS tjörumyrkur var og Hjutt
sá ekkert hvert skjóta skyldi,
og svo vorum viS nálega úr
skotmáli, þegar drunan kom!
Annars hefir þaS víst ekki ver-
iS ásetningur karlsinsaS skjóta
á skrokkana, heldur hitt, aS
fæla okkur í burtu, eins og
meinvættisgrip úr matjurta-
garSi.
ÞaS man ég, aS þjónustu-
stúlkurnar voru ekki eins hrifn-
ar af árangri fararinnar, eins
og viS sjálfir, þegar þær sáu
verkunina á öllum hópnum, og
aS ekki var einn þráSur þur á
nokkrum sirokk. Hver og einn
varS aS berhátta niSur í bóliS
sitt, en tjarnarvatniS rann sem
lækur í leysingu, eftir skála-
gólfinu. —“Ands......fargan er
þetta, ” --sögSu aumingja stúlk-
urnar, þegar þær voru aS hirSa
hamina af hópnum, og stikla á
tánum gegnum vatnsrensliS.
Fáum mínútum eftir aS
allur hópurinn var kominn of-
an í rúm, skjálfandi af kulda
og bleytunni, var skálahurS-