Dagrenning - 01.02.1939, Qupperneq 17

PAGRENNING
“Fær gamall maður húsa-
skjól í nótt?” spurði röddin á
glugganum.
Manga stóð nú upp og fór
út úr baðstofunni svo hlóð-
lega að þau Ámundi urðu þess
ekki vör. Jódís snýr frá rúm-
inu og segir um leið: “Mér er
nú ekkert um það gefið, að
fara að stjana við næturgest.”
‘ Og ég trúi því vel, góða
mín! —Segðu að hér séu gest-
ir fyrir — eða veikindi,---
Segðu að maðurinn þinn liggi
fyrir dauðanum í einhverri
ógurlegri smittandi drepsótt.
— Segðu eitthvað, kona, og
þaðfljótt,” sagði Ámundi og
nödraði af hræðslu.
“Ég bíð eftir svari; Ég
bið ekki um annað en að fá að
liggja undir þaki,” sagði rödd-
in á glugganum.
“Maðurinn minn kemur
og' líkur upp fyrir þér,” sagði
Jódís.
Ámundi tók snökt við-
bragð: “Ég? — Nei, það geri
ég ekki. — — Ég fer ekki út
í næturkulið, svona fáklæddur
og sár lasinn.”
“Guð blessi konuna.”
svaraði röddin, og heyrðist
nú glögglega að skreiðst var
ofan af þakinu.
235
Jódís saknar Möngu og
spyr: “Hvað er orðið af barn-
inu, Ámundi?”
“Já, það segi ég líka, —
Hvað er orðið af barninu?”
spurði Ámundi lágt og greip
í Jódísi.
Jódís sér að dyrnar eru
hálf opnar. “Aumingja barn-
ið! Hún hefir farið óbeðin og
opnað fyrir manninum. —Það
er ekki í fyrsta skifti, sem
hún tekur af þér snúning.”
“Hér máttu til með að
beigja þig,” heyrðu þau að
Manga sagði fyrir utan.
“Já, ellin kennir gömlum
manni þá list ókeypis,” var
svarað.
Manga kemur inn og með
henni gamall maður ellihrum-
ur og lotinn í herðum. Hár
hans og skegg er úfið og mik-
ið. Það er ófeigur. Hann er
með lítinn poka um öxl sér og
stórann broddstaf í hendi.
“Guð blessi hjónin og gefi
þeim gott kvöld,” sagði Ófeig-
ur og heilsar þeim með handa-
bandi. Jódís tekur kveðjunni
einkar þlýlega en Ámundi síð-
ur svo. “Litla stúlkan kvaðst
vera send eftir mér, svo að ég
þyrfti ekki að bíða, því að
húsbóndinn væri vant viðlát-