Dagrenning - 01.02.1939, Síða 18

236
inn. — Ég þakka svo óvenju-
lega nærgætni.”
Ámundi þrífur kambana í
einhverju fáti, sest á rúmið
og fer að láta í þá. Hann er
óðamála er hann segir: “Já—
það er satt, — það er alveg
rétt!—Ég bað hana að hlaupa
-----kunni ekki við að láta
þig norpa úti,—gat ekki kom-
ist nógu fljótt sjálfur,----
var nefnilega vant við kominn
sjálfur — á sokkaleistunum.”
“Já, ég skil það —nýkom-
inn frá gegningum, kaldur og
votur.’,
Ámundi fór að kemba og
hamaðist. “Já, maður dignar
í asanum þeim arna! — Því-
líkir vatnavextir og elgur.”
“Gerðu svo vel og tiltu
þér. Þú ert víst þreyttur,”
sagði Jódís og benti ófeigi á
rúmið hennar Möngu.
Ófeigur reisti staf sinn
upp við þilið. “Kærar þakkir!
Mér þykir fyrir því, ef ég nú
trufla heimilisfriðinn. En
slíkt er löngum hlutskifti
ferðalangs.”
“Þú munt vera langtað?
— Ég kannast ekki við andlit-
ið,” sagði Jódís.
“Þar, sem vagga mín stóð
DAGRENNING
hófst ferðalagið. — Ég hefi
haldið áfram síðan.”
Ámundi gotrar til hans
augunum: “Hver ertþúeigin-
lega?”
“Gamall og lúinn vegfar-
andi. — Kalið strá, sem fýkur
um hjarnið.”
Manga horfir stöðugt á
ófeig forvitnis augum, og var
nú sest á skemilinn hjá hon-
um og var að virða hann fyrir
sér. Svo sagði hún: “Þú tekur
ekki af þér pokann þinn.”
“Pokinn minn og úlpan
verða að vera saman,” sagði
ófeigur.
Manga þreifar á pokanum.
“Hann er saumaður á hana.
—Hvers vegna er hann saum-
aður?”
“Ég er svo sérvitur, ljúf-
an mín,” sagði ófeigur og
brosti dauflega.
“Vertu ekki með þessar
spurningar við ókunnugann
manninn, Manga,” sagð Jódís
í ávítunar róm.
ófeigur klappaði á kollinn
á Möngu. “Æskan er spurul.
— —-Einn af hennar mörgu
kostum er löngunin til að
auka við það litla, sem hún
veit. Hún er eins og (framh.