Dagrenning - 01.04.1942, Blaðsíða 4

993
DAGRENNING.
á ýmsan hátt, að meiru eða minna leyti. Efnalegt sjálfstæði
dugar manni ekki og anlegt sjálfstæði ekki heldur. Enginget-
ur staðið einn í heiminum, jafnvel ekki þeir, sem leggja það
fyrir sig að taka sig út úr og lifa einir sínu lífi með næg efni.
Menn hafa reynt það og einn af þeimvar Leo Tolstoy, en jafn-
vel hann, með allann sinn skarpleik til sálar og líkama, varð
að viðurkenna, að þess konar iíf væri ekki þess virði að lifa.
Vér hljótum allir að viðurkenna, að þetta sé satt og
rétt, að vér getum ekki lifað án hvers annars, hverjar sem
kringumstæður okkar kunna að vera.
Og þegar vér höfum komist að þeirri niðurstöðu, þá
liggur næst fyrir okkur að athuga, hvort nokkur mismunur sé
á því fyrir okkur, við hverja við skiftum eða höfum samfélag
við — “leggjum lag okkar við.” eins og það er kallað.
Fin þar kemur vandinn mestur, að geta skoðað til
fullnustu það atriði og komast að farsælli niðurstöðu í því
efni. Það hefir mörgum reynst erfitt.
Fólkið í kring um okkur er svo ákaflega mismunandi
í sjón og reynd. Sumir menn mæta okkur staurslegir og hálf
hryssingslega, og fráfælandi, og viðskifti við þá verðafrekar
stirð og tyrfin, en hafa þó kanske góðan enda. Aðrir, sem
menn mæta og þurfa að hafa viðskifti við, eða eitthvert sam-
neyti, eru svo dæmalaust góðlegir, sætir á manninn og glaðir,
sí-brosandi til þín, ekki síst ef þeir hafa hugboð um, eða vita,
að þú sért vel sjálfstæður efnalega, þá bjóða þeir sína aðstoð
og snúast í kringum mann eins og snælda í rokk. Þetta yndæla
bros og þessi hjólliðuga framkoma töfrar þig; við þennan
mann vilt þú hafa samreyti og skifi. Þérfinst sem þú getir
ekki annað en haft blessun af því. En oft verður endirinn á
viðkynningunni við svona menn sá að menn naga sigíhandar
bökin fyrir þá flónsku sína, að hafa látið glepjast af brosinu
og fagurgalanum, og óska að sú stund hefði aldrei upprunnið
er varð til þess, að viðkynningin myndaðist. Það vill ekki
ósjaldan til, að samneyti við þann manninn, sem ekki brosti