Heilsuvernd - 01.06.1975, Qupperneq 15

HvaO eru náttúrulaakningar?
Fyrir nokkru var frá því skýrt í dagblaði í Reykjavík, að
danskur teppasali væri farinn að lækna fólk með óvenjulegum
hætti. Hann fær sendan blóðdropa frá sjúklingum og læknar þá
svo úr fjarlægð, eða þá að sjúklingarnir koma til hans eða hann
til þeirra, og hann leggur hendur yfir þá; og hvorri aðferðinni
sem beitt er fá sjúklingarnir skjótan bata, oftast eftir langvar-
andi vanheilsu og árangurslausar göngur milli lækna með til-
heyrandi lyfjaáti. í hópi þessara sjúklinga eru þegar nokkrir
íslendingar. í dagblaðinu er læknir þessi kallaður „náttúrulæknir",
oftast innan gæsalappa.
Það skal strax tekið fram, að þessar lækningaaðferðir eiga ekk-
ert skylt við náttúrulækningar. Miklu fremur mætti kalla þær
yfimáttúrulegar, því að ef raunverulega er um lækningar að
ræða verða þær ekki skýrðar út frá þeirri þekkingu sem læknis-
fræðin eða aðrar vísindagreinar ráða yfir.
Náttúrulækningastefnan er mjög gömul, enda þótt þetta heiti
sé tiltölulega nýtilkomið. Segja má, að faðir þessarar stefnu sé
gríski læknirinn Hippókrates, en hann er talinn faðir læknisfræð-
innar. Á hans dögum, á 5. öld fyrir Krists burð, var ekki um
auðugan garð að gresja á sviði lyfja, varla um annað að ræða en
jurtir og jurtalyf, en fornþjóðirnar höfðu aflað sér mikillar reynslu
og þekkingar í sambandi við notkun jurta til inntöku eða í
bakstra. Hippókrates lagði megináherslu á að koma i veg fyrir
skemmstu komið á daginn, að lyfið Eraldin, en það hefir um
nokkurra ára skeið verið notað við hjartasjúkdómum, getur valdið
húðbreytingum sem líkjast psoríasis, og það sem alvarlegra er,
hafa komið fram varanlegar skemmdir á augum í sambandi við
notkun þess. (Niðurlag í næsta hefti)
HEILSUVERND
63