Feykir - 01.07.2020, Síða 6

Heilir og sælir lesendur góðir.
Langar að halda áfram þar sem frá var
horfið í síðasta þætti og birta nokkrar vísur
í viðbót eftir verkamanninn Jón Arason.
Ekki var von að Jóni líkaði vel að vera í
návist þeirra sem auðguðust miklu meira
en aðrir á oft óskiljanlegan máta. Um þær
hugleiðingar verða þessar til:
Fávitans um heimsku hof
heldur ágirnd vörðinn.
Margan þvingar mjög um of
Mammons náragjörðin.
Varla grillir grænt í strá
gæfu hallar línum.
Nú er myglað moðið á
Mammons stalli þínum.
Þegar Jón fer að kaupa fiskmeti fyrir
heimilið, á verðlagi sem gilti í kringum
1952, verða þessar vísur til:
Dýrtíðin er geysigrimm.
Gengur fram úr lagi,
þegar krónur knappar fimm
kostar einn rauðmagi.
Ágirndin er óskoruð,
alþýðunni klórar,
gömul bæði og grindhoruð
grásleppan á fjórar.
Ekki hefur Jón haft mikla ást á sóknarpresti
sínum eftir næstu vísu hans að dæma.
Rennir færi röng á mið,
rær oft andans tómu fleyi.
Tónar eins og tarfur við
tóman stall á vetrardegi.
Það er hinn magnaði prestur, eitt sinn í
Hveragerði, Helgi Sveins, sem ég held að sé
höfundur að þessari:

Til að öðlast þjóðar þögn
þeir sem aðra véla,
gefa sumir agnar ögn
af því sem þeir stela.
Sá góði Skagfirðingur og hagyrðingur,
Hallgrímur Jónasson, mun einhverju sinni
hafa hlustað á fréttir frá Alþingi þar sem
þingmenn hældu sér af því að hafa lækkað
tolla á innfluttu feiti til matargerðar. Urðu
þá þessar vísur til:
Þeir eru að leysa þjóðarvanda,
þegna firra sulti og hrolli.
Ótal feiti ótal landa
öðlingarnir lækka í tolli.
Mín er ósk - að mestu leyti -
metin eftir frónskum sið,
að þeir hunda og fótafeiti
fengjust til að bæta við.
Einn af mörgum góðum hagyrðingum er
Einar Hjálmar Guðjónsson. Hann mun ekki
yfir sig hrifinn af veldi peninganna eftir
þessari vísu hans að dæma:
Gamli Mammon glottir kalt
gegnum tímans mistur.
Þykist vera okkur allt
engu síðri en Kristur.

Þegar Einar fer í verslunarferð og sér hvað
kostar, verður þessi vísa til:
Dýrtíðin er draugur sá
er dregur langan slóðann.
Honum situr ókind á
sem allan hirðir gróðann.
Ein vísa kemur hér í viðbót eftir Einar,
er hún vel ort en að sama skapi hryllileg
vegna lýsingar á afleiðingum síðari
heimsstyrjaldar.
Hljóta snauðir gas að gjöf
gjósa úr hauðri blossar.
Fram af dauðans dökkri nöf
dynja rauðir fossar.
Á langri ævi áttar Jón sig á því að ekki megi
trúa öllu sem sagt er. Þá verður þessi til:
Lítt er sannleiks gatan greið
grjóti og þyrnum falin,
er því tíðum önnur leið
til annarra staða valin.
Kannski hefur það verið í kringum
sumarsólstöðurnar sem Hjálmar
Freysteinsson orti svo:

Flugurnar suða í sælutón
í sólskini baða sig álftahjón
við hafflötinn slétta,
já himneskt er þetta
veður - í boði Og Vodafone.
Önnur limra kemur hér eftir Hjálmar:
Menn þrasa út af þessu og hinu
í þinginu og sjónvarpinu
en hitt finnst mér verst
ef heimurinn ferst
út af fjölmiðlafrumvarpinu.
Séra Örn Bárður Jónsson, prestur í
Neskirkju, flutti eitt sinn sem oftar eldmessu
yfir söfnuði sínum. Árni Reynisson orti af
því tilefni svo magnaða vísu:
Örn Bárður er harður í gráasta gríninu
grimmur hans texti í lífsmagasíninu.
Hverju skornu skaðræðissvíninu
skolar hann niður með brauðinu og víninu.
Það er Ragna Guðvarðardóttir sem er
höfundur að næstu vísu.
Drottni þótti dauft á jörð
hann dreymdi um eitthvað meira,
svo skapaði hann Skagafjörð
þá skorti hann ekkert fleira.
Ekki mátti þessi ágæti boðskapur Rögnu
fá frið fyrir athugasemdum. Gunnar J.
Straumland þakkar fyrir þessar upplýsingar
og segir:
Margt er það sem miður fer
meðal Íslendinga
en hæst af öllu í heimi ber
hógværð Skagfirðinga.
Veriði þar með sæl að sinni.
/Guðmundur
Valtýsson
Eiríksstöðum,
541 Blönduósi
Sími 452 7154
Vísnaþáttur 763
( GUÐMUNDUR VALTÝSSON ) frida@feykir.is
Hver er konan: Sólrún Fjóla Káradóttir.
Maki: Sigurður Guðmundsson.
Hverra manna: Miðju barn Kára
Steindórssonar og Gerðar Geirsdóttur.
Hvar elur þú manninn: Borgarnesi og
flutti þangað af því að bæjarstjórinn var
Króksari og meira að segja upp alinn á
Hólmagrundinni.
Afkomendur: Alma Rut , Kári Jón, Ingunn
og tvö barnabörn Halldór og Sóllilja.
Áhugamál: Útivist , handavinna og
matreiðsla.
Heima er: Fjaran á Króknum.

Skólaferðalag 9. bekkjar til Vestmannaeyja
Lagt var af stað frá „gagganum“ snemma að
morgni með Rúnari Gísla rútubílstjóra og ekið
í Þorlákshöfn. Mikill spenningur var í hópnum
og þá sérstaklega hjá mér, þar sem tvö
eldri systkini mín höfðu dvalið í eyjunni um
veturinn á vertíð við ýmis störf, í frystihúsinu
eða á sjó, og grunaði mig ekkert annað en
að þarna væru þau örþreytt og upptekin
við vinnu og í mesta lagi myndu hitta mig
í stutta stund þessa helgi, því jú þau voru á
vertíð og okkur fölskyldunni skildist að það
væri unnið allar helgar og ekki litið upp úr
slor döllunum og sofið í sjógallanum. En það
kom nú annað í ljós. Þegar Herjólfur sigldi
inn innsiglinguna fór að heyrast dúndrandi
músík, bara eins og væri búið að slá upp
bryggjuballi, og þegar dallurinn nálgast
bryggjuna sé ég glitta í u.þ.b. tveggja metra
hávaxinn rauðhærðan mann og tvo örlítið
lægri með honum. Já þarna var mætt þessi
líka svakalega móttökunefnd og heldur betur
búið að hafa fyrir því að taka á móti litlu
systur og bekkjarfélögunum. Þeir voru með
steríó græjur í stórum glerskáp á hjólum og
gítar og einnig voru þeir með stóra grind
úr bakaríi undir veigarnar. Ég veit ekki
hvernig kennurunum okkar leist á þessa
móttökunefnd en þeir allavega afþökkuðu að
þeir kæmu með okkur í rútunni svo ég og ein
vinkona mín fengum leyfi til að labba með
þeim upp í bæ (sem væri nú örugglega ekki
leyft í dag).
Við leggjum af stað með steríógræjurnar
og bakarísgrindina og ætluðu félagarnir að
sýna okkur almennilegt partý í Eyjum og við
alveg til í það. En þegar við erum að nálgast
húsið sem partýið var í rennir upp að okkur
lögreglubíll og vippa sér út tveir lögreglumenn
sem heilsa bróður mínum eins og þeir hefðu
gert það áður. Einhver urðu orðaskipti á milli
þeirra og bróður og hann svo bara sest inn
í löggubílinn og þeir bruna í burtu. Ég hafði
tekið eftir því þegar við vorum að nálgast
bryggjuna að það var búið að hengja upp
íslenska fánann af móttökunefndinni og
var bróðir með fánann bundinn á bakinu og
fór það eitthvað ekki vel í lögreglumennina
(skiljanlega). Þarna skildu svo leiðir við
restina af móttökunefndinni og við vinkonan
fórum að hitta bekkjarfélagana.
Næsti dagur leið og við brölluðum
ýmislegt en þegar leið að kvöldi þennan
dag fórum við að spranga og með okkur
voru krakkar úr Eyjum að kenna okkur. Allt
í einu sjáum við ljósbjarma út í einni eyjunni
fyrir utan Heimaey. Við förum að spyrja
heima krakkana um þetta og segja þeir
okkur að það hefðu nokkrir gaurar stolið
kappróðrarbátum og róið út í Bjarnarey og
væru þeir búnir að kveikja þar varðeld. Ekki
hvarflaði að mér þarna að þetta tengdist mér
eitt eða neitt, bjóst bara við því að þegar
laganna verðir hefðu verið búnir að skamma
bróður aðeins að hann hefði farið heim að
sofa. En satt best að segja vissi ég alveg að
þarna væri hann og nokkrir hressir gaurar
með honum.
Sögulok verða ekki sögð því við fórum
svo heim daginn eftir og enginn fylgdi okkur í
skip af móttökunefndinni, enda ekki viðlátnir
þann daginn.
Í lokin skora ég á Hofsósinginn og vinkonu
mína, Guðrúnu Huldu Pálmadóttur að skrifa
næsta pistil.
ÁSKORANDAPENNINN | bladamaður@feykir.is
Ein gömul og góð sönn saga
Sólrún Fjóla Káradóttir frá Sauðárkróki
Sólrún Fjóla Káradóttir ásamt dóttur sinni.
MYND: AÐSEND
6 26/2020