Jólastjarnan - 01.12.1931, Blaðsíða 4

2- Jólastjarnan 7*
' veiðar, fór keðjan af, svo að hundurinn hljóp af stað, og það fyrsta_
.jem hundurinn kom að; var köttur, og hundurinn réðst á hann og drap ha:
)g svo fór hann af stað aftur og þá kom hann að manni, en maðurinn var
'ljótari til og forðaði sér upp í staur, ogb gat hundurinn ekki náð í
-jnnn. Þá fór hann af stað aftur, og þá kom hann að manni, sem var að fa
á veiðar; og hundurinn ætlaði að bíta hann;. en þegar maðurinn sá það;
skaut hann á hundinn. En í því kom maðurinn, sem átti hann; og sagði; að
hann mætti til að borga honum 100 krónur; og ^að gerði hann; og það varð
ekkert úr veiðinni hjá þeim þann daginn.
J Ó L I N. Björn A. Blöndal.
WiTfnrjnrmnr ----------------
Jólin eru mí að fara í hönd; og það gieður mig mjög mikið; því
að ég hefi alltaf lilakkað svo mikið til þeirra. Áður fyr; þegar ég var
lítill, þá sagði fullorðna fólkið; að það væru til jólasveinar; og áttu
þeir alltaf að koma um jólin. Einn þeirra átti að heita G-luggagægir; og
var eg mikið hræddur við hann; og fór ég alltaf út að glugganum til að
vita hvort hann væri ekki þar. Svo var mér líka sagt; að ef maður fengi
ekki einhverja nýja flík; þá æti jólakötturinn mahn. Það átti að vera jé
stór; svartur köttur. Einn jólasveiiminn hét Kjötkrólair; og þegar mamma
var að sjóða hangikjötið; var eg alltaf að spyrja hana; hvort hann hefði
ekki krækt í eitthvert kjötstykkið. Einn hét Pottasleikir; en mér var
ekkert illa við hann; Því að ég sá ekkert eftir því; þótt hann fengi að
sleikja innan pottinn. M er eg orðirrn stór og farinn að hætta að tráa;
að jólasveinar séu til; og ekki trui eg heldur; að svarti kötturinn stóri
sé til; því að nú veit ég; að fullorðna fólkið sagði þetta til að hræða
krakkana; svo að þeir láti ekki illa.
J ó L I F. Eyjólfur G-uðsteinsson.
TnrínnnnTTnnr ----------------------
Eg býst við; að þiö vitið; aí hverju jólin eru haldin hátíðleg;
svo að ég ætla ekki að fara að minnast á það. Eg var í skóla í fyrra, og
það átti að leika leikrit seinasta daginn fyrir lejrfið. Þaö voru valdir~
nokkrir ár bekknum til að leika. Svo rann seinasti dagurinn upp. Kennar-
arnir voru allir í svo góðu skapi og það var svo glatt yfir öllum. Þeir
sögðu sögur; og er það siður hjá kennurum, að kenna ekki seinasta dagim
fyrir leyfið. Svo var leikið leikrit.^ Það var leikið í náttárufræðistof-
onni. Það stóðu allir sig príöilega í að leika. Svo fórum við heim. Það
var verið að baka, þegar eg kom heim; það var jólabaksturinn. Eg sá; að
namma og viimukonan höfðu mjög mikið að gera; svo aö ég fór át og for að
athuga jólabazarana. Eg hafði auðvitað budduna með mér og keypti ýmisleg.
landa systkinum mínum. Svo fór eg heim og faldi það; er eg hafði keypt;
því að það mátti enginn sjá. Loks kom aðfangadagur jóla. Allt var hreins-
að og fágað. Það var ekki borðað fyr en kl. 4. Þegar ég kom inn í stofunr
sá eg jólatré þar á borði inni; og vænna þótti mér um hitt: ég sá fat;
fullt af hangikjöti og annað af eintómum ávöxtum; því að ég er mikill mat
uákur. Jæja; loks' var farið að borða, og eg borðaði ekki minnst; það skal
sg ábyrgjast. Það voru sungnir sálmar og spilað. Það leið á kvöldið. Eg
gaf krökkunum það; er ég hafði keypt og þökkuöu þau mér fyrir það. Svo
komu Jolagjafir frá frændfólki oklcar; og sá ég; að pabbi lét þá hafa
^öggla; er þeir fóru með til baka. Eg fékk margar bækur og margt fleira.
3vo kom pabbi^með böggla og gaf mér og öllum sinn böggulinn hverjum. Eg
tók utan afmínum í snatri, og sá eg þá gljáandi stálskauta; var það gjöf
sem ég hefði helzt óskað mer. — öll börn hlakka til jólanna.