Jólastjarnan - 01.12.1931, Blaðsíða 10

8- Jólastjarnan 7»D.
. I . * . • * . • •_• • .•_• _ •_• •_• • • •. •„ • • • •_• • • •• • • ••••••••• ••• ••• • ••••••■••»••••• • • • • • • • • • «
• ••••• •• * • • • • •'■'^ • '•* • • • • ’ •" •*" m 'i •’ • •" • ‘V’ • “"4’ • •’ • •" •* •" ’ •" •’ • •" • 4' ""•' ’ • 4 "•*' •"* •" • ’ 4' •"* •'*4'" •"^•~ •" « V • * * • •"■ ’V •1 # v ^ r.
Síðan hófst kapphlaup, hæði 50 *&« og 100 m. o. s. frv. Þar talaði Sigurc
'ur Greipsson og Ásgeir Ásgeirsson. Einnig var háð kappsund. og síðan var
iansað. Kl. 6 lögðum við af stað heim. Riðnm við frekar hægt. Við áðum
hjá Ingólfsfjalli og á meöan fórum við í ýmislega leika, t. d. að hlaupe
í skarðið, kött og mús o. fl. Síðan fórum við heim og þótti mér mjög gan.
an að ferðinni.
S Ö I I SAGA. Lárus Ingimarsson.
It II tl II IIII U II tt tt 11 II II It Sf I! tl
Það var haustið 1920, að stálka úr iLngvallasveitinni hrá sár
suður í Reykjavík og var 2-ý nætur þar. Hán fór í híl suður, en svo vant
aði farið austur aftur. ITú voru ekki hjá henni aðrar ’dtgöngudyr, en að
fara gangandi austur aftur, en hún var svo heppin, að hun rakst á híl-
stjóra, sem flutti hana upp fyrir Miödal. St«í’o Isggur hún einsömul á heið
ina, en þegar hdn er komin upp á Brdnir, sem svo er kallað, sér hdn hvar
kemur hrafn á móti henni og f'lýgur svo áfram á hlið við hana. En þegar
hdn sér, að hann ætlar að fylgja henni, ^tekur hdn upp smurt hrauð, sem
hdn hafði með sér í nesti, hrýtur af því mola og lét á vörðu, því að
krummi tyllti sér alltaf á vö^ðu, þegar hann var fljótari en hdn. Þette
lét krummi ganga, þangað til hann var kominn móts við hæinn. Svo kemur
stdlkan heim og segir frá fylgdinni. Þá dettur hdshóndanum í hug, að han
hafi séð dti á tdni háða heimilishrafnana og annan fljdga suður á heiði,
og dettur í hug, að þar muni krumrni vita af æti. En þegar farið var að
hera saman, um hvert leyti krummi fór og ferðalag stdlkunnar, þá var áli
ið, að hann hafi vitað af ferörnni og ætlaö aö fylgja henni.
EEB.ÐASAGA. Leifur Jóliannesson.
11 it n 111; si 11 ii t! it ti 11 n s? n» u ■ ~
Eg var í sveit x sumar, hjá Jóhannesi ölafssyni, sem hýr á Sv.t
hóli í Miðdölum. Eg skémrati mér mjögynikið og fékk oft að ríða dt á sunn
udagana. Það eru margir lorakkar á Svínhóli, og ætluöum^við að fara og
aðrir krakkar á hæjunum í kring, upp í Vatnstunguuað tína her, því að þc
er oft mjög mikið af herjum. Við ætluðum að fai'a næsta sunnudag. Við voj
um að hlakka til að fara alla viloina. Við ætluðum að fara fimm frá okkir.
og við urðum að fá lánaða tvo hesta, því að mera.rnar voru m.eð folaldi og
svo vildi hann ekki lána reiðhestinn. Vikan var* óðum að líða og nd var
hráðum kominn sunnudagur., sem við höfðum svo lengi hlaldoað til. A sunr
udagsmorguninn vaknaði ég snemma og við öll. Við spurðum hvernig veðrið
væri, og sagði hann mér, að það væri mjög mikil þoka og við gætum ekki
farið, ef ekki rnundi minhka þokan. Okkur þótti það mjög leiöinlegt, ef
við gæturn ekki farið. Við fórum að klæða okkur og fara dt til aö sjá veð.
ið. Það var mjög mikil þoka. Við hiðum eftir að þokan mundi minnka. Hdn
var nd minni en fyrst, og svo var hdn orðin mjög lítil. Eór ég nd að sæk;
hestana. Eg gekk upp á svo nefnda Kastala og horfði fram í hrekkurnar og
sá ég þar enga hesta. Fg fór þá upp á svo nefndan Háls, og þegar ég kom
dálítið upp háls, var mjög mikil þoka. Eg leitaði nd að hestumxm, en sá
þá hvergi. Eg sá líka ekloi langt í hurtu fyrir þoku. En mér sýndist ég
sjá hesta fyrir framan mig. Eg gekk þangað, en það voru hara kindur, ser
sýndust svona stórar í þokunni. Eg fóf ?id um hálsinn, en fann þá ekki.
Eg fór þá að hugsa urn, að þeir kynnu kannske að geta verið niður við á,
I því heyri ég hnegg. Eg fór þangað, en þaö voru þá hara tryppi og fol-
aldsmerar. Eg gekk þá niður í hrekkur, og sá ég þá að hestarnir lágu þar
hak við holt. Eg tók einn þeirra og reið í hvelli heim. Svo tóku strák-
arnir hestana. og heizluðu þá og lögðu á þá, en ég fór að hda mig. Svo
fórum við af stað, og fór ég og annar strákur dt að Svalharða að taka