Skólaskátinn - 01.12.1939, Blaðsíða 5

SKÓLASKÁTINN
O
yj
steinshverir, þar sem dag og nótt framleiö-
ist brennisteinn og viðeigandi lykt. Og er
við gengum í langri röð eftir volgum sand-
inum með vellandi pytti á báðar hliðar, var
«kki frítt við að sú ónotahugsun læddist inn
hjá mér, að ef þetta væru nú heimkynni
þess gamla, þá væri ekkert gaman að eiga
ef til vill eítir að lenda þarna, og ógaman
væri að sjá á eftir einhverjum í heimsókn
niður á við.
Þegar komið var a£ hættusvæðinu að
bílnum aftur, tóku nokkrir þrifamenn sig til
og hófu hnífa sína á loft og skófu aurinn af
fótum meðbræðra sintra og systra, því á
skóna hafði safnast saman allþykkt lag af
alls konar úrgangi úr yðrum jarðar, sem
ekki þótti bílhæfur. fetta verk tók allmik-
inn tíma og var þeim lyktnæmu til ama.
í*ar í hópi voru margar stúlkurnar, sem
gerðu með andlitinu alls konar fettur og
grettur, sem hér verður ekki skýrt frá vegna
núverandi fríðleika þeirra.
t*egar þessu var lokið var haldið til baka
að Reykjahlíð. Þar var farið heim og beð-
ið um fylgdarmann til að vísa okkur á
»Stóru-gjána«, og buðu sig undir eins fram
3 ungar og fríðar stúlkur, sem leystu það
hlutverk með sóma. Eftir þetta var haldið
beina leið að Geiteyjarströnd. Par var
stoppað hjá fjárhúsunum og allur skarinn
lagði samstundis af stað fótgangandi í
•Dimmuborgir* — að undanteknum bílstjór-
anum, sem fór heim að bænum og fékk sér
hressingu. Hann var víst ekki ofhaldinn af
kostinum, og ein stúlkan lagði sig fyrir í
bílnum, sotnaði og lét sig dreyma um
rabarbaragrautinn, hann var vel geymdur
ennþá.
Dropunum, sem komu í máltíðarlokin var
fyrir löngu stytt upp og komið bezta veður,
logn og blíða, sem hélst fram yfir miðjan
næsta dag. Ferðin í Dimmuborgir gekk að
ýmsu leyti mjög vel. Við fórum víða um
og sáum ýmsa einkennilega lagaða kletta
og margbreytileg jarðföll, en við fundum
ekki «Kirkjuna« hvernig sem við lcituðum,
svo að við samþykktum að það væri búið
að flytja hana á annan stað hagkvæmari
sóknarbörnunum, ef einhúer \æru.
Þegar við komum aftur t'l fjárhúsanna
vat hurðin tekin af hjörunum, nýtízku eld-
húsborð útbúið og prímusarnir kynntir und-
ir grautum, Mannskapurinn raðaði sér síð-
an á garðann með diska og skeiðar tilbúinn
til orustu, og nú hvarf rabarbaragrauturinn
með undrahraða. Allir voru sammála um,
að svona góðan graut hafði enginn smakk-
að áður, Á eftir var borðaður hafragrautur
með nógri mjólk út á og smakkaðist hann
einnig sem mesta ágæti, Hafragrauturinn
átti nú reyndar ekki að heita eftirmatur
heldur kvöldmatur, því að kl. var farin að
ganga 9 um kvöldið.
Eftir þetta var tjöldum slegið upp, því að
nú var farið að hugsa fyrir komandi nótt.
Veðrið var yndislegt, en flugurnar þvert á
móti, og báru sumir ör eftir þær næstu
daga. Þegar tjölduninni var lokið fékk einn
all heiftarlega verki í magann, sem apótek-
ari ferðarinnar kannaðist ekki vel við. En
eftir ríflegan skammt af »hoffmannsdropum«
og nokkrar hándayfirlagningar fór honum
að batna, og lagðist hann þá fyrir í einu
tjaldinu og sofnaði brátt. Litlu síðar kom
annar all illa haldinn og hélt fyrir eyrað.
far hafði ein fluga leitað sér náttstaðar, en
þar sem hún hagaði sér mjög illa og söng
mikið þar inni, þá var þetta all óþægilegt
fyrir eiganda eyrans. En eftir að apótekar-
inn var búinn að hella í eyrað alls konar
olíum og svæfandi lyfum, þá fór flugan að
spekjast. Síðan var þessi með eyrað lagður
í eitt tjaldið og þar sofnaði hann.
Nú var fyrir alvöru farið að »pakka« í
tjöldin undir svefninn. Þar varð allt að
vera eftir vissum reglum, einn varð að snúa
í austur og sá næsti í vestur o. s. frv.
Ekkert tjaldrúm mátti fara til spillis, svo að
allir kæmust fyrir þar inni. Kl. 12 á miðnætti
var komin ró yfir flesta og margir vel
sofnaðir.
Kl. 9 næsta morgun var risið úr rekkju,
og þótti þá mörgum notalegt að geta hreyft
sig j landrýminu utan við tjöldin eftir næt-