Skólaskátinn - 01.12.1939, Blaðsíða 6

4
SKÓLASKÁTÍNN
urþrengslin og svefninn Nú var eldaður og
étinn einn af þessum góðu hafragrautum, og
síðan pakkað saman og haldið af stað heim
á leið. Við fórum rólega og stoppuðum þar
sem okkur þótti sérstaklega fallegt, og laust
fyrir hádegi komum við að Laugaskóla.
jÞar var ákveðinn viðkomustaður, því að
einn félagi okkar var ráðinn sem aðal »fylli-
rafturinn* við bindindissamkomu vínhatara,
sem stóð yfir að Laugum þennan dag.
Tjöldum var því slegið upp stutt frá skólan
um, og þar eldaður aðal-matur dagsins og
étinn, síðan var eldaður næsti matur o. s. frv.
— Þann dag varð enginn verulega svangur-
Kl. 6 e. h. var lagt af stað frá Laugum
heim á leið aftur. Þá vaf öll aðalhátíð stað-
arins afstaðin og farið að rigna all blautri
rigningu, sem hélst það sem eftir var ferð-
arinnar,
KL tæplega 9 um kvöldið komum við tif
Akureyrar og hver fór heim til sín velvak-
andi og f góðu skapi, en allir raddlausir og
rámir. Það var lélegur söngurinn síðasta
sprettinn,
Að síðustu vil ég þakka bílstióranum, Valdi-
mar Jónssyni, fyrir sérstaklega skemmtilega
framkomu í þessari ferð.
Hans Jörgenson.
KAKÓBRALLIÐ í LAUFÁSI.
(Ferðasögubrot úr hvítasunnuútilegunni).
Eftir gönguferðina vorum við orðnir svang
ir og þyrstir, og því farnir að vonast eftir
einhverri næringu, þegar fyrirliðinn loksins
kallaði til okkar og spurði hverjir það væru,
sem vildu búa til kakóið.
Lað kom vatn í munninn á okkur og
margar hendur voru á lofti, því að flestir
vilja vera við matreiðsluna, þegar farið er
að minnka í maganum. »Fið þarna, Haf-
steinn og þú þarna flitli snáði á svörtu föt-
unum, þið eruð ágætir »kokkar«, Hann átti
vist við mig, og við Hafsleinn hlupum í
gamla torfbæinn þar stutt frá, því að þar
var eldhúsið okkar. Við kveiktum nú á
»prímusnum*, og ég sagði Hafsteini að ná
í vatn, liann væri mátulega sterkur til þess,
Að vörmu spori kom Hafsteinn með vatn-
ið, við helltum því í pottinn okkar blessað-
an og lögðum hann svo á »prímusinn«.
Fegar vatnið var farið að sjóða, hrærðum
við kakóið hægt og hægt út í potdnn, bætt-
um sykri í eftir þörfum og helltum svona á
að gizka einum lítra að mjólk út í það, því
að nú þurfti að búa til gott hvítasunnukakó.
Fegar kakóið var orðiö gott að okkar dómi
löbbuðum við af stað með það til hinna,
sein voru orðnir »rangeygðir« eftir sop-
anum.
Við bárum pottinn á milli okkar og fór-
um örhægt. En vegna þess að við gleymd-
um að slökkva á prímusnum, snérum við
aftur til þess að gera það og skildum pott-
iun eftir í bæjardyrunum á meðan. En af
einhverjum klaufaskap, rak ég fótinn í stein-
inn, sem hélt opinni hurðinni, svo að hurðin
skall á pottinn okkar og kakóið skvettist úr
honum í allar áttir,
Fað var nú ekki laust við að ég fengi
skammir hjá Hafsteini, því að hann er nú
vanur að láta það fjúka þegar færi gefst.
En þegar því var lokið kom okkur saman
um að bæta köldu vatni í pottinn, láta einn
bolla af kakói og annan at sykri þar út í
og halda svo áfram með ’það til hinna.
Reyndar var það ekki vel heitt á eftir. En
þetta blessaðist samt allt, og kakóið var
drukkið með góðri lyst uppi í hlíðinni hjá
Laufási, og hláturinn heyrðist víst inn að
Akureyri,
Hörður Helgason, 13 ára.