Morgunblaðið - 29.09.2021, Síða 14

14 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 29. SEPTEMBER 2021
✝
Herdís Þuríð-
ur Sigurðar-
dóttir fæddist á
Húsavík 7. júlí
1976. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Norðurlands á
Húsavík 18. sept-
ember 2021.
Foreldrar Her-
dísar eru Anna
María Karlsdóttir,
f. 3. okt. 1954, og
Sigurður Brynjúlfsson, f. 18.
júlí 1954. Bræður Herdísar eru
Herdís ólst upp í Lundi í
Öxarfirði fyrstu æskuárin en
á Húsavík eftir það. Hún nam
íslensku og málvísindi og
lauk meistaraprófi í Háskóla
Íslands. Einnig lauk hún námi
til kennsluréttinda. Herdís
starfaði lengst af við kennslu
og stjórnunarstörf á grunn-
og framhaldsskólastigi.
Lengst starfaði Herdís við
Framhaldsskólann á Húsavík,
m.a. sem skólameistari, og
Borgarhólsskóla á Húsavík
við íslenskukennslu.
Herdís háði hetjulega bar-
áttu við krabbamein um
nokkurt skeið fyrir andlátið.
Útför Herdísar fer fram
frá Húsavíkurkirkju í dag,
29. september 2021, klukkan
14.
Brynjúlfur, f. 19.
apríl 1978, og Karl
Hannes, f. 12. sept.
1986.
Eiginmaður
Herdísar er Óli
Halldórsson, f. 10.
maí 1975. Börn
þeirra eru: 1) Hall-
dór Tumi, f. 11.
sept. 2001; 2) Elín
Anna, f. 11. jan.
2003; 3) Sigurður
Búi, f. 15. des. 2009, og 4)
Brynjúlfur Nóri, f. 7. maí 2012.
Dísa mágkona okkar hefur
kvatt okkur í hinsta sinn og það er
þyngra en tárum taki. Við minn-
umst hennar fyrir áralangan vin-
skap og einstaka góðmennsku.
Hún er ógleymanleg öllum sem
henni kynntust fyrir góðvild, já-
kvætt hugarfar, skarpa hugsun og
fallega fjölskyldu hennar og Óla.
Dísu var alla tíð umhugað um fjöl-
skylduna og heimilið og var ein-
staklega traust og stuðningsrík við
sína fjölskyldu og vini í því sem
hver og einn tók sér fyrir hendur.
Dísa var mikil áhugamanneskja
um íslenskt mál og málfræði og
lauk námi í Háskóla Íslands á því
sviði með glæsibrag. Hún var far-
sæl og samviskusöm í öllum sínum
störfum.
Hugur okkar er hjá Óla bróður
og börnunum – Halldóri Tuma, El-
ínu Önnu, Sigurði Búa og Brynjólfi
Nóra – og hjá foreldrum Dísu,
bræðrum og nánustu fjölskyldu.
Það hefur verið mikil samheldni
í stórfjölskyldum Dísu og Óla að
takast á við þau verkefni sem
fylgja því að ganga í gegnum erfið
veikindi hennar. Á þessari sam-
heldni verður byggt inn í framtíð-
ina og verður jákvætt hugarfar og
æðruleysi Dísu okkur leiðarljós.
Við bræður munum líkt og aðrir
sem standa fjölskyldunni næst
veita Óla, börnum og fjölskyldu
sterkan stuðning til að takast á við
breyttan veruleika. Hann mun
birtast með fjölbreytilegum hætti
– í stóru sem smáu.
Magnús Halldórsson og
Valdimar Halldórsson.
Það er erfitt að ná utan um það
að hún Dísa okkar sé farin frá
okkur, fallega og góða Dísa, fjög-
urra barna móðir, elskuð eigin-
kona, dóttir og systir.
Við vorum frænkur, jafnöldrur
og bestu vinkonur og höfðum
fylgst að allt okkar líf. Við fædd-
umst með mánaðar millibili og
vorum skírðar saman í stofunni
hjá móðurforeldrum hennar á
Húsavík. Við bjuggum hvor í sín-
um landshlutanum og hittumst
því ekki eins oft og við hefðum
viljað en skrifuðumst á alla okkar
barnæsku og unglingsár. Nú eru
bréfin frá Dísu mér dýrmætur
minningasjóður. Ég les í gegnum
þau, svo vandlega skrifuð og
skreytt, og minnist hnyttnu og
skemmtilegu Dísu frænku með
spékoppana, sem bjó í Lundi í
Öxarfirði og var alltaf höfðinu
hærri en ég. Á þeim tíma til-
heyrðum við ásamt bræðrum
okkar, Billa og Heidda, leynileg-
um félagsskap sem gekk undir
nafninu „Leynihópurinn fjögur
saman“ og sótti innblástur í Æv-
intýra- og Fimmbækur Enid Bly-
ton. Við brölluðum margt saman
þegar við hittumst og héldum
leynifundi í bækistöðvum okkar.
Sameiginleg tjaldferðalög fjöl-
skyldunnar voru okkur tilhlökk-
unarefni á hverju ári og frá þeim
áttum við góðar minningar um
samveru og leik. Eftir að Dísa
flutti til Húsavíkur með fjöl-
skyldu sinni hélt hún áfram að
senda mér fréttir af öllu því
helsta, skólagöngu og prófum,
bandbrjáluðu vetrarveðri, Sonna
litla bróður, sem var alltaf að
segja „gæsilett!“, gjafmildi Örnu
frænku sem gaf henni svo fín föt
(„er hún ekki góð?“), prjóna-
kennslu mömmu og huggunar-
orðum pabba þegar naggrísinn
Rósa kvaddi. Öll bera bréfin vitni
um þá frásagnargáfu, glettni og
gæsku sem alltaf einkenndi Dísu.
Í síðustu bréfunum var svo kom-
inn til sögunnar ungur maður,
hann Óli, sem varð hennar trausti
og góði félagi í verkefnum lífsins,
einstakur gæðamaður.
Vinátta okkar Dísu þróaðist
með árunum og dýpkaði, ekki síst
eftir að ég varð móðir eins og hún
og fann að ég gat alltaf leitað til
hennar um ráð og skilning. Því
þannig var Dísa, umhyggjusöm,
hlý og ræktarsöm við sitt fólk.
Hún sinnti afa okkar og ömmu af
stakri alúð þeirra síðustu daga og
fyrir það verðum við henni alltaf
þakklát. Hún var gestrisin og
smekkvís og hafði hæfileika til að
gera allt hlýlegt og fallegt í
kringum sig, eins og heimili
hennar og öll hennar nærvera
bar vott um. Svo var hún af-
burðaskemmtileg, glettin og orð-
heppin og þar áttu þau hjónin vel
saman og vandfundinn skemmti-
legri félagsskapur en þau tvö.
Börnin þeirra fjögur, Halldór
Tumi, Elín Anna, Búi og Nóri,
munu alltaf búa að því sem
mamma þeirra kenndi þeim og
gaf með kærleika sínum og góðu
fordæmi, en betri og mannvæn-
legri börn er vart hægt að hugsa
sér. Hún var fyrirmynd mín í svo
mörgu, hún Dísa, mín hjartfólgna
vinkona og frænka, og ég mun
sakna hennar sárt, en alltaf
geyma hana í hjarta mínu.
Missir Óla og barnanna, for-
eldra hennar, bræðra, Dísu eldri
og fjölskyldunnar allrar er meiri
en hægt er að koma orðum að og
ég votta þeim mína dýpstu samúð.
Drífa Kristín Þrastardóttir
Dísa hefur í okkar fjölskyldu
verið nefnd í sömu andrá og Óli í
nær þrjátíu ár. Alltaf Óli og Dísa.
Hún kom inn í fjölskylduna á sinn
hátt. Ekki með látum, en við viss-
um öll að hún var komin til að
vera. Það er því afar þungbært að
kveðja hana í dag.
Dísa er í huga okkar hin
trausta, hægláta, en ákveðna,
kona sem vandar sig við hvert
verkefni. Þegar ég bauð Dísu og
Óla að líta eftir Halldóri Tuma,
sem var þá rúmlega eins árs, fékk
ég nokkrar þéttskrifaðar blaðsíð-
ur af leiðbeiningum um það sem
hann vildi borða og gera. Okkur
Halldóri Tuma kom enda ágæt-
lega saman þennan dag sem Elín
Anna systir hans fæddist. Það
munaði um undirbúning Dísu.
Það munar um Dísu sem vand-
aði til hverra verka, hvort sem
það sneri að því að miðla af þekk-
ingu sinni eða reynslu og gera
fallegt í kringum sig. Það munar
um Dísu að hlusta þolinmóð á
okkur frændsystkini Óla brjóta
eitthvað óvart og röfla um lífsins
gagn og nauðsynjar. Alltaf vor-
um við velkomin í heimsókn til
Óla og Dísu og alltaf var þar líf og
fjör. Þeir yngri bræður, Búi og
Nóri, annaðhvort ofan á foreldr-
um sínum eða í fangi þeirra.
Eldri systkini þeirra að passa
upp á þá, eins og þau hafa alla tíð
gert svo fallega. Búi mögulega að
ræða um fugla og veiðiskap við
tvíburafrændsystkini sín og Nóri
að spila tónlist fyrir okkur öll.
Þarna var jafnvægið og hlýjan
sem Dísa og Óli sköpuðu saman
fyrir okkur öll hin.
Það munar um Dísu sem með
sínu rólega og fallega fasi gerði
besta kaffi á Húsavík og með því
var alltaf borið fram gefandi sam-
tal um málefni líðandi stundar,
auðvitað í fallegri skál. Það mun-
ar um Dísu með glettni í auga og
spékoppa að hlæja bæði af uppá-
tækjum krakkanna sinna og af
Óla þegar hann braut eitthvað
óvart. Það munar um Dísu sem
með mildi sinni hjálpaði þeim öll-
um þegar á þurfti að halda.
Það munar um Dísu þegar við
minnumst brúðkaupsdags þeirra
Óla, þar sem gólfið í húsinu á Hall-
dórsstöðum gekk til þegar gestir
stigu dans. Það munar líka um
Dísu á Halldórsstöðum að hella
upp á kaffi, taka á móti tónleika-
gestum og að svæfa börn í suður-
herberginu. Það munar um Dísu
að steikja tónleikakleinur í kleinu-
pottinum hennar Dísu ömmu sinn-
ar. Það munar um Dísu sem kenn-
ara og skólameistara sem hlífði sér
ekki við að takast á við flókin og
krefjandi verkefni og hvað það
fórst henni vel úr hendi. Það mun-
ar um Dísu sem var réttlát, vönduð
og skemmtileg.
Það munar vitanlega fyrst og
fremst um Dísu sem eiginkonu,
móður, dóttur, systur og barna-
barn. Það munar líka um Dísu
fyrir okkur öll hin sem vorum svo
lánsöm að fá að kynnast henni.
Tilvera okkar er fátækari við frá-
fall hennar en minningarnar gera
okkur ríkari. Ástvinum Dísu
vottum við innilega samúð okkar.
Fyrir hönd Árholtsfjölskyld-
unnar allrar,
Þóra Hallgrímsdóttir.
Elsku Dísa.
Takk fyrir allt síðustu tæpu
þrjátíu árin, takk fyrir vináttuna,
samveruna, te- og kaffibollana þar
sem lausn lífsgátunnar var oftar en
ekki til umræðu, takk fyrir börnin
fjögur, takk fyrir traustið sem þú
og þið Óli hafið sýnt mér og mínu
fólki gegnum tíðina í svo mörgum
málum. Takk fyrir fegurðina,
ákveðnina og heiðarleikann sem þú
hafðir fram að færa í lífi þínu. Takk
fyrir að hafa verið fyrirmynd fyrir
okkur öll á svo margan hátt.
Kæru vinir, Óli, Tumi, Auja, El-
ín Anna, Búi og Nóri. Siggi, Anna,
amma Dísa, Sonni, Billi og fjöl-
skylda. Halldór, Onna, Valdi,
Maggi og fjölskylda, samúðar-
kveðjur ykkur öllum til handa.
Takk fyrir okkur, elsku Dísa.
„Einhvers staðar einhvern tím-
ann aftur…“ ( ME).
Þínir vinir,
Stefán Þór , Margrét
Hólm og Jón Hallmar.
Fundum okkar Dísu bar sam-
an þegar við byrjuðum í íslensku
í HÍ á sama tíma í lok síðustu ald-
ar. Við vorum fljótar að átta okk-
ur á sameiginlegum norðlenskum
uppruna og áttum eftir að fylgj-
ast að í náminu í nokkur ár. Vor-
um málfræðimegin en í íslensku-
skor voru, og eru enn, ákaflega
færir málfræðikennarar sem áttu
gott með að hrífa nemendur með
sér. Bókmenntirnar áttu þó eftir
að ná sínum sessi þegar Dísa fór
að kenna.
Dísa var afburðagóður náms-
maður og sinnti sínu af samvisku-
semi og miklum metnaði. Henni
fylgdu hvorki hávaði né læti,
nærveran svo notaleg að próf-
dómari í munnlegu prófi hjá
henni sofnaði – ekki í einu prófi
heldur tveimur! Hún var hógvær
og hlý, brosmild og kankvís, en
grandvör og lét ekki út úr sér
styggðaryrði um nokkurn mann,
nema í mesta lagi ef viðkomandi
hafði unnið rækilega til þess og
þá með töluvert fágaðri orða-
forða en flestir aðrir hefðu valið.
Við Dísa hittumst of sjaldan síð-
ustu ár en heyrðumst alltaf við og
við. Eitt slíkt tilefni var fyrir
nokkrum árum þegar hún vann að
mínu frumkvæði orðskýringar fyr-
ir nýja útgáfu af Sölku Völku fyrir
Forlagið. Það gerði hún af stakri
vandvirkni eins og við var að búast
og lagði þar með sitt af mörkum til
að efla skilning nýrrar kynslóðar á
höfundarverki Nóbelsskáldsins.
Ég minnist með einlægu þakk-
læti margra góðra stunda yfir
skólabókum og kaffibollum, vin-
áttu og ræktarsemi. Ég votta Óla,
börnum þeirra og aðstandendum
öllum mína innilegustu samúð.
Laufey Leifsdóttir.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast Herdísar Þ. Sigurðardótt-
ur sem nú hefur fengið hvíldina
eftir erfiða baráttu við krabba-
mein. Með sorg í hjarta kveð ég
Dísu en líka með miklu þakklæti.
Þakklæti fyrir að hafa kynnst
henni í leik og starfi.
Ég kynntist henni fyrst þegar
hún var nemandi minn við Fram-
haldsskólann á Húsavík. Hún var
afburðagóður og samviskusamur
nemandi sem ég fékk svo að kynn-
ast enn betur þegar hún leysti mig
af í kennslunni í Framhaldsskólan-
um þegar ég fór í námsorlof 2006-
2008, þvílíkt lán var það fyrir mig
og skólann. Við kenndum saman
við FSH og síðar var ég svo heppin
að hafa hana með mér við stjórnun
skólans þegar ég tók við skóla-
meistarastöðu. Betri áfangastjóra
og aðstoðarskólameistara hefði ég
ekki getað hugsað mér. Hún var
svo dugleg og ósérhlífin, klár og
skemmtileg – það var gaman í
vinnunni hjá okkur þó oft væru
verkefnin flókin og stressandi, þá
var gott að hafa Dísu, yfirvegaða
og rólega sér við hlið. Hún var mik-
ill fagurkeri og allt sem hún tók sér
fyrir hendur gerði hún vel.
Síðustu ár vorum við saman í
Agora, alþjóðlegum kvennaklúbbi,
og hennar verður sárt saknað þar.
Ef ég mætti bara nota eitt orð til
að lýsa Dísu minni væri það orðið
einstök. Teri Fernandez sagði fyrir
margt löngu: „Einstakur er orð
sem notað er þegar lýsa á því sem
er engu öðru líkt, faðmlagi eða sól-
arlagi eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd. Einstakur
lýsir fólki sem stjórnast af rödd
síns hjarta og hefur í huga hjörtu
annarra. Einstakur á við þá sem
eru dáðir og dýrmætir og hverra
skarð verður aldrei fyllt. Einstakur
er orð sem best lýsir þér.“
Að senda samúðarkveðju og
óskir um styrk virðist svo léttvægt
á þessari stundu, en allur hugur
minn fylgir þessum orðum og ég
vona heitt og innilega að elsku Óli,
krakkarnir allir, foreldrar, amma,
bræður, tengdaforeldrar og fjöl-
skyldan öll megi finna styrk til að
fást við það sem lífið hefur nú lagt
fyrir þau. Minningin um Dísu lifir
um ókomna tíð – hún var einstök.
Dóra Ármannsdóttir.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf sem
gleymast eigi,
og gæfa var það öllum, sem fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sig.)
Dísu er ég þakklát fyrir að
hafa kynnst. Hún hafði meiri
áhrif á mig en mig grunar að hún
hafi gert sér grein fyrir. Ég leit
alltaf upp til hennar. Hún var
ekki bara forkunnarfögur heldur
einnig gáfuð, klár, dugleg og full
af auðmýkt og alúð gagnvart
hverjum og hverju sem er. Hún
hafði einstakt yfirbragð, augu
sem dáleiddu og bros sem
bræddi. Dísa var fyrsta mágkona
mín og kom alltaf svo vel fram við
mig. Hún fór yfir ritgerðir fyrir
mig enda snillingur í íslensku.
Það er að mörgu leyti henni að
þakka að ég hef í gegnum tíðina
alltaf viljað bæði tala og skrifa
rétt og því er ég örlítið stressuð
að hér komi fram stafsetningar-
villur.
Dísa hafði ótrúlega næmt auga
fyrir smáatriðum og því voru
jólapakkarnir t.a.m. fagurlega
innpakkaðir. Gjafir frá henni
virtust alltaf valdar eins og hún
læsi hug manns. Dísa klæddist
alltaf svo smart fötum og heimili
hennar bar þess merki að þar
væri hver staður og hlutir valdir
saman af kostgæfni.
Á sorgarstundu sem þessari
reikar hugurinn aftur, og þó að yfir
20 ár séu liðin frá því að ég og Billi
bróðir hennar héldum hvort í sína
áttina, lét Dísa mig vita um hver jól
að ég væri enn hluti af hennar veg-
ferð með því að senda mér jóla-
kort. Það klikkaði aldrei hjá henni
og þótti mér hvað vænst um kortin
frá henni. Emelíana, dóttir okkar
Billa, var Dísu svo mjög kær og
verð ég henni ævinlega þakklát
fyrir kærleikann sem hún veitti
henni. Útsaumaða fæðingarmynd-
in sem Dísa gerði og gaf Emelíönu
þegar hún fæddist hangir uppi á
vegg og hefur alltaf gert. Hún er
algjört listaverk þar sem augljóst
er að vandað hefur verið til verka
og myndin innrömmuð hjá alvöru
innrammara. Svona var Dísa í mín-
um huga.
Síðastliðið vor lágu leiðir okkar
Dísu saman á ný. Ég hefði kosið
aðrar aðstæður en við eyddum
saman tæplega mánuði á Krist-
nesi í endurhæfingu. Það veitti
mér ró að hafa Dísu þarna, rólega
yfirbragðið hennar hafði góð
áhrif á mig. Ég hafði mikla von í
brjósti fyrir hana og var svo glöð
þegar ég kom inn í herbergi til
hennar einn daginn og hún bað
mig um að reima fyrir sig skóna.
Ég var glöð að geta aðstoðað
hana á þann hátt, ekki bara af því
að hún var að hjálpa mér sjálf
óafvitandi heldur vegna þess að
mér þykir vænt um hana.
Þó að sorgin sé djúp má í henni
finna gleði. Allan þann kærleik
sem stafaði frá Dísu, sjá fyrir sér
bros hennar og heyra hláturinn.
Gleðjast yfir lífi hennar sem sjá má
áfram í börnunum hennar, æsku-
ástinni og lífsförunaut Óla, sjá
augu hennar fyrir sér í mána-
skininu og finna hlýjuna sem frá
henni stafaði í geislum sólarinnar.
Ég er þakklát fyrir að hafa feng-
ið að vera þér samferða um stund,
elsku Dísa, og hlakka til að hitta
þig á öðrum stað í öðrum tíma.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til stórfjölskyldunnar.
Hilda.
Elsku hjartans Dísa, Dísa hans
Óla, eins og hún var iðulega nefnd
í minni fjölskyldu, hefur kvatt
þetta líf. Þvílík sorg, þvílíkur
harmur. Óli og Árni „litli“ bróðir
minn fæddust með þriggja daga
millibili, eru æskuvinir – bestu
vinir – og Óli því heimagangur á
Baughólnum og minn vinur einn-
ig. Dísa var fallega, brosmilda,
feimna stúlkan í næsta húsi við
okkur á Baughólnum – þannig
man ég hana fyrst eftir að hún
flutti til Húsavíkur. Í minningunni
var hún orðin kærasta Óla
skömmu síðar. En þann 2. sept-
ember 2000 voru þau Óli og Dísa
svo orðin hjón, þvílíkur hamingju-
dagur. Þremur vikum áður var Óli
veislustjóri í mínu brúðkaupi og
Dísa honum þar við hlið. Á þessum
tíma urðu kynni okkar Dísu nán-
ari og hlýr vinskapur myndaðist
næstu árin, við eignuðumst frum-
burði okkar í Reykjavík, þá Aron
og Halldór Tuma, með rúmlega
viku millibili í september 2001.
Samveran jókst, ungbarnasundið,
göngutúrarnir, kaffisoparnir og
svo margt fleira - ómetanlegur
tími þar sem við deildum öllu því
sem viðkom drengjunum okkar
ungu og lífinu almennt. Elín Anna
þeirra Óla og Dísu kom í heiminn
einu og hálfi ári síðar og fjölskyld-
an ákvað svo að flytja úr Kópavog-
inum aftur heim til Húsavíkur. Ég
saknaði þeirra mikið en vinskap-
urinn hélt þó samverustundum
fækkaði. Á Húsavík bættust tveir
prinsar við þeirra fjölskyldu, þeir
Sigurður Búi og Brynjúlfur Nóri.
Þvílík gæfa að eignast fjögur
dásamleg börn. Elsku Dísa var
mikil fjölskyldumanneskja og fal-
legt að fylgjast með hvernig hún
umvafði allt og alla með hlýju og
væntumþykju. Dísa og Óli voru
dásamleg saman, samstaðan, vin-
áttan, virðingin, húmorinn og ást-
in leyndu sér ekki. Það var óskap-
lega gott að koma til þeirra, hvort
sem var á Uppsalaveginn eða í
Formannshúsið fallega, notaleg-
heitin framar öllu og allt svo
„Dísulegt“, einstaklega fagurt.
Í mínum huga hefur Dísa alltaf
verið einstök manneskja – með
þeim betri sem ég hef kynnst í líf-
inu, svo hrein, svo sönn. Einstak-
lega hlý, umhyggjusöm, hógvær,
hláturmild og mikill húmoristi.
Þakklæti er mér efst í huga fyrir
okkar kynni og fyrir að hafa fengið
að njóta samveru hennar síðastliðin
ár.
Harmurinn er mikill, sorgin sár
– elsku hjartans Dísa skilur eftir
sig elsku Óla sinn, börnin yndis-
legu, Tuma, Elínu Önnu, Búa og
Nóra, elskulega foreldra, bræður,
yndislegu ömmu Dísu og tengda-
foreldra – auk annarra. Ég bið góð-
an Guð að styrkja ástvini í þessari
miklu sorg. Ég geri hennar orð,
sem hún sendi mér fyrir nokkru, að
mínum í lokin:
Elsku Dísa mín, „..hlýjan stafar
frá þér eins og hún hefur alltaf gert
– bið að heilsa í bæinn þinn að
sinni.“
Þín
Sædís.
Herdís Þuríður
Sigurðardóttir
- Fleiri minningargreinar
um Herdísi Þuríði Sigurð-
ardóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
PÁLÍNA PÁLSDÓTTIR
húsmóðir,
lést á sjúkrahúsinu á Ísafirði 22. september.
Útför fer fram frá Suðureyrarkirkju
laugardaginn 2. október klukkan 14.
Hlekk á streymi má nálgast á https://youtu.be/ZUfKB0bRfS0
Snorri Sturluson Erla Eðvarðsdóttir
Sóley Sturludóttir
Ína Sturludóttir Bjarni Kjartansson
Sturla Páll Sturluson Jariya Ya
Ólafur Þór Sturluson Julie Coulson
Reynir Sturluson Þórhildur Þórhallsdóttir
og fjölskyldur