Stjarnan - 01.12.1937, Síða 15

-13-
FERB UPP ií SVARTATIMD.
Eirrn simnudag- var ég bGÖinii að saakja
hesta. Ég spyr hvað eigi að gera vi ð i>á.
HÚsbóndinn segist ætla í útreiðartúr.
Ég spjrr hvort ég megi fara með. " já" ,
var svarað. Ég þreif beisli í snatri og
af stað. Ég var Relmingi fljótari en é^
var vanur, að sækja hestana. É^ lagði á
þá £ snatri og svo fór að bua mig.
Svo lagði allt iieimilisf ólki ð af stað,
nema tvennt. Ferðinni var heitið upp á
fjall og svo ætluðum^við líka að tína
ber. lað varð lítið úr berjatínslunni,
því vi ð þurftum alltaf að h.aida áfram,
ef vi ð ætluðum þangað, s^em ferðinni var
h.eitið, en það var upp & einEL hæsta
tind Skarðskeiðar, Svartatind, sem kall-
aður er. Þegar vi ð komum nær sáum vi ð
að £að rnirndi ekki vera hægt, því að
Jpokan var svo mikil á tindinum. En þegar
við komum upp á Skessusæti , létti þok-j-
unni af tindinum, svo vi ð héldum áfram.
Svo fórum við upp á tindinn, og mikið
var útsýnið fagurt. Ég h.efi aldrei séð'
svo mikla fegurð. Við hefðum sóð til
Reyk.javíkur , ef einn tinduri nn hefði
ekki skyggt á. -Þegar vi ð komum ni ður á
Skessusæti sagðist húsmoðir mín aldrei
hafa séð svona fallegt. Þetta var í
fyréta sinni, sem hún hafði komi ð upp a.
Skarðsheiði, en samt er hún búin að búa
þar í grennd í 11 ár. Hun sagðist vilja,
að hún mætti vera að fara þangað á hverj
um degi . Svo héldum við heim. Ferðin
gekk vel. Við lögðum af stað klukkan
10 árdegis og komum klukkan 9 um Iwöldið1,
Á heimleiðinni stoppuðum við einu sinni :
til að tína ber. Ég kveið fyrir þegar
ég kæmi heim, því þa átti óg að fara að
sækja kýrnar. En þegar heim kom, voru
kýrnar alveg heima undir og búnar að
róta tír heysátum, sem við geymdum Þyrir
mann á næsta bæ. En það var lítið verið
að hugsa um það. bara að róta kúnum heim
Við höfðum hest að láni frá næsta bæ og
ég átti að fara með hann. Það þótti mór !
verst, því að ég var svo myrkfælinn.
Samt varð^óg að gera það. Ég reið ír
spretti báðar leiðir, en samt var mér
bannað það, því hestarnir voru þreyttir.
En ég skeytti því engu, tví myrkfælnin
greip migp övo ég ^orði ekki að líta
til hliðar, hvað þa heldur aftur fyrir
mig. Þegar ég kom. inneftir, mætti eg
fólkknu viö hliðið, það var sjálft að
koma úr útreiðartúr. Ég skilaði,-þakklæti
fyrir lánið og af stað undir eins.
Þegar ég kom heim lét ég hestinn ofan
á engi og fór svo heim. Svo gengum við
öll til hvíldar, en þessi ferð var um—
talsefni marga. daga á eftir.
Eyjólfur Ingjaldsson.
SAGáM aF RÓSU KOHGSDÓTTiR.
sinu sinni var konungur, sem átti tvær
dætur. Su eldri hét Anna, en yngri RÓsa.
Anna var ófríð og stórlát en RÓsa vor
ljomandi falleg og hvers manns hugljúfi.
Anna var alltaf að reyna. að gera RÓsu
ljóta. Einu sinni kallaði hún ó hana og
gerði hana kolsvr.r ta ' Svo lei ddi Anna
RÓsu fyrir kónginn, en konungurinn sagði,
að þetta^væri alls ekki hún RÓsa, og að
þessi ljoca og svarta stelpa yrði að
fara úr hollinni, og hún varkhekin í
burtu. RÓsa gekk lengi, þangað til hún
kom að helli, þar sem að þrír risar sátu
og voru að borða. RÓsa ætlaði að flýja,
en þá stökk einn risinn út úr hellinum
og bar hana inn í hellinn. Þar varð hún
að elda matinn risanna og sópa gólfið á
meðan þeir voru á vei ðum. Einu sinni sem
oftar, var hún ein heima. Þá heyrði hún
hófadyn fyrir utan hellirinn. HÚn leit
ut um rifu á hellisveggnum og sá að koigs-
-sonur var fyrir utan. HÚn fjLýtti sér að
þvo af sér svertuna og bað hahn að hjálpa
sér burtu úr hellinum. Hann lofaði því,
og faldi sig^í hellinum. Þegar risarnir
komu heim, fóru þeir að borða og svo að
sofa og einn lagðist fyrir hellismunnann.
Þegar þeir voru sofnaðir risu þau upp
og stukku yfir risann og út, fóru á bak
hestmum og þeystu af stuð til kóngshall-
arinnar. Svo héldu þau bruðkaup sitt, og
lýkur svo sögu þessari,
' SÓlveig Ingimarsd.
A SIiUTUM.
í hitt.iðfyrra var ákveðið, að efstu
bekkir Mi ðbæjarskólans færu í skautaför
austur á Þingvallavatn. Við lögðum af
stað klukkan 9 að morgni o$ voru alls
18 bílar í ferðinni, sem toku 18 - 20
manns hver. Um klukkan 10 vorum við kom-