Alþýðublaðið - 25.08.1925, Qupperneq 3
m* zp * • 0.». C!K ® t ®
§
Jðu Korneiías i^ðtirssou,
er fórst með togarauf.m >Leifi lieppna<
7.-8. febróar 1925.
Astvina-kveðja.
Æ, hvað er iífið ? L til atundar-töf,
og löngum t>að er dimmum skuggum vaflð,
og alt frá vöggu’ að djúpri dauða-gröf
var dropi smár, er féll í tímáns hafið.
Og stutt var líf þitt, ástkær elsku-vin!
og óvænt barst oss harmafregnin sára,
að brotið hefði okkar hrausta hlyn
í heiftar-æði voða-þrungin bára.
Þú kvaddir okkur, kæri! hinzta sinn;
þá kveðju studdi mildur bænarkraftur,
er baðst þú guð að biessa hópinn þinn,
aem bjóst þá við að sjá þig bráðum aftur.
í’ú kvaddir, — en þú kömst ei aftur heim,
og kvíðafullar vonir tóku’ að dvina;
við vitum nú, að,,guð í uppheims geim
þig geymir bezt og alla vini þína,
E>- rótt þú hneigst í Ránar dimman -geim —
er rekka marga söltum bárum vætir, —
þú sendir hugann heim og fólst oss þeim,
er harmakjörin allra manna bætir.
Fó að oss steðji örlög hörð og grimm,
og engin birta sýnist falla’ á veginn,
og dauða-björgin ógni atfð og dimm,
í anda sjáum ljósið hinum megin.
Og þangað fluttir þú í vina-hóp
úr þungu’ og grimmu hafsins ölduróti;
þar þagnað hafa stormsins ógna-óp,
en eilif sól þar brosir vinum móti.
Æ, vertu sæll! og eilífa’ ástarþökk
fyr’ alla tryggð og föður-elsku þína!
Þó harmi lostin hjörtun stynji klökk,
áð hinztu fjtund þar mynd þín fær að skína.
Við þetta mikla, myrka harma ól
af mörgum hvarmi renna sorgar-tárin.
Æ, virztu guð, sem gefur líf og hel,
að græða’ og mýkja djúpu hjarta sárln!
H.
ármspns um gengishækkun og
Englands. Það er alveg eðlilegt,
að þar sé genghhækkun mjö
örðag atvinnurskendum, því ;\Ö
þeir eru þai undir mjög stiöagu
eftirliti alþýðusamtakanua og
þurfa meira en stéttabræður
þeirra hér á sig að ieggja til
kræi^ f gróða af atvinnarekstr-
inum. Kaapgjald er þar miklu
hærra og vinnutími styttri; en
það glidir mitmi gróða Íyrir Et-
vinnurekendárna. Muoarinn á
þroskasstigum þessara þjóðtéiaga
og íslands er svo mikill, að í
því máll, sem hér um ræðir, er
jáfn-fráleitt að bera saman hagi
þeirrá *ins og að baia saman
hagi manna og sauða Mótmæiin
sem á bóiar í þessari >Tíma<-
grein, eru þvf engin oða iéiægri
en það.
Hér með er nú sýnt, að um
rökstuddar varnii fyrir »atýfiog<
fslenzkrár krónu ar ekki að
ræða á þann veg, að isienzkn
þjóðinni sé til gagns, og neyð-
arlegt er það í meira lagi, &ð
>Tíminn<, sem tetur sig bænda
blað, skuti hata orðið tii þess
að bera fram tlliögu, sem steínir
að þvi að iáta aldurhnigna bænd-
ur þola það bótaíau»t, að þriðj-
ungi aí verðgiidi sparitjár þeura
sé hnuplað frá þeim, — að elnni t
krónu af þremur, sem þoir hata
Eagt írá af arði vinou sinnar og í
íparhjóð í gullpildt, sé Iaumað í
vxsa SióratvÍBrurekends, sem
ekksrt hafa til henn&r unnið, en
kaupgeta þess ra bænda rýrð
að sama skspl, Winston Chur-
chiil, íjáimálaraðherrR Breta,
sagðl um þá tíilögu að >stýfa<
enmka psnlnga, ;tð það væri sama
seno' ®t vefneðarvöíu-kaupmaður
fdytti alinlna ura þumiung sér í
h;«g. Að »stýía< fsieozku kión-
una værl að stytta stikuna um
fet. í síað atiku af búðardúk
fengi fátæki, sparsami bóndinn
að elns aiin.
Áf annari hálfu en >Tímana<
hefir borið á misskiiningi í þá
átt, að krafan, sem Alþýðu-
biaðið h»fir borið fram, lyti ad
þvi að hækka krónuoa óeðlibga.
JÞví t@r fjirri. Krónan á nú að
réttu ISgi að vera i gullgildi, og
krafan ©r um, að bað fái að
rjjóta sfo, en s ekki hindrað,
©ttss og nú er, mað seðlafióði
eðá á annan hí t. Jafnframt er
vaxtalækkunar 1 crafist, og það
væri nægur hen. ill á, að gengis
liæhkunin væri i if ör. Et þessum
kt öíum er fullnat t báðum sámác, |
feiu þær ráðstaLnir alveg hætíu- |
lausar fyrir alþýðu, þjóðina, en
að gera aðra hvora að eins værl
þó ólika viturlegt og að róa að
eina annaðhvort á bak- eða
stjórn-borða.
tdiiamC. i —
Ný bók.
Tárín, sjónleikur í fjór-
um þáttum.
Páll J, Árdal.
Mér hefir sjaldan þótt eins
vænt um neina bók eftir lsstur
hennar elns og þessa bók eftlr
hið vinaæla skáld Pál J. Árdal.
Alt, sem höfundur þessi lætur
frá *ér fara, er svo hlýlegt og
alþýðlega ritað, að iesandi dá-
ist að, og þótt bækur hans séu
ekki fullar af háfioygum, skáld-
íegum líkingum, þá hrífst fes-
andinn með og lifir sig alger-
lega inn í eínið, enda hefir ým-
islegt eitir Pál J. Átdal náð
mjög mikilli alþýðuhylli, eins og
t. d. gamanieikurinn >Happið<,
sam hefir verlð leikinn hér i
Reykjavík og víðar íjölda-mörg^
u>xi sinnum.
Þetta nýj* lelkrit, >Tárin<, er