Alþýðublaðið - 28.08.1925, Side 3
WM C » * » © BJFX H10
3
Éff á vlð þjóðnýtíng j4rnbraut
anna«.
• Mað þjóðDýdngu seglr grein-
arhöfundur að flutningskostnaður
gæti laekkað að mikiutn mun,
því að með tarmgjöidunum þyrítl
þá ekki að greiða nema blá
beran kostnað við jámbrautirnar.
>Þetta fýrirkomulag<, segir
hann enn .tremur, >myndi gera
oss kleiít að vinna oss aftur
kolamarkað heimsins, myndl
koma út hverrl ögn af kolum,
sem unnln yrði i landinu, gera
kostnað atvinnurekenda mikiu
mlnnl og þeim þanolg íært að
framlelða við verði, sem aflaði
vörum þeirra anðveldrar aöiu
erlendla. Það myndi einnig fá
farm hvet ju skipi, sem nú liggur
bundið, gera skipaamíðastöðvum
og járn- og atál framlelðepdum
kost á að starfa fnilan vinnu-
tíma og gera markaðsvöm selj-
anlega í stórugborgur um og bæj*
unum við verði að hæfí þ irra,
sem vlnna fyrir kaupi, og jatn-
framt tryggja bændum arðsámt
verðiog Alt þetta er unt að
gera i einu iágl með þjóðnýting
járnbrautanna <
Að lokum segir greinarhöf-
undur: >Ég hefi ávalt verið nr ótl
þjóðnýtlngu í aéihverrl mynd,
en ég finn, að nú @r svo áatatt
með oss, að nauðayn ber tli að
taka tll öflugra ráða.<
Það er vert að taka vel eftir
því, að hér ritar andstæðlngur
þjóðnýtingar, sem ?,ráleitt vlll
gera þjóðnýtlngu áiitiegri en
rétt ér, en þó hefðl jatnaðar
maður,, ta'smaður þjóðnýtingar,
várla dreglð glædlegri mynd af
heillavænlegum áhriíum þjóð-
nýtlngar.
Um lelð og skýrt er frá áliti
þessa enska burgeiss á þjóðnýt-
ingu járnbrautanna ensku, er
ekki úr vegi að rlfja upp íyrir
sér eltthvað af þvi, sem uanist
hefði við það, ef sint heíði vetið
kröfum Alþýðuflokkains um þjóð-
nýtlng togaranna og útflutnlngs-
verziunar með saltfisk og sild.
Þá hefði ailur sá feiknagróði,
sem varð af þvi á síðsata ári,
lunnlð i samelginlegan sjóð
íandsmánna; unt hefði verið að
létta alveg af aiþýðu hinum
þungbæru neyziusköttum; nægt
fé hefði verið til bráðnauðsyn-
iegra tramkvæn da samfélagsins,
byggio)?ar lartdsspítala, sam-
göngubóta o. fl; rikið hefði
getað látlð í té ataródýrt lánsfé
til aukinnar ja ðræktar; stóríé
hefðl mátt vsrja til eflingar al-
þýðumentun, Of- hagur rikis og
einstakiinga hetði þó ekki staðið
með minni blóna, en attur á
móti á langt um traustári rótum
en nú.
Hvað meina þeir?
Það virtiat ekki að ástæðu-
lausu, þótt skuggalegar hugsanir
gripu mann öðru hvoru í vetur,
þegar litið var yfir lista þeirra
mörgu manna, aem téliu fyrir
hinum volduga Ægi, enda þótt
oft hafi áður höggvlst skarð í
skjöld. Það var, sem ekki ætlaði
tli að rofa. Maður vonaðl við
hverja hléstund, að nú myndi
elgl fjöiga meira f hópl munað-
arlausra ekkna og barna, en
þrátt fyrir þær vonir fréttist því
nær dagiega nýtt og nýtt mann-
fall i hinu hrausta og framsækna
liði sjómannastéttarinnar. En þó
er nærrl þvi enn sorglegra að
hugsa sér, hvað litil áhrlf siíkir
atburðir ijafa hatt á stjórnarfar,
síðasta þing og leiðandl menn
þjóðarinnar, svo s@m kierka og
kennimenn.
Eða hvað aegja menn um
þann aodlegs tilfinnlnga-dauða
i þinginu, að þar skyldi «kki
finnast utan einn þingmaður,
sem fann hjá sér kcýjandi skyldu
til sð örygeja íslenzkan verka-
iýð, hvort heldur er á sjó eða
landi, $ framtíðinnl fyrir hlnum
margvíslegu hætturn, sem fylgja
lífsbaráttu þelrra? Eða fiost
mönnnm það ekki helfrosinn
hugsunarháttur Ihaldsini? og um
ielð átvinnurekenda, ssm mér
skilst aitt og hlð samá, að drepa
þennan iltlá vfsi að ttygglngu,
sem Jón Baidvinsson alþingis-
maður flutti á síðasta þlngi? Sá
flokkur manna á þó algerlega
lífsskilyrði sín undir hreysti og
velgengni aiþýðoflokksins (verka-
manna).
Mér sklíst, að íalist hefði
m@iri mannást og menning í þvf,
•f aiiur aá mennfjöldf, sem fyikti
sér í hina rorgarhjúpuðu skrúð-
göngu undir foiustu stjórn&rvalda
og klerka af tibfni mannfalisins
mikla, hefði skipað sér fyrir
framan Aiþingishúsið með bæn-
arskrá tll þingmanná um, að
Kdgar ítice Eurroughs: Vilti Tapzan.
æsti hann. Hann hafði engu skeytt þvi, þó þessi Tar-
mangani sæti á gryfjubarminum. Hafði hann ekki gefið
honum að éta? En nú var eitthvað á seyði, og þá
vaknaði grunurinn. En þegar Númi gáði að, sá hann
staurana losna og hverfa upp yfir gryfjubarminn. Jafn-
skjótt greip hann færið til undankomú, enda skil'di
hann ef til vill, hvað maðurinn fór. Ljónið greip hræið
i kjaft sér og stökk upp úr gryfjunni, en Tarzan hvarf
i skóginn i austurátt.
Á jörðu og i trjánum gat Tarzan rakið hvers konar
slóðir, en fiugvélarslóðin var órekjandi. Augu, eyru og
þeffæri voru gagnslaus; það eina, sem hann gat farið
eftir, voru miðin, sem hann tók. Væru þau bæði dauð,
Berta og Bretinn, gat Tarzan leitað þeirra árangurs-
laust um nokkurn tima, áðúr en hann fyndi þau.
Það lá ekki annað fyrir en stefna eins nærri þvi og
unt var, sem vélin datt niður, og það gerði hann.
Áður en hann fór úr hinu frjósama landi drap hann
mörg dýr og skar af þeim beztu bitana og har með
sér. Þvi hærra sem dró, þvi minni varð gróðurinn og
hvarf alveg að lokum, Tarzan litaðist um af hverri
hæð og hverjum hnjúk. I fjarlægð sá hann gjárnar,
sem höfðu því nær gert út af við hann í fyrra sinn,
er hann lagði á eyöimörk þessa.
Tarzan leitaði í tvo daga árangurslaust. Hann gróf
kjöt sitt hér og þar og hlóð við það vörður; hann fór
yfir fyrstu gjána og gekk um mikla viðáttu. Við og
við kallaði hann og hlustaði. En ekkert rauf grafkyrð
eyðimerkurinnar.
HHHEaESBJHHHHHHEHHEaHHES
Kaupid Tarzan-sögupnar!