Eyjablaðið - 04.03.1939, Qupperneq 1

EYJABLAÐIÐ
ÚTGEFANDI: SOSIALISTAFÉLAG VESTMANNAEYJA
I. ÁRGANGUR_Laugardaginn 4. marz 1939 1. TÖLUBLAÐ
Verkamenn!
munið að greióa
félagsgjöld ykkar
til verkamannafé-
lagsins DRÍFANDA
VERKALÝÐS-
SAMTÖKIN
BLAÐ það, sem hér hefur
göngu sína, er gefið út af
Sósíalistafélagi Vestmanna-
eyja. Tilgangurinn með útgáfu
þess er sá, að bæta úr þeim
skorti á blaðakosti, sem sósía-
listar og aðrir frjálslyndir og
lýðræðissinnaðir menn hér í Eyj-
um hafa átt við að búa undan*
farið. Mun blaðið fjalla um bæjar-
og landsmál, en mun auk þess
flytja ýmislegt efni, fólki til fróð-
leiks og skemtunar. — Meðan
rúm þess leyfir, mun það taka
fúslega til birtingar greinar um
hverskonar bæjar- eða þjóðþrifa-
mál. Er þess að vænta, að blað
þetta geti orðið vinsælt, keypt
og lesið af öllum almenningi hér.
Útg.
Tildrög hennar eru þessi:
í Hafnarfirði hafa hægri for-
ingjar Alþýðuflokksins haft meiri
hluta í bæjarstjórn um langt
skeið. Þessir foringjar hafa í
krafti kjörfylgis smám saman
náð yfirráðum yfir 3/5 af öllum
atvinnurekstri í bænum og eru
því orðnir stærstu atvinnurek-
endur þar. Samtímis hafa þeir
og farið með völd í verkamanna-
félaginu Hlíf, sem taldi um síð-
astl. áramót nál. 600 meðlimi.
Völd sín í atvinnumálum hafa
þeir óspart notað til þess að
hefta skoðunarfrelsi frjálslyndra
‘og vinstri sinnaðra verkamanna
innan verkamannafélagsins. Þessa
skoðnanakúgun vildu hafnfirskir
verkamenn ekki þola og hrundu
yfirráðum Skjaldborgarinnar, en
svo eru hægri Alþýðuflokks-
broddarnir alment kallaðir, við
síðustu stjórnarkosningar í Hlíf.
í kosningabaráttunni var aðal-
málið að losna við alla atvinnu-
rekendur úr samtökunum, enda
mæltu lög Hlífar svo fyrir. Eftir
kosningarnar skipuðu sósíalistar
stjórn Hlífar og í samræmi við
loforð sín, var 12 stærstu at-
vinnurekendunum, sem allt voru
»Skjaldbyrgingar« vikið úr fé-
laginu. Við þetta þóttust hafn-
flrsku atvinnurekendurnir ekki
geta unað og fengu því til leiðar
komið, að stjórn Alþýðusam-
bandsins rak Hlíf úr Alþýðu-
sambandinu og stofnuðu þeir
8amtímis nýtt klofningsfélag,
Verkamannafélag Hafnarfjarðar,
og er það nú upplýst,
að meðulin, sem þeir not-
Hér birtist mynd af ekkju Len-
ins, Krupskaja, sem lézt nýlega.
uðu til þessa óþokkatiltækis,
voru þau, ýmist að lofa verka-
mönnum atvinnu við fyrirtæki
sín eða hóta þeim algerum at-
vinnumissi að öðrum kosti.
Verkamannafélagið Hlíf, sem
er hið eina löglega og viður-
kenda félag, hafði samniga við
aðra atvinnurekendur í Hafnar-
firði og var í taxta félagsins
ákvæði þess efnis, að Hlífarmenn
sætu fyrir allri vinnu. Við stofn-
un klofningsfélags Skjaldborgar
sögðu talsvert á annað hundrað
manns sig úr Hlíf. Þessir menn
voru eftir sem áður bundnir við
taksta félagsins og þar með, að
þeir máttu ekki vinna nema
með félagsbundnum mönnum úr
Hlif. En tilgangur Skjaldbyrg-
inga var sá að brjóta niður
Hlíf og sjá um, að félagsmenn
hennar fengju enga atvinnu hjá
fyrirtækjum Skjaldbyrginga.
Þegar togarinn »Júní« kom til
Hafnarf jarðar um miðjan febrúar,
bannaði Hlíf vinnu við skipið,
nema því aðeins að Hlífarmenn
fengju vinnuna. Heflr vinnu-
bann þetta staðið síðan. Skjald-
byrgingar eru orðnir vita fylgis-
lausir í Hafnarfirði, þ. e. a. s. af
frjálsum verkamönnum og allar
tilraunir foringjanna til þess að
hefja vinnu hafa strandað á
mótspyrnu Hlífar. Klofningsfé-
lagið hefir þó »alt Alþýðusam-
bandið« á bak við sig í deilunni,
en það hefir sýnt sig, að er
ekki annað en dautt hugtak,
sem ekki geíur kúgað verka-
lýðinn, þrátt fyrir góðan vilja.
Frh. 4. bls.
Öllum verkalýð ætti að vera
það Ijóst, að eina vonin til
þess, að hann fái haldið þeim
kjörum, sem hann hefur áunnið
sér og bætt þau, er að hann
standi utan um samtök sín og
efli þau, og það því fremur, sem
hinir ýmsu andstæðingar verka-
lýðssamtakanna leggja nú með
degi hverjum aukið kapp á að
brjóta þau á bak aftur.
Ef litið er á samtök landverka-
manna hér í Eyjum, verkam.fél.
Drífandi, verður ekki komist
hjá því að benda á, að enn eru
það allmargir verkamenn, sem
hafa ekki gengið í þessi samtök,
og einnig aðrir, sem láta sig
þau alltof litlu skifta, enda þótt
þeir hafi gerst meðlimir þeirra.
Þessir verkamenn hljóta að vita
það, eins vel og aðrir, að þeir
njóta þeirra kjarabóta, sem
verkalýðssamtökin hafa náð
fram á undanförnum árum, engu
síður en þeir verkamenn, sem
barist hafa fyrir þessum kjara-
bótum, staðið á sínum stað inn-
an samtakanna og gert þau þess
megnug að ná kjarabótunum
fram. Út frá þessu sjónarmiði
getur því engin neitað pví, að
það sé fullkomin sanngirniskrafa
af verkamannafélagsins hálfu, að
þessir verkamenn séu í fjélaginu
og inni þar af höndum sjálfsagða
félagsskyldu, enda verður ekki
hjá því komist, að félagið taki
þessi mál fastari tökum hér eftir
en hingað til. Og jafnframt því
að viðurkenna þetta, verða
verkamenn að gera sér það
ljóst, að ef fjöldinn af hinu
vinnandi fólki hefði staðið betnr
sameinað um samtök sin á und-
anförnum árum, hefðu kjara-
bæturnar orðið meiri, — og hve
miklar þær verða i framtíðinni
er undir þessu sama komið —
hve vel verkalýðurinn skilur
stéttarskyldu sína og rækir
hana. Hjá því verður ekki kom-
ist, að benda verkamönnum á
það, að þeir, sem heima sitja,
þegar verkalýðssamtökin boða
til funda að kalla stéttina til
starfa fyrir sameiginleg áhuga-
mál, skaða með sinnuleysi sínu
eigi aðeins samtök sín og stétt
sína, heldur um leið og þar af
leiðandi sjálfa sig og sína bein-
línis. Það má ekki ske, að nú á
tímum, þegar atvinnuleysið og
skorturinn, sem því fylgir, kreppa
æ fastara að mönnum með ári
hverju — og atvinnurekendur
magna og færa út samtök sín
og kúgunartæki, — það má ekki
ske, að til sé nokkur verkamaður,
sem lætur sin samtök afskifta-
laus.
A þetta vill Eyjablaðið í stuttu
máli benda verkalýð Evjanna,
nú um leið og það hefur göngu
sina. Það bendir á þetta vinsam-
legast — en i fullri alvöru, og
væntir þess, að verkalýðurinn
taki því það vel upp og fari að.
þess ráðum. Mun blaðið framvegis
ræða félagsmál verkalýðsins, en
að þessu sinni getur það þó ekki
skilist við þau mál, án þess að
vekja athygli á þeirri þungu
ábyrgð, sem einstaka menn hér
taka á sig gagnvart hinum fá-
tæku heimilum þessa bæjar, er
þeir dag hvern á ferðum sínum
um bæinn gera það að venju
sinni að rægja verkalýð3sam-
tökin hér, og þá sérstaklega
verkam.félagið Drífanda, í því
skyni að sundra þeim og hindra
þá, sem eru utan þeirra í þvi
að ganga í þau. Eigi er tök á
því í þetta skifti að taka »starf«
þessara rægitungna rækilega
fyrir, en til þess að nefna dæmi
um starfsaðferðir þeirra, má
nefna, að um verkam.félagið
Drífanda, sem allir verkamenn,
og aðrir hér vita um, að hefur á
undanförnum árum háð marga
harða baráttu fyrir rétti verka-
lýðsins — og má þar til dæmis
nefna Kveldúlfsverkfallið og
Eldborgardeiluna svonefndu, auk
baráttunnar fyrir atvinnubótum
á hverju undanfarandi hausti
— um þetta félag láta þessir
ágætu menn sér sæma að segja
að það sé ekki starfandi.
Þessum og þvílíkum árásum
verður verkalýðurinn að svara
með því að fvlkja sér um verka-
mannafélagið Drífanda.
Verkamenn!
Gangið i fólagið!
Greiðið félagsgjöld ykkar skil-
víslcga!
Látið ykkur ekki vanta á
fuudi þess!
Hafnarfjarðardeilan.