Eyjablaðið - 23.05.1939, Blaðsíða 3

ÞRIÐJUDAGURINN 23. MAÍ 1939.
EYJABLAÐIÐ
Árni úr Eyjum:
Lokahugleiðing.
í Framsóknarblaðinu 6. apríl
síðastl. má líta eftirfarandi klausu
ú 2. síðu:
„Ef þjóðin er nógu þroskuð og
starfshæf til að fórna viti, vilja
og unnu til að vernda og efla
sinn eigin hag, er framtíð henn-
ar borgið.“
Kannske það hafi verið vitið,
sem framsóknarflokkurinn fórn-
aði (til þess að „vernda og efla
hag“ Kveldúlfs) í gengismálinu,
og að það sé skýringin á hinni
gagngeru breytingu, sem orðið
hefir á afstöðu hans til þess máls
— frá því hann var með fullu
viti ?
FROSIN
og ný ýsa
fæst daglega í
ÍSHÚSINU
Frá fornu fari er 11. maí bkadag-
ur vetrarvertíðarinnar hár í Vestm,-
eyjum, og annarsstaðar á Suður-
tandi. Til skamms tíma var þessi
dagur líka sannnefndur lokadagur
Sjóróðrar voru oftast stundaðir al-
veg fram á lokadaginn — og oft
leiigur fram eftir vori (vorvertíð-
in), 11. maí var hinn mikli loka-
dagur vertíðarinnar, þegar menn
losnuðu úr skipsrúmum, efiir langa
og stranga baráttu við Ægi, um
dimmar nætur og kalda daga.
Lokadagurinn var dagur stórra
seðla, nýrra og gljáandi, dagur upp-
gjörs og allsnægta, þegar vel hafði
heppnast vertíðin. Aðsókn var mik-
il að bankanunj, áfengisversluninni
kannski ekki síður, dans að kveidi,
bíó og annar gleðskapur. Þennan
dag voru allir rukkarar á ferð og
fl'ugi — regluiegt rukkarakapphlaup
— og allskyns reikningar streymdu
að mönnum eins og ástarbréf til
Híollywood-stjarnanna.
Á 2—3 dögum hvarf meirihluti
aðkomufólks burtu:
Vermenn, sem komu að vestan og
austan
og vinnukonur úr sveit — —
Nú má segja að slíkur lokadagur
sé oss með öllu horfinn. Nú f'ara
„lokinn að koma í það“ eins og
og komist er að orði — almennt
urn 25. apríl. Má því segja, að nú
sé um að ræða npkkurskonaf „loka
tímabiFk sem stendur ca. hálfan
mánuð.
Til þess liggja einkum þær or-
sakir, að fjöldi manna kýs fremur
að byrja dragnóíaveiðar en fást við
þorskinn, þegar afl'i fer að tregð-
ast að vorinu. Verður þá að minnsta
kosti helmi.ngur skipshafnar að
hætta störfum. Margir fara að vísu
burtu síðast í apríl og i byrjun
maí, en fjöldi manna verður þó
af ýmsum ástæðum, að dvelja hér
þetta lokatímabil, flestir aðgerðar-
liílir.
Það var algengt, þegar lokadag-
urinn stóð í. blóma, að menu gæíu
skemlana- og gleðskapar-þörf sinni
sem lengi hafði verið innibyrgð,
lausan tauminn. Menn lentu þá
margir í allstórbrotnu svalli og
eyddist drjúgum skyldingur á harla
skömmum tíma. En mörgum mun
líka ódrjúgt lokaíímabiíið, svo sem
nú er. Þá eru allar fjáröflunarvélar
í fullum gangi. Hlutaveltur, happ-
drætti, böll, bíó og hverskyns gleð-
skapur á hverju kveldi. Stundum
koma trúboðar með bækur sínar,
og aðrir bóksalar, „hattadömurp
setjiast að í bærmm, tryggingamenn,
farandsöngmenn, jafnvel spákonur
o. sfrv.
í staðinn fyrir hið gamla fræga
bkafyllirí (sem enginn skyldi bót
mæía) gefast nú mörg tilefni til
smærri fórna á því sviði. Enda
mun það svo, að margur vertíðar-
maðurinn, sem kanski hefur haft
lélegan hlut, eigi lítið eftir, þegar
að fullu er gert upp.
Árni hét maður Magnússon er
bjó á Miðbælisbökkum undir Aust-
ur-Eyjafjöllum. Var hann venjulega
nefndur Árni á Bö'kkunum og þótti
ekki bera aí öðrum um hreinlæti
Oft lagði Árni leið sína hinga*ð
úk í Eyjar og hafði þá jafnan með-
ferðis smjör, osta, kjöt eða kæfu
til að selja hér úti, enda voru menn
ósmeikir við að kaupa af honuni
afurðirnar því hann hafði æfinlega
hjá sér hreinlegt fólk sem starfaði
að innanhússtörfum og matreiðslu.
Eitt sinn er Árni var hér úti í
Eyjum hafði hann meðal annars
haft með sér kæfubelg til sölu.
En af því að hann þurfti að skreppa
burt, einhverra erinda, skyldi hann
belginn eftir í vörugeymsluhúsi
niðrj í bæ, en húsið var opið og
gengu margir þar um. Og þegar
sVo Árni kom aftur, var belgurinn
horfinn og fannst ekki aftur, hvern-
ig sem leitað var
Daginn eftir var Árni staddur
niðiji í Sandi, en þar voru margir
menn samankomnir í svipuðum er-
Frh. á 4. síðu.
Árni úr Eyjuin:
Fuglaveiðar í Vestmannaeyjum.
-----»—----
er iangetærcíj fugljnn, sem veidd-
ur ;er í Vestmannaeyjum, enda er
hún ein af okkar stærstu fuglum.
Súlan er fallegur fugl, gulhvít að
fit og ágætur kafari. Stingur hún
sér úr háalofti niður, í sjó og gríp-
ur bráðina (ýmiskonar smáfisk) á
leiðinni upp að yfirborðinu aftur.
Komist hún í ;mikið æti, kann hún
sér ekki hóf, heldur étur yfir sig.
Verður hún þá svo þung á sér,
að hún getur ekki hafið sig til flugs
af sjónum. Veit ég dæmi þess, að
sjómenn (einkum á „trillubátum")
hafi gripið til þess, er þá skorti
beitu að elta súlur úti á sjó, þar
til þær hafa ælt upp glænýrri síld-
inni.
Aðeins ungi fuglinn er veiddur.
Er hann fullvaxinn eða „gerður(<
um líkt leyti og fýlunginn — eða
nokkru síðar. Súluveiði er lítil orð-
in í (Vestm.eyjum, en árlega fara
Eyjamenn vesturi í Eldey og flytja
þaðan heila bátsfarma af súlu heim
til Eyja. Má ganga að súluunganum
á jafnsléttu (í Eldey) og drepa hann
(rota á sama hátt og fýlungann)
syo er log í Súfusi'kíedi í Vestmanna
eyjum, en síðast þurfti þó að síga til
súlhaj í Eyjum.
Súluunginn er ljótur að sjá, grár
að Iit með dökkum dröfnum.
Kjötið er mikið á hverjum fugli,
en þykir ekki eins bragðgott og
kjöt hinna annara fugla, sem hér
hefur verið minnst á.
Hefi ég hér gert tilraun til að
lýsa nokkuð eða gefa mönnum hug-
mynd um fugllaveiðar í Vestmanna-
eyjum. Margt mætti um þetta segja
og eru t. d. til fjölmargar frásögur
veiðimanna frá viðlegum þeirra í út
eyjum og veíðiferðum, sem vert
væri að hafda á loffi. En svo sem
öllum má Ijóst vera, eru slíkar veiði
ferðir oft hinar mestu hættu og
sviaðilferðir, enda eru fuglaveiðar
í hömrum og eyjum Vestmannaeyja
ekki áánnara færi en fullhuga fjalla
manna. Eru Vestmannaeyjingar ann
álaðir bjargmenn, snarráðir, gætnir
og fótvissir í senn. —
Rúmu ári síðar er þetta er ritað
eðia. í sept. 1937, seldu Vestmanna-
eyjingar Keflvíkingum Eldey á leigu
Ætla þeir að nota súluna fyrir refa-
fóður. —
Allar húsmæður
vilja nú helzt
AKRA - ■ • •• 1 r 1 o smjorliki
vegna þess að það er
■ Ijúffengast og drýgst
ÚTSVÖR 1939
Fyrsti hluti útsvara fyrir árið 1939 féll í
gjalddaga 1. maí.
Gjaldendur eru hér með vinsamlegast
áminntir um að gjöra skil nú þegar.
Vestmannaeyjum, 15. maí 1939
Bæjargjaldkerinn.