Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1990, Blaðsíða 10

að segja stundum látið sér sitthvað
um munn fara sem jaðraði við guð-
last og vel það. Margur hræsnarinn
mátti taka álit sitt á Kristjáni til
endurskoðunar daginn þann. Lík-
lega hefur enginn verið stoltari af
honum en ég, það hefði ekki getað
hvarflað að mér að telja Kristján
beggja handa járn eins og sumir
gerðu, enda var ég fyrirfram sem
bergnuminn af hrifningu þegar
hann var annars vegar.
Aðfangadagur jóla hafði ætíð
verið annadagur. Jólin byrjuðu í
bítið. Blandaður kór vakti fólk af
værum blundi með því að syngja
sálma fyrir utan heimili þess. I
morgunmyrkrinu voru allir götu-
slóðar fullir af börnum sem héldu á
marglitum pappírsljóskerum. Pabbi
sem hafði verið í kirkjunni með
barnakór og látið fara með kafla úr
jólaguðspjallinu utan að — og að
gömlum og góðum Herrnhut-sið
lásu þær sem gættu yngstu barn-
anna fyrir þau minnstu sem ekki
voru enn farin að tala - hafði verið
í sjúkravitjun og endað á guðsþjón-
ustu. Þessar guðsþjónustur voru
fagrar og upplífgandi fyrir and-
ann, svo var frábærri tónlistargáfu
organistans okkar, Johatan Peter-
sens, fyrir að þakka; lögin valdi
hann af svo mikilli kostgæfni að
söngurinn varð í meira lagi minnis-
stæður. Helga, Kristárak og Stóra
Theódóra höfðu raddir sem eng-
um gleymdust upp frá því. Þegar
klukkan var orðin sex og stundar-
fjórðungi betur kom hann heim
svo að við gátum gengið í kringum
jólatréð — á fáeinum árum vorum
við orðin svo dönsk að byrjað var
að halda jólin undir kvöld, en ekki
árla morguns eins og áður var.
Þegar pabbi kom inn neri hann
saman höndum af gleði og eftir-
væntingu. Nú þurfið þið ekki að
bíða eftir mér lengur, sagði hann.
Klaus og Hans, hjálpið þið mér að
kveikja á trénu. Við létum ekki
segja okkur það tvisvar, en í sama
bili opnuðust dyrnar hægt. Það var
aldrei til siðs að berja. Og inn kom
drukkinn maður. Það var ögrun
því að faðir minn var þreyttur og
neytti aldrei áfengis og þolinmæði
hans vægast sagt takmörkuð við þá
sem það gerðu. Þó bætti það nokk-
uð úr skák að þetta var Kristján,
því að hver tók svo sem verulegt
mark á honum Kristjáni. Þeir sem
fylltu flokk veiðimanna gátu hvergi
náð í áfengi og fengju þeir eitthvað
hjá þeim fastráðnu þoldu þeir það
heldur illa.
Kristján þurfti að ræða eitthvert
alvörumál við föður minn. Býsna
margir sem aldrei hefði dottið í
hug að leita til danska prestsins
komu til pabba til þess að létta á
hjarta sínu og jafnvel meðan við
bjuggum við hvað þrengst húsa-
kynni hafði okkur lærst að trufla
hann ekki meðan á samtalinu stóð.
Pabbi bauð Kristjáni sæti á stól
og gaf okkur merki um að bíða
með að kveikja á kertunum. Jæja
þá, hvað er þér nú á höndum,
mælti hann með raddblæ sem tákn-
aði: Við skulum drífa þetta af. En
enginn var við því búinn sem Kristj-
án sagði: Eg sá engil í morgun!
Pabbi settist andspænis Kristjáni
og mælti óskýrri röddu: Segðu mér
hvernig í öllu liggur. Þá leysti
Kristján frá skjóðunni:
Þetta voru fyrstu jólin hans Anda
litla. Við Beate höfðum aldrei fyrr
hlakkað svona mikið til jólanna og
það varð okkur tíðrætt um. Eg
keypti kerti, það átti að kveikja á
því um leið og jólasöngvararnir
færu að nálgast kofann okkar. I
frosnum torfkofa sem þakinn var ís
og snjó var afar hljóðbært og ég lá
á bálkinum og hlýddi á sönginn í
fjarska. Mér varð litið á börnin sem
lágu þarna sofandi og einkennileg
tilfinning olli því að ég fékk kökk í
hálsinn þegar mér varð hugsað til
þess að kertið það arna væri hið
eina sem ég gæti glatt þau með á
jólunum. Meðan söngvararnir
nálguðust hægt og hægt var ég að
hugsa um allsnægtirnar sem við
bjuggum við forðum þegar ég var
besti veiðimaðurinn í þorpinu, en
8