Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1990, Blaðsíða 11

kajaksviminn, þessi óútskýranlegi
sjúkdómur sem ég hef þjáðst af ár-
um saman, er búinn að gera okkur
að því sem við erum nú.
Kristján hélt áfram, og nú var
næstum runnið af honum: Söngv-
ararnir voru ekki ýkja langt frá
okkur og ég vakti börnin svo að
þau yrðu komin á fætur áður en
þeir yrðu komnir að kofanum okk-
ar. Svo hátt og sterkt var nú sungið
að ég vissi að verið var að syngja
fyrir Abel og heimilisfólkið hans og
þar með var sá hluti þorpsins af-
greiddur. Eins og venjan bauð
hlutu nú söngvararnir að ganga
þennan stutta spöl yfir til okkar.
Svo kveikti ég á kertinu sem ég
kom fyrir á gluggasyllunni svo að
þeir sæju að við værum að fagna
þeim. Þá var mikið um dýrðir. Eg
tók Anda litla og settist hjá glugg-
anum sem ég sneri baki í. En marr-
andi fótatak margra á hjarninu,
hvað var orðið af því? Ég lagði við
hlustir og heyrði það fjarlægjast.
Söngvararnir voru orðnir þreyttir
og höfðu tekið þann kostinn að
halda heim.
Ég var í meira lagi vonsvikinn.
Ég hafði treyst á þessa jólasöngvara
því að börnum mínum gat ég ekki
gefið neitt annað. Hér áður fyrr
meðan margir áttu undir því að vel
veiddist hjá mér voru allir að reyna
að halda mér fram og keppast við
að sýna mér sóma. Nú er heilsu-
leysið búið að gera mig að fátækum
fiskimanni og þá erum við ekki
lengur talin þess verð að heyra jóla-
boðskapinn. Ég fylltist gremju og
þrýsti litla drengnum mínum að
mér, en hann vildi þá ólmur losa
sig og fór að dansa og hlæja. Til
þess að sjá hvað það var sem svona
skyndilega hafði vakið athygli
drengsins sneri ég mér við í áttina
að glugganum, en varð að líta niður
því að þar beint fyrir utan stóð eng-
ill Drottins og brosti til okkar!
Feginn hefði ég viljað benda hin-
um á þetta líka, en mátti ekki mæla
af undrun, og hver hefði svo sem
getað talað fullum rómi frammi
fyrir slíkri himnasendingu? En
þegar ég fékk loksins málið aftur
var engillinn auðvitað horfinn.
Pabbi sat kyrr og sagði ekki orð.
Það gramdist Kristjáni sem mælti:
Hvers vegna segirðu ekki neitt? Þú
heldur þá að ég sé að skrökva?
Það voru ekki mín orð, sagði
pabbi. Mikið og dýrlegt undur hef-
ur fyrir þig borið í morgun, en að
þú skyldir samt eftir það fara bein-
ustu leið og drekka þig fullan eins
og ekkert væri, það var bara það
sem ég gat ekki skilið.
Kristján horfði fram fyrir sig og
lét sér ekki bregða, en stóð svo upp
og bjóst til að fara. Þá stundina
þótti mér þetta mjög leiðinlegt
Kristjáns vegna. Pabbi var svo
strangur. En í dyrunum sneri
Kristján sér við og sagði: Það
hvarflaði nú bara að mér að þar
sem ekki hafði sést engill árþús-
undum saman væri í rauninni full
ástæða til þess að halda upp á það.
Og með það fór hann.
Hjörtur Pálsson þýddi.
9