Ylfingablaðið - 01.12.1937, Síða 8

8
YLFINGABLAÐIÐ
„Hvert í hoppandi!“ kallaði Árni og áttaði sig
nú til fulls, „Sú ræfils Jiöfðingjasle'ikja!‘ ‘
StórkaupmaSurinn hafði staðið til þessa, en nú
stóð hann Jii'att upp og sagði „Eg kæri mig ekk'i
um svona orð'bragð innan minna veggja, svo að
þér veriðið að afsaka, að eg bið yður um að fara.
Eg skal tala við föður yðar í símanum og segja
honum, hvað gerzt hefir.“
Árni snautaði út eins og kaffærður rakki, en
hann sagði miklu ljótari orS en „ræfils höfðingja-
sleikja“, þegar hann kom út á götuna. — Hins
lætur sagan ógetið, hvað faðir hans sagði, þegar
hann kom heim.
Það gæti aftur á móti verið nógu gaiman að líta
inn tii frú Petersen í Smiðjugötu. Seinna þennan
sama dag sátu mæðginin þar, glöð í bragði, og
ræddu saman yfir rjúkandi kaffibolltun, en prjóna-
vélin þagði, aldrei þessu vant.. Sveinn, sem var
annars ekki vanur að segja mikiS, þreyttist aldrei
á að lýsa Árósaferðinni og ráðgera um ljómandi
framtíð. Mamma hans áttl að flytja til hans til
Árósa, undireins og tekjur hans leyfðu; þar áttu
þau að fá skemmtilega íbúð, eins og í gamla daga,
—7 og prjónvélarnar anætti selja sem bræðslujárn!
„Af hverju ertu svona mikið á móti vélunum?“
sagði frúin brosandi. „Þeim er þó að þakka, að
viS höfub haft í okkur og á. Og ekki er skömm að
vinpunni.“
„Nei, það er langt frá mér finnist það, mamma
mín. En þú hefir orð'ið að þræla. — Þú hefir oft
titrað af þreytu, áður en þii unnir þér hvíldar.
Og hvað ætli þær séu margar, næturnar, sem þú
hefir unnið í prjónastofunni, meðan aðrir nutu
værðar svefnsins?“
„Við skulum nú ekki hugsa um það, drengur
uiinn,“ sagSi frúin, og eitthvað glitraði í augum
hennar. „Nú er eg glöð yfir því, sem unnizt hefir,
cg þá finnst mér hitt ekki mikið, sem það hefir
kostað.“
A. S. þýddi.
Doktor Tom.
Það var ekki oft, að Tom hafði komið í bíl,
og þess vegna naut hann þess reglulega vel, þeg-
ar hann brunaði áfram eftir hinum góðu götum
í New York. Nú voru þeir komnir í þann hluta
borgarinnar þar sem ríka fólkið bjó. Tom var
yfir sig hissa á því, hvað húsin voru falleg —
og garðarnir — en hvað þeir voru skrautlegir.
Því lengra sem þeir komu, varð allt skrautlegra,
garðarnir urðu alltaf stærri og stærri og húsin
fallegri. — Nú óku þeir inn um hlið, mjög
skrautlegt, og þá sagði hr. Hansen: „Hér byrj-
ar landaeign mín“. — Nú komust þeir í gegn-
um hliðið, og þegar þeir voru komnir í landar-
eign blaðakóngsins, voru trjáraðir meðfram
veginum. Tom, sem varla gat ímyndað sér, að
svona mörg tré væru til í heiminum, hélt, að
þetta væri allt saman draumur. — Þeir voru nú
búnir að aka í hálftíma, frá því að þeir komu
inn á landareign blaðakóngsins, og ennþá voru
þeir ekki komnir að húsinu, en von bráðar sáu
þeir það; og þegar Tom kom auga á það, varð
hann aldeilis forviða. Þetta var þá ekki venju-
legt hús. Nei! Þetta var sannarlega regluleg
höll. Svona hafði hann alltaf ímyndað sér kon-
ungshallir. — Nú stöðvaðist bíllinn, og þjónn
kom og opnaði dyrnar. Þeir stigu báðir út úr
bílnum og gengu inn um aðaldyrnar og inn í
húsið. Tom varð sem steini lostinn, þegar hann
kom inn. Aldrei hafði hann komið inn í svona
fallegt hús, því að í raun og veru var þetta
ekki höll. Hann þorði varla að stíga á gólfið,
af því að það var falleg ábreiða á því. — Þeir
gengu nú áfram frá einu herbergi til annars,
eða réttara sagt, frá einu til annars. Allsstaðar,
þar sem dyr voru, og þeir gengu í gegnum, opn-
uðu þjónar þær. Loksins komu þeir að dyrum,
sem herra Hansen opnaði sjálfur. Þegar inn
kom, sá Tom fölan og veiklulegan dreng sitja :í
hjólastól. Einnig var þar inni kona. Tom hafði
aldrei séð jafnmikla skrautgripi og hún var
með. — Loksins tók herra Hansen til máls og
sagði: „Jæja, þetta er þá drengurinn, sem eg
hefi talað svo mikið um, og sem á að leika Jas
minn“. Þá sagði strákurinn, eða öllu heldur urr-