Ylfingablaðið - 01.12.1937, Síða 11

YLFINGABLAÐIÐ
11
Dick roðnaði. „Eg liefi líka séð spor“, mnldr-
að'i hann.
„Það iiafa verið gömul spor, og það stafar eng-
in hætta af indíánum, þeir eru komnir til vetrar-
staðar síns, og þar fyrir uían erum við vel vopn-
aöir og höfum hesta’", sagði Smith.
„Fyr'irgefið“, skaut Jackson inn í, „Dick litli
er sonur 'bezta njósnarans í Dakota og er sjálfur
góður njósnari, hundur lians er þekkíur uin allt
Dakota' ‘.
„Eigum við ekki------------—?“
„Nei“, sagði Smith reiður, „hér er það sem eg
ræð“.
Hermennirnir héldu áfram, en á veginum stóð
Dick og hundurinn lians.
„Veiztu það Kvik, að hann ætti skilið að lsnda
í höndmn indíána fyrir grobbið, en það eru góöir
menn með honum. En kannske meinti D'ick það
ekki svona illa. Og pabbi segir, að maður eigi að
launa illt með góðu“.
Allt í einu heyrði hann óp og byssuskot.
D'ick og hundurinn hans földu sig í grasinu.
„Eg vissi það“, sagði Dick, „indíánarnir hafa
uppgötvað skotnu elgsdýrin, og legið í leyni. Nú
a oru þeir í gjldrunn'i. Hvernig eigum viö að
hjálpa þeim?“
Hann tók upp pappírsblað og blýant og skrif-
aði eitthvað á það, og batt það svo við hálsband
hundsins og hvíslaði í eyra hans: „Hlauptu til
vig's'ins og náðu í hjálp — til vígisins — fljótt“
Hundurinn iiorfði á hann og fór svo af stað.
Dick. gekk lengra í gegnum grasið. Með því
að ganga í stóran krók, kost hann upp á kletta-
hrygg, sem var annar veggur gjárinnar. Þaðan
sá hann livaö gerðist niðri í gjánni.
Þessir sex menn höfðu skot'ið hesta sína, til
jiess að hafa fyrir vígi. Þeir voru umkringdir
af fimmtíu Siouxindíánum, sem úr traustum vígj-
um skutu á þá örum og byssukúlum. Það mundi
ekki vera langt þangað til rauðskinnarnir réðust
að þeim og þá mundi vera út um þessa sex menn.
Dick tók upp byssu sína, en hann gat ekki
gert sér von um að hæfa nokkura í slíkri fjarlægð.
Eitt skot mundi kannske skjóta jndíánunum
skelk í bringu, og fá þá til að hætta við árás sína
um stund. Eftir dálítinn tírna kvað við hróp neö-
an úr gilinu og indíánarnir þustu frarn, og á
næsta augnabliki mundu þe'ir vinna bug á hvítu
mönnúnum á bak við hestaskrokkana.
Dick hleypti af öllum sínum sex skotum út í
loftið. Indíánarnir námu staðar, alveg undrandi.
Með þessu tafði hann fyrir árás indíánanni — og
nú. •— Dick hoppaði upp af gleði, því aö nú sá
l'ann heilt riddaralið áharða spretti. Hvítu niönn-
unum sex var bjargað.
Með ljómandi augum horföi hann á hinn stutta
bardaga, sem lauk þannig, að indíánarnir fiýðu
eins hratt og þeir gátu. Síðan hljóp hann niður
af klettinum til þess að finna hundinn sinn.
Sama kvöld sat hann í víginu á fallbyssunni.
Kvik lá hjá honum. Þeir höfðu verið hvllrir af
öllu setulið’inu.
En mikilfenglegast augnablikið var þó, þegar
Smith, flokksforingi tók í hönd hans og sagði:
„Fvrirgefðu mér Dick. Þú liefir frelsað líf mitt,
þótt eg hafi gert grín að þér og hundi þínum.
Nú veit eg, að eg er aðeins græningi hérna, og
liefi mikið að læra ennþá. Þú ert me'iri maður
en eg‘ ‘.
Og hundur Dicks gelti glaðlega.
Lauslega pýtt úr dönsku.
Hugulsemi.
Ég gekk niður strætið, og á undan mér gekk
drengur, som varla var meira en 10 ára gamall.
Allt í einu hljóp hann út af stéttinni og stakk á
sig flöskubroíi, sem lá á miðri götunni. í hvern
skyldi hann ætla að henda þessu, hugsaði ég irieð
mér; þessir strákar þurfa alltaf að hafa eitthvað
handbært til þeirra hluta. Rétt á eftir sé ég, að
drengurinn leggur flöskubrotið á afvikinn stað í
sorphrúgn. Mér þótti þetta hálfskrítið, og segi
við snáöann um leið og ég gekk fram hjá: „Því
varstu að taka upp glerbrotið, drengur minn?“
Það var þarna rétt fyrir hestahófunum, og þeir
gátu stigið á það og meitt sig,“ sagði drengurinn.
„Ylfingur er dýravinur.“ Ylfingur er hugsunar-
samur.
Martin Petersen.