Viljinn - 01.01.1950, Blaðsíða 7

VII-- "Aðventæskan" 1. ‘50
að aldri og í biblíuþekkingu, sankonur neð 50? 60 og
stundun allt að 70 nanns og utskýrðu á einfaldan hátt
sannleika Biblíunnarc Með blessun Guðs var stofnaður *.
söfnuður, og starfið vex» Hvílíkur innblástur að hitta
alls staoar þetta unga fólk, sen hefur konið auga á neyð
og glötun heinsins og hefur hrærst^af kærleika til Frels-
ara síns og neðbræðra og er reiðubúið til að starfa, eyða,
fórna og líða, ef nauðsyn krefni;, til þess aá færa öðrun
hinn heilaga fjársjóð frelsunarinnar. Já, hinn alda ganli
spádónur Salnaskáldsins er að rætast fyrir augun okkar.
Drottinn lítur á noð nikilli velþóknun, Englarnir gleðj-
ast , er þeir finna fúsa kristniboðssjalfboðaliða, reiðu-
búna til að vinna að hinu síðasta og nesta starfi allra
tína, að sigri hins nikla fagnaðarboðskapar. Gleði - og
ánægjubros ljónar á andliti Frelsarans, er hann virðir
fyrir sér þessa hreyfingu Aðventæskunnar, sen hlýðir kall-
inu til starfs, "í helgu skrauti frá skauti norgunrpðans."
FERÐAMINNINGAR
Haust-tíninn stendur yfir. Sunarið er liðiö.
Farfuglarnir, sunargestirnir góðu,eru allir flognir burtu
og veturinn koninn neð kulda og ís, Já, þannig gengur
það til. Þannig hefir það gengið og þannig snýst hjól
tínans enn, oft fyrr en nokkurn varir. Öilun þoin, sen
nikið hafa að starfa finnst tíninn allt of fljótur að
líða. Iðju-nanninun finnst, þegar dagur er að kvöldi
koninn, að vinnuafköstin séu of lítil. Ferðananninun
finnst hann hafá ekki náð oins langt og hann gjarnan vildi,
o.s.fv.
En hvað finnst þein, sen eiga að bera"Fagnaðarboð-
skapinn^un ríkið til vitnisburðar öllun?" "Þér nunuð alls
ekki ljúka við borgir ísraels áður en Manns sonurinn ken-
ur" sagði Jesús,
1 vor átti ég, nokkurn tína, í harðri ' * baráttu
un það hvað ég skyldi gera í sunar. Sú ákvörðun var nú
loksins tekin í vor að hefja byggingu skólans okkar að
Vindheinun. Fanrist nér að ég gæti ónögulega lengur stund-
að það verk, sen ég hafði unnið að undanfarin ár. I „ *
ýnsar greinar Guðs starfs vantaöi nenn tilfinnanlega.
Tvent var það sérstaklega, sen aukin vinnukraft vantaði
í, sen sé, skólabygginguna og bóksölustarfiðc Ilvort eg
átti að gera var nokkuð erfitt að taka ákvörðun un.
Nokkra daga og vikur togaðist þetta hvoru tveggja á un
nig. Eg gat ekkí gert nena annað í emu, Og heldur ekki
látið hvoru tveggja afskiptalaust. Eins og þá stóð á
varð ég að sinna öðru hvoru. En þar,sen nokkuð var tví-
sýnt un það á tínabili, hvort úr byggingu skólans yrði,
tók ég þa ákvörðun að ferðast un og selja bækur. Eftir