Viljinn - 01.01.1950, Blaðsíða 8

Vlll- "Aðventæskan" 1, 150
að nokkrir erfiðleikar, í sambandi við það að losna úr
fyrverandi starfi, voru yfirstígnir, fór ég af stað,
ferðaðist un Suá Suðvesturland og gekk vel. Síöan kom
Unggennamótið og tók það sinn tína, en að því búnu fór
eg til Noröurlandsins og ferðaðist þar un, þar til að
ársfundinum leið seint í septenber. A ferðalaginu hafði
eg þá ánægju að hitta nargt gott fólk. Eg hitti narga
ágæta kunningja frá fyrri bóksölu-árun nínun. Mörg and-
lit sá eg líka ný. Yfirleitt var fólkið í góðu skapi
og njög gott hein að sækja. Þá hitti eg ekki svo fáa
nenendur Biblíu-bréfaskólans, sen ekki voru síður ánægð-
ir og ganan var aö tala við. Nokkrir þeirra eru alvar-
lega gripnir af boðskapnunog átti eg nargar ánægjustund-
ir neð þeim. Oft fann eg sárt til þess, þegar eg varð
að skilja við þá, að geta ekki veriö lengur hjá þeim og
hjálpað þein. Guð gefi slíkun, já, sen allra flestun,
náð til að fylgja nú ljÓsinu, sen þeir hafa fengið og
velja góða hlutann. Og loks hitti eg svo fólk, sen nér
þótti ekki^hvað ninnst til un að hitta, en það voru trú-
systkini nín, hingað og þangað un Norðurland. Eg var
svo heppinn að geta dvalið hjá systkinunun hvern einasta
hvíldardag allan tínanjji, sen ég ferðaðist un Norðanlands.
Stundun var eg að vinna í bæjun og þorpun og fékk
að vera hjá systkinun er þar bjuggu. Þegar eg ferðaðist
un sveitinrnar, reyndi ég að haga því svo til að geta
verið gestur systkinanna á hvíldardögun og nér tókst það
líka. Enda þótt óg færi nokkuð langa leið til þess stund-
un, sá eg aldrei eftir því. Öll voru systkinin nér njög
góo og hjálpsön og var nér það nikil uppörvun að hitta
þau, lesa neð þein Guðs orð og saneinast þein í bæn.
Þegar eg nú ninnist slíkra stunda finn eg í hve
nikilli þakkarskuld ég er við þessi systkini. Vil eg
því að línur þessar flytji þein nínar innilegustu þakkir
og hlýjustu kveðjur. A nargan hátt var þetta sunar gott
og nér nikils virði. Eg er glaður yfir því að hafa tek-
ið þá ákvörðun, sem ég tók í vor að bera / boðskapinn .
Eg ninnist þess tína þegar niðurbrotin heilsa neinaði
nér að ferðast un, un nokkurra ára skeið, NÚ er sá tíni
liðin, sen betur fer. Eg er Guði ^akklátur fyrir að
hann hefir veitt nér fulla heilsubót, sen óverðskuldaða
gjöf og^að nú get ég aftur beitt kröftun mínun, andleg-
un og líkanlegun að þeirri hugsjón, sen "hininköllun
Guðs fyrir Krist Jesún býður." Þessa köllun fékk eg
þegar eg var njög ungur og að fylgja henni hefir fasrt
lífi nínu neiri haningju en nokkuð annað, Eg er sann-
færður un það, að flytja nauðstöddun löndun nínun og
bræðrun "Fagnaðarboðskapinnuia ríkið", er það verk, sen
nér ber að vinna að. Mig langar til að reynast þessari
köllun trur allt til enda.
Eg er Guði þakklátur fyrir að hafa haft tækifæri
til að útbreiða orð hahs un byggðir landsins í sunar.
Gott er að nega treysta því að það koni ekki tónt til
baka en beri nikirm ávöxt og að þessi ávöxtur koni