Kirkjublaðið - 10.01.1947, Blaðsíða 4

Vona á Drottin, ver öruggur
og hugrakkur, já, vona á Drott-
in. (Sálm. 27, 14).
Föstudagur 10. jan. 1947.
Því að ég hygg, að ekki séu
þjáningar þessa tíma neitt í
samanburði við þá dýrð, sem á
oss mun opinberast. (Rómv.
8, 18).
Kvittað fyrir gjöf.
Fyrir skömmu barst Saurbæj-
arkirkju á Hvalfjarðarströnd
gjöf, sem er hinn mesti kjör-
gripur. Er það altariskanna úr
skíru silfri, ijorkunnar falleg.
Á lok könnunnar eru greypt
mjög haglega þessi orð: Til
minningar um hjónin Valgerði
Þorgrímsdóttur, f. 31. 1. 1850. --
d. 8. 2. 1901 og Sigurð Oddsson
f. 1. 3. 1841 — d. 27. 10. 1923.
Frá niðjum. Og neðar: Gefið til
Saurbæjarkirkju 1. mars 1946.
Könnunni fylgdi svohljóðandi
gjafarbrjef skrautritað:
„Gefið til Saurbæjarkirkju á
Hvalfjarðarströnd til minningar
um hjónin Valgerði Þorgríms-
dóttur og Sigurð Oddsson. —
Valgerður var fædd 31. janúar
1850 að Þæfusteini undir Jökli
og dáin 8. febrúar 1901. For-
eldrar hennar voru Ingibjörg
Guðmundsdóttir, systir Helga
biskups Thordarsens og séra
Þorgrímnr Guðmundsson Thor-
grímsen, sonur Guðmundar
Thor-grímsens, er fyrstur var
dómkirkjuprestur í Reykjavík.
Þorgrímur Guðmundsson var
síðast prestur að Saurbæ á Hval-
fjarðarströnd eða frá 1849 til
1866.
Sigurður Oddsson var fæddur
1. marz 1841 að Nesi í Selvogi,
og var sonur hjónanna Sigríðar
Jónsdóttur og Odds Egilssonar
bónda. Hann var járnsmiður, en
bjó búi sínu á ýmsum jörðum,
og síðast að Gufunesi við
Reykjavík. Dó í Reykjavík 28.
október 1923“.
Séra Þorgrímur í Saurbæ var
vígður til Keldnaþinga á Rajig-
árvöllum árið 1826, en fluttist
þaðan til Nesþinga á Snæfells-
nesi 10 árum síðar. Saurbæ fékk
hann eins og í gjafabréfinu
stendur 1849. Hann þótti góður
prestur og einn mætasti maður
að öllu leyti. Kona hans frú Ingi-
björg var annáluð fyrir skör-
ungsskap og gáfur. Af þessum
ágætu hjónum er mikill ættlegg-
ur kominn og góður. Niðjar
þeirra margir eru víðþekktir
fyrir andlegt og líkamlegt at-
gerfi og hið mesta mannkosta-
fólk.
Fyrir hönd Saurbæjarkirkju
vil ég færa gefendunum alúðar-
þakkir fyrir hina höfðinglegu
IUinningargrein *
um Halldór Hall-
grímsson frh. af
bls. 3
hreinni og óskertri alla æfi, þótt
hún, að sjálfsögðu, mótaðist og
dýpkaði við kynni hans af föru-
nautum sínum á vegi veraldar
og persónulegri reynslu hans af
náð og handleiðslu Drottins. —
Hann hafði í æsku numið boð-
skapinn um Betlehemsbarnið af
vörum móður sinnar og ferm-
ingarföður. Þessum boðskapi var
hann trúr allt til dauðans, og
hann varð honum í senn, heilagt
mál og hollt nesti á göngunni
löngu í gegnum lífið. Þetta, sem
nú var talið, ásamt með skap-
höfn Halldórs, gerði hann vel
kristinn, fastan fyrir í skoðun-
um, en þó lausan við þröngsýni
og góðan til samvinnu.
Á næst-síðastliðnu vori átti
Halldór fimmtíu ára fermingar-
afmæli. Þann dag lagði hann
leið sína til Útskálakirkju, þar
sem hann hafði fimmtíu árum
áður játað trú sína á Guð, Föð-
ur, Son og Heilagan anda, og
þann veg verið staðfestur í
skírnarsáttmála sínum, af ferm-
ingarföður sínum, séra Jens
Pálssyni, sem Halldór minntist
með myndarlegri sjóðsstofnun,
nú skömmu fyrir andlát sitt. —
Gekk hann þar í kirkju, ásamt
núverandi sóknarpresti, og
dvöldust þeir þar einir um
stund/í þakklæti og bæn. Sagði
Halldór mér svo frá síðar, að
þar og þá hefði hann átt eina af
indælustu stundum lífs síns. —
Slíka förunauta og samverka-
menn er gott að eiga. Guð gefi
íirkju íslands og oss öllurft sem
flesta þeirra á komandi árum og
öldum.
p. t. Borgarnesi, á tíunda
degi jóla 1947.
Stefán Eggertsson,
Staðarhrauni.
gjöf og tryggð þá, sem hún lýsir
við stað þann, er lífsrætur þeirra
liggja frá.
Saurbæ Hvalfjarðarströnd,
18. nóv. 1946.
Sigurjón Guðjónsson.
——<m>——
Hirkjukcr £tcrclfohvcbkirkju
Stjórn: Einar Jónsson, form., Laufey Guðjónsdóttir, rit.,
Guðjón Jónsson, gjaldk., Guðlaug Gíslad., ísleifur Sveinsson.
Organisti: Jón V. Gunnarsson, Velli.
man þá
Gamanleikur í 3 þáttum
eftir Eugene O’Neill
Leikstjóri: Indriði Waage.
Þetta er alvöruþrunginn gam-
anleikur, byggður á skar-pri
mannþekkingu. Þarna er ekki
verið að láta menn skopast að
öfgum mannlífsins, heldur er
eins og hver sjái sjálfan sig,
eins og hann dagsdaglega er. —
Prýðilegt tilefni til sjálfsathug-
unar. Höfúndurinn er mikill
snillingur. Kýmni hans er hnit-
miðuð og stöðugt varandi, en
svo koma fyrir smáatvik, sem
skilja eftir stingi í hjarta hvers
ærlegs manns, sem ekki er bú-
inn að svæfa sjálfan sig. Leik-
urinn er bannaður börnum, en
ungu fólki ætti að vera holt að
sjá hann, því að hann sýnir með
mikilli nærgætni þá straumiðu
tilfinninganna, sem hrekur
æskulýðinn í að fara út á tæp-
ustu vöðin. Aðalsöguhetjan er
ungur menntaskólapiltur á við-
kvæmasta stigi, leikinn af Ro-
bert Arnfinnssyni. Einn hinna
mörgu, sem fyrirlítur form,
skipulag, reglur og yfirvöld.
Hann þvingast af þrönsýnum
fyrirskipunum um það, hvaða
bækur hann megi lesa. En auð-
vitað vill hann sýna manndóm
sinn og sjálfstæði með því að
lesa einmitt hinar forboðnu bæk-
ur, sem raunar eru sumar með-
al snildarverka bókmenntanna.
Richard telur sig trúlofaðan
ungri stúlku. Ást þeirra er
auðvitað rómantík, draumljúf
og fei.min æskuást, tengd fegurð
og tunglskini, en óskyld sora
léttúðarinnar. Faðir hennar vill
stía þeim sundur, og vesalings
Richard fær uppsagnarbréf, sem
stúlkan hefur raunar verið
neydd til að skrifa. Þá er bikar-
inn barmafullur. Nú skal ekki
hirt um nokkum skapaðan hlut
framar! Fyrir hreina tilviljun
gefst honum tækifæri til að sýna
allt í senn, að lífið sé honum
einskis virði, að honum sé sama
um ástir Inuriel og að hann sé
karlmenni, sem þori að drekka
sterkustu drykki. En hvernig
fer? í knæpunni kemur það bezt
í ljós, að þessi stóri drengur er
of saklaus og of mikið barn til
að geta gert úr sér kaldranáleg-
an svallara. En myndin hefur
orðið til þess að skýra fyrir
áhorfendum leiksins, hvílíkur
reginmunur er á hinni barna-
legu aðdáun vaknandi æskuástar
og kaffihúsaástinni, sem þarf á-
fengi sér til æsingar. Um kvöld-
ið kemur Richard fullur heim,
til óblandinnar skelfingar fyrir
heimilisfólkið, föður, móður,
frændur og systkini. Sá, sem
bezt skilur ástæðuna er frændi
Kirkjan og kristin-
dómurinn frh. af
bls. 3
Já, vei þeim, er hneikslunum
veldur! —
Um starf kirkjunnar á stríðs-
árunum má segja, að það
hafi yfirleitt beinzt í frels-
isátt og andlegs siðgæðis. En
kirkjan hefur einnig verið ofsótt
og kúguð, svo að áhrifa hennar
gat ekki gætt, sem skyldi.
Af hálfu nazista var marg-
sinnis reynt að svifta prestana
kenningarfrelsinu. Og víða voru
prestarnir fangelsaðir, og marg-
ir þeirra myrtir. —
Vér skulum þó öll biðja og
vona, að upp úr hafróti styrjald-
arinnar mætti kirkjunni og
hennar mönnum aukast andlegur
kraftur af hæðum, til að tryggja
og varðveita heimsfriðinn, og til
þess yfirleitt að gera oss menn-
ina göfugri og betri og ham-
ingjusamari, bæði þessa heims
og annars.
Ó, Guð!
„Send oss þitt frelsi,
synda slít helsi“.
hans, Sid, sem sjálfur hefur
drukkið sig frá einni stöðunni
eftir aðra.
Bæði leikstjórn og leikstarf
hefur tekizt hér með ágætum.
Hinir eldri leikarar, Valur,
Brynjólfur, Arndís, Þóra Borg,
sem höfðu hin veigameiri hlut-
verk, léku þau með þeirri ná-
kvæmni, hófstillingu og skiln-
ingi, að þar var hvorki blettur
né hrukka. 1 þessu leikriti velt-
ur mikið á svipbrigðum, jafnvel
þögulum, engu síður en á því,
sem sagt er og gert. Af hinum
yngri leikendum er sérstök á-
stæða til að minnast Herdísar
Uorvaldsdóttur og Róberts Arn-
ströndina sýnir andstæðu þeirr-
finnssonar. Stefnumót þeirra við
ar ástar, sem vér vorum vottar
að í veitingahúsinu. En þrátt
fyrir þá einlægni og alvöru,. sem
þar er á ferðinni, hefur áhorf-
andinn það á tilfinningunni, að
mikið af því, sem sagt er eða
gert, sé barnaleg eftirlíking
þess, sem þessir hálfþroskuðu
unglingar halda að eigi við í ást-
arævintýrum. Leikur þeirra var
annars mjög góður.
Jakob Jónsson.
£?tir 2)on Cc
ameron
Örkin hans IMóa frh.
Y]r. 10
„Ég læt hrafninn fljúga upp
í loftið“, sagði Nói. „Það get-
ur vel verið að hann finni
þurrt land“.
En hrafninn fann ekkert land
og flaug fram og aftur yfir haf-
inu. Hann gat ekki hjálpað neitt.
„Nú ætla ég að senda dúfuna
af stað“, sagði Nói. „Ef til vill
getur hún fundið land“.
En dúfan kom til baka án þess
að finna landið, og Nói rétti út
hönd sína og tók dúfuna inn í
örkina.
Eftir sjö daga var
dúfan aftur látin fljúga
af stað, og í þetta sinn
fann hún þurrt land.
1