Kirkjublaðið - 31.10.1953, Blaðsíða 2

2
KIRKJUBLAÐIÐ
Dr. Sigurgeir Sigurðsson
umfangsmeira en áður. Ýmsir
sjóðir á vegum þess hafa stór-
lega eflst og þeim fjölgað mjög.
Skiftir tala þeirra nú hundruð-
um. Þegar biskup tók við starfi,
fylgdi embættinu enginn bústað-
ur fyrir biskup, eða húsrúm
fyrir skrifstofur. Nú hefir verið
komið upp allmyndarlegu bisk-
upssetri og skrifstofu embættis-
ins tryggt sæmilegt og rúmgott
húsnæði í skrifstofubyggingu
ríkisins í Arnarhváli. — Þá
gekkst og biskupinn fyrir því,
að stofna blað, Kirkjublaði'ð, er
helgað skyldi málefnum kirkj-
unnar. Hóf það göngu sína 1943
og hefir komið út síðan. Var
biskupinn bæði eigandi þess og
ábyrgðarmaður, og ritaði í það
fjölda greina.
Enn er skylt að geta þess, að
í biskupstíð herra Sigurgeirs
hefir samband íslenzku kirkj-
unnar við kirkjur annarra þjóða
stórlega eflst og aukizt, og ís-
lenzka kirkjan gjörzt aðili að
ýmsum kirknasamtökum. Hefur
kirkjunum að þessu öllu orðið
mikið gagn og styrkur.
Síðari hluta vetrar 1944 fór
biskupinn til Vesturheims, sem
fulltrúi íslands á 25. þing Þjóð-
ræknisfélags Vestur-íslendinga.
Var hann í þeirri ferð í fulla
þrjá mánuði, ferðaðist víða með-
al landa vestra og knýtti þau
sterku bönd á milli íslenzku
kirknanna vestra og móður-
kirkjunnar hér, sem leitt hefir
til aukins samstarfs og kynn-
ingar síðan, er orðið hafa til
gagnkvæmrar blessunar.
Hann tók og virkan þátt í
samstarfi Norðurlandakirkn-
anna, sat biskupafundi Norður-
landa nokkrum sinnum og átti
sæti í stjórn Kirknasambands
Norðurlanda. Hann sat meðal
annars hið mikla kirkjuþing í
Lundi, þar sem gengið var frá
stofnskrá fyrir Heimssamband
lutherskra kirkna (Lutheran
World Federation), en íslenzka
kirkjan gerðist meðlimur þess
sambands og hefir verið það
síðan. Loks vann hann að því,
að efla samband íslenzku kirkj-
unnar við ensku kirkjuna og sat
hið mikla Lambeth-kirkjuþing
í boði erkibiskupsins af Kant-
araborg.
Hér er aðeins drepið á fátt
eitt af störfum hins látna bisk-
ups. Rúm blaðsins leyfir ekki
að rekja þau til nokkurrar hlít-
ar. Verður hér að sleppa meðal
annars að ræða um ferðalög
hans innanlands, visitazíuferðir
hans um flest prófastsdæmi
landsins, skólaheimsóknir hans,
og ferðir hans til þess að vígja
kirkjur eða taka þátt í kirkju-
legum hátíðahöldum, víðsvegar
um landið. En þetta átti ekki
sízt sinn stóra þátt í því, að
þjóðin elskaði hann og virti og
gleymir honum aldrei.
í för hans til Ameríku 1944,
sem áður er getið, var honum
sýnd margvísleg sæmd. Meðal
annars var hann kjörinn doktor
við háskólann 1 N. Dakota og
ennfremur heiðursdoktor í guð-
fræði við Wagner háskólann í
New York. Hann hefir og verið
sæmdur mörgum heiðursmerkj-
um, bæði innlendum og erlend-
um.
Hinn 17. nóvember 1917
kvæntist hann frú Guðrúnu
Pétursdóttur frá Hrólfsskála á
Seltjarnarnesi, hinni mikilhæf-
ustu og ágætustu konu, og lifir
hún mann sinn. Þau eignuðust
fjögur böm, og eru þau þessi:
Síra Pétur, sóknarprestur á Ak-
ureyri, kvæntur Sólveigu Ás-
geirsdóttur, Sigurður, bankarit-
ari í Reykjavík, kvæntur Pálínu
Guðmundsdóttur, Svanhildur,
ritari í dóms- og kirkjumála-
ráðuneytinu og Guðlaug, er lok-
ið hefir prófi úr húsmæðra-
kennaraskólanum, en nú starfar
í Útvegsbankanum í Reykjavík.
Jarðarför biskupsins fór
fram miðvikudaginn 21. október
og var ein sú virðulegasta og
fjölmennasta, er sézt hefir hér
á landi.
Ríkisstjórn Islands óskaði
eftir því, að ríkissjóður kostaði
útförina en Ríkisútvarpið heiðr-
aði minningu biskupsins með
því að útvarpa og endurvarpa
athöfninni, bæði heima á bisk-
upssetrinu og í Dómkirkjunni.
Um kl. 1 e. h. tók fólkið að
safnast að biskupssetrinu og
taka sér stöðu umhverfis það og
í næstu götum. En kl. 1.30 hófst
húskveðja. Karlakór Reykjavík-
ur söng sálminn: Ég lifi og ég
veit hve löng er mín bið. Þá
flutti biskupsritari, séra Sveinn
Víkingur, húskveðju. Eftir það
söng karlakórinn sálminn: Kall-
ið er komið. Bekkjarbræður
hins látna biskups báru kistu
hans út af heimilinu og hinn
fyrsta spölinn að heiman, en þá
tóku við frímúrarabræður og
báru kistuna að kirkju, en á
undan fóru nemendur guðfræði-
deildar Háskólans, en síðan nær
eitt hundrað prestar, skrýddir
hempum og gengu tveir og tveir
saman á undan kistunni, en á
eftir fylgdu biskupsekkjan á-
samt börnum sínum og tengda-
dætrum og nánustu ættingjar,
en síðan mannfjöldinn. Lúðra-
sveit lék sorgarlag á meðan hin
stóra fylgd þokaðist til kirkj-
unnar.
Prestar báru biskup sinn inn
í Dómkirkjuna, en á meðan lék
dómkirkjuorganistinn, dr. Páll
Isólfsson, á orgelið tónverkið:
Óður til íslenzkrar tungu. Hvert
sæti Dómkirkjunnar var skipað,
en auk þess stóð mikill fjöldi
manns inni í kirkj unni og í and-
dyrum hennar. En úti fyrir
kirkjunni skipaðist mannfjöld-
inn í raðir og hlýddi á það, sem
fram fór í gegn um hátalara, er
komið hafði verið fyrir úti. Við-
staddir kirkjuathöfnina voru
forsetahjónin, sendiherrar er-
lendra ríkja, ríkisstjórn og al-
þingismenn.
Dómkirkjukórinn söng sálm-
inn: Ég kveiki á kertum mínum,
eftir þjóðskáldið Davíð Stefáns-
son frá Fagraskógi, en síðan las
dómkirkjupresturinn, séra Ósk-
ar J. Þorláksson, valda ritning-
arkafla og bænarorð, en á milli
söng Dómkirkjukórinn tvö síð-
ustu erindi sálmsins: Vertu hjá
mér, halla tekur degi. Að því
búnu lék strokkvartett Maríu-
bæn eftir dr. Pál Isólfsson.
Dómprófasturinn, séra Jón
Auðuns, flutti líkræðuna, en að
henni lokinni söng kórinn sálm-
inn: Lofið Guð, ó lýðir, göfgið
hann, en þann sálm lét biskup-
inn ávalt syngja, er hann fi-am-
kvæmdi prestsvígslur. Næst
flutti formaður Prestafélags ís-
lands, Ásmundur Guðmundsson
prófessor, ávarpsorð og kveðjur
í nafni prestastéttarinnar, er
lauk með hinni drottinslegu
blessun. Þá lék Þórarinn Guð-
mundsson kveðjulag frímúrara,
á fiðlu, við undirleik dr. Páls
ísólfssonar, en kirkjukórinn
söng sálminn: Virztu Guð, að
vernda og styrkja vora þjóð og
gef oss frið.
Kirkjuathöfninni lauk með
því, að sunginn var þjóðsöngur-
inn: Ó, Guð vors lands. Úr
kirkju bar kistuna ríkisstjórn
Islands og skrifstofustjórar
kirkjumálaráðuneytisins og at-
vinnumálaráðuneytisins. — Var
síðan haldið af stað áleiðis
til kirkjugarðsins vestur á mel-
unum, þar sem hinum látna
biskupi var búin hinnsta hvíla.
Fyrir líkfylgdinni fóru lög-
reglumenn og báru merki, en
næstir gengu skátar með sorg-
arfána í höndum, þar næst kom
fylking prestanna, en þá lík-
vagninn og síðan hin fjölmenna
líkfylgd. Nemendur guðfræði-
deildar Háskólans báru kistuna
hinnsta spölinn að gröfinni.
Dómprófasturinn jarðsöng, en
lúðrasveit lék sorgarlag, og við
gröfina söng Karlakór Reykja-
víkur valin erindi úr sálminum:
Allt eins og blómstrið eina.
Þenna dag skiftust á í höfuð-
staðnum skin og skúrir. Svo var
og í hjörtum fólksins. I gegnum
ský saknaðar og harma, ljómaði
sól hinna æðstu vona og birtu
þeirra fögru minninga, sem
þjóðin á og geymir um sinn ást-
sæla biskup.
Mikill fjöldi samúðarkveðja
barst biskupsekkjunni, þar á
Líkfylgdin í Lækjargötu á leið til Dómkirkjunnar.